Op 10 oktober werd de Dag der Marrons herdacht en gevierd. In het kader hiervan vonden veel activiteiten plaats Mevrouw Veldwijk, een kritische burger, heeft zo haar kanttekeningen over deze bijzondere dag en deelt deze met de redactie van Dagblad Suriname.
Een bijzondere dag
Mevrouw Veldwijk vindt het persoonlijk een bijzondere dag, omdat de marrons in Suriname moedig waren en hebben gestreden voor hun vrijheid. Tijdens deze strijd zijn veel marrons overleden, maar de moed hebben ze niet opgegeven en op gegeven ogenblik sloten ze samen met de toenmalige koloniale heerser een vredesakkoord. Mevrouw Veldwijk zegt dat de Surinaamse bevolking veel van hen mag leren over strijd en moed.
Ze vervolgt haar verhaal met een gebeurtenis op 10 oktober 2002. Ze zegt, dat ze een hele leuk communiqué heeft mogen lezen van de grootste coalitiepartij, de VHP. De boodschap in het communiqué was goed verwoord en schriftelijk betekende het heel veel. Wat ze minder vond was de titel. De titel was: “Menselijke waardigheid is een grondrecht”. Ze vond de titel niet minder, omdat het niet paste bij het verhaal, maar ze geeft aan, dat ze zich afvroeg of de titel ook past bij hetgeen elke dag gebeurt.
Betekenis van menswaardigheid
In de titel kon ze zich herinneren dat er iets stond over menswaardigheid. Ze geeft met een actueel voorbeeld aan wat ze bedoelt met haar standpunt. Ze zegt dat iedere burger rechten en plichten heeft. Een van de rechten die je als volwassen burger in Suriname hebt is, dat je een stuk perceel mag aanvragen en je krijgt dat dan vanuit de kant van de overheid. De percelen behoren aan de staat toe, ze benadrukt dit omdat het er soms op lijkt, dat percelen politieke partijen toebehoren.
Behalve het feit dat het erop lijkt, dat de percelen politieke partijen toebehoren, wil men bij het verdelen van de percelen, ook nog een klein “circus” opzetten. Ze meent het woord circus niet letterlijk, voegt ze meteen toe. Ze zegt dat verschillende regeringen het gebruikelijk hebben gemaakt om mensen op te roepen in grote aantallen om hun beschikking te halen. Dit terwijl het niets geweldigs is wanneer je grond van de overheid krijgt, waar je dus eigenlijk gewoon recht op hebt.
Een menswaardige behandeling is van belang
“Waarom wordt er daar dan geen menswaardigheid toegepast om de mensen gewoon hun papieren te geven die ze als mens mogen krijgen, rekening houdend met hun privé?”, vraagt ze zich af.
Ze zegt, dat de mensen die juist heel wat percelen (soms zelfs onterecht) verkrijgen van de overheid nog nooit onder zo een grote tent zijn geweest om al hun stukken te halen. “Die krijgen ze thuis geleverd met een glaasje wijn erbij”, zegt ze.
Ze heeft nooit de ouders van van politieke mensen in een rij zien staan, hun vader en of moeder. Dat vinden ze zeker ook nederig en minderwaardig. “Als ze dat ook vinden, waarom doen ze dat met het gewone volk? Dat lijkt op slavernij, waar het mindere volk moet opkijken naar de machthebbers en altijd minderwaardig moet blijven.
Alle politieke partijen hebben dit gedaan en doen het nog steeds . Het is gewoon om misselijk van te worden.”
Ze zegt afsluitend, dat het dus wel mogelijk is dat de overheid in dit kader menswaardig gaat handelen en in dit kader stukken aan huis levert of gewoon een oproeping plaatst om stukken bij een dichtstbijzijnd kantoor op te halen.
“Beschaving daar word je mee geboren en krijg je niet omdat je een status hebt verkregen. Mensen minderwaardig behandelen geeft een slechte dna bloedstroming aan en maakt de persoon onbetrouwbaar.
De burger gaat zich ook zo gedragen omdat die denkt dat het een normale gedragsnorm is.”
Men kan vreugde van een persoon waarnemen door zijn manieren en door zijn stappen die hij zijn medeburger geeft in menselijke waardigheid.
Mevrouw Veldwijk hoopt, dat de huidige president afstapt van deze “circus” attitude en het juiste voorbeeld gaat geven, ook ter verheffing van de morele waarden en normen.
De burger moet het ook dwingend eisen, dat ze een correcte behandeling krijgt.
GW
