In de Guyana Chronicle staat een heel mooi artikel over een landgenoot Guyanees die een regionale award zal krijgen voor zijn wetenschappelijk werk op het gebied van de veredeling van de rijstteelt in Suriname. Wanneer je zo’n artikel leest, dan vraag je je af waar de Surinaamse rijswetenschappers en technologen zijn. Waarom hebben zij het nooit kunnen presteren om een Caribische award te krijgen? Bestaan ze er überhaupt en worden ze dan gediscrimineerd? Als ze niet bestaan, waarom is dat dan zo? Is de Surinaamse academicus die afstudeert van de Faculteit der Technologische Wetenschappen, richting Agrarische Productie, onvoldoende afgericht op ambitie en wetenschappelijke nieuwsgierigheid? Of…worden ze genegeerd, miskend of geboycot? Of is het zo dat ze afbotten en daardoor onbruikbaar worden door de irrationaliteit die onze partij politiekvoering overheerst?
Allemaal vragen waarvan de antwoorden misschien relevant zijn, maar de hedendaagse realiteit doet pijn, dat we geen rijstwetenschappers in Suriname hebben, wel mensen met enkele en dubbele landbouwtitels. Die mensen moeten zich nu wel schamen, dat ze ambitieloos en roemloos door het leven gaan door gebrek aan liefde voor Suriname. Op dit moment doet het dan wel pijn, dat we zaaizaad moeten importeren omdat de politiek (de zogenaamde oude en de nieuwe) een instituut als ADRON verlamd en impotent hebben gemaakt door politisering… zodanig schaamteloos dat Nickeriaanse boeren naar verluidt verplicht waren om zaaizaad dat eens hier werd aangemaakt te importeren uit het buurland, het land van de meneer die een regionaal award zal krijgen.
De Surinaamse bedoening is ook een aanfluiting aan het adres van de Nickeriaanse boeren die verdeeld door de politiek, verblind zijn door jaloezie, waardoor ze het toelaten dat vlak onder hun neus in het westen een heilig instituut als ADRON wordt gerund en bemenst door nietsnutters die alleen geïnteresseerd zijn in hun ‘eind van de maand’. De vraag rijst dan geruime tijd waarom we een instituut als ADRON, dat verworden is tot een soort werkverschaffing, nodig hebben.
In de Guyanese krant staat vermeld, dat de Guyanese landbouwonderzoeker, dr. Mahendra Persaud, dit jaar geselecteerd is als ontvanger van de Anthony N. Sabga Award, Caribbean Excellence for Science & Technology. Dit is woensdag aangekondigd in Port of Spain door Maria Neilson, directeur van het Awards-programma. Dr. Persaud en twee andere laureaten van 2023 (vrouwenarts, Dr. Adesh Sirjusingh uit Trinidad en Tobago en auteur Joanne Hillhouse uit Antigua & Barbuda) ontvangen elk TT$ 500.000 als erkenning en steun voor hun werk tijdens een gala ceremony in Trinidad in juni. “Als Chief Scientist bij het Rice Research Station in Birma heeft Persaud hoogproductieve, ziekteresistente rijstsoorten ontwikkeld tegen wateroverlast. Onder zijn leiding zouden de rijstopbrengsten van Guyana zijn gestegen van een nationaal gemiddelde van vier ton per hectare naar zes ton per hectare. Dat is wereldwijd de tweede grootste productiviteit. Op de eerste plaats staat de grootste rijstproducent ter wereld: China. Zo, dan is het duidelijke waarom Dr. Persaud een award krijgt. Hij heeft zijn land als wetenschapper een enorme dienst bewezen, hij is geen politicus geworden, hij is geen pajongwaaierz zoals zijn counterparts in Suriname die alleen naar hun eigen bankrekening kijken.
Persaud is een gerespecteerd academicus die veel in zijn vakgebied heeft gepubliceerd. In 2016 ontving hij Guyana’s op drie na hoogste nationale onderscheiding, de Golden Arrow of Achievement, “voor uitstekend onderzoek als wetenschapper in de rijstindustrie, resulterend in hoogproductieve variëteiten met als gevolg een verhoogde rijstproductie”. Guyana is gezegend met zulke burgers die zoveel voor hun land durven te doen. Momenteel start Persaud met zijn team een onderzoek naar de teelt van tarwe in Guyana, wat grote voordelen kan opleveren voor de regionale voedselzekerheid. Surinaamse landbouwtechnologen die moeten zich diep schamen, omdat ze wanneer ze in Guyana zijn, alleen aan het importeren denken van wat Guyana zal gaan verbouwen. Zo is ook de instelling van de huidige minister van LVV, Prehlad Sewdien. Die meneer was op staatsbezoek in Guyana en in plaats van dat hij geïnspireerd raakte door de vooruitgang en de ambitie van Guyana, heeft de meneer gesproken over importeren van producten voor de veevoer uit Guyana.
De Anthony N. Sabga Awards, Caribbean Excellence worden sinds 2006 uitgereikt aan Caribische staatsburgers die uitblinken op het gebied van kunst en letteren, ondernemerschap, publieke en maatschappelijke bijdragen en wetenschap en technologie. De drie laureaten van dit jaar sluiten zich aan bij een vooraanstaande universiteit van 57 prijswinnaars uit het hele Caribisch gebied.
De prijzen worden beheerd door de ANSA McAL Foundation – de filantropische tak van de ANSA McAL Group.
En dan nu terug naar de vraag die in de kop van dit stuk is geplaatst: waar is in hemelsnaam de Surinaamse dr. Mahendra Persaud. Nou, wij denken dat de Surinaamse Mahinder ergens zijn wetenschappelijke kennis en doelen allang in een klerenkast heeft opgeborgen samen met zijn bul. Hielenlikkerij is waarschijnlijk al jarenlang zijn professie en grootste hobby. Die potentiële Surinaamse Mahinder is zeer waarschijnlijk zijn agrarische studie vergeten en is een schaamteloze politicus geworden die geen last heeft van zijn geweten. Die heeft hinder ondervonden van zijn gierigheid en hebzucht. Door de jaren heen is zijn huid verhoornd en is het door het politieke bedrijf olifantshuid geworden.
De rol van de Surinaamse ministers van LVV in de gehele escalatie en degradatie van Suriname moet niet worden onderschat. In elk geval moeten de mensen die op onze AdeKUS afstuderen, op LVV hoger kader spelen en op de AdeKUS zich wetenschapper noemen even kijken naar de verworvenheden van deze meneer. Gelukkig hebben we wel een Anuskha Sonai, die met Public & Civic Contributions op het gebied van ICT vorig jaar een award heeft gewonnen. Voor het geval we nog niet hebben gedaan, moeten we wel deze Surinamer complimenteren en haar bedanken voor haar ambities waarmee ze Suriname, haar vaderland, een grote dienst bewijst. Daarvoor moet ze tijdens een aparte ceremonie worden geëerd. Sinds 2006 is zij de enige Suriname die deze eer te beurt is gevallen.
