“Heel wat dingen zijn veranderd. Ik kan heel wat dingen niet meer doen met mijn vrienden en een vinger wijzen naar een schuldige heeft ook geen zin”, zegt een 17-jarig meisje in een gesprek met Dagblad Suriname.
“Al enkele jaren voelt het alsof kinderen, pubers, tieners niet meer belangrijk zijn. De scholen werden gestopt, activiteiten werden gestopt, er wordt ook niets meer gedaan voor ons. Ik begreep het toen, want het was de schuld van het Covid-19-virus, maar wiens schuld is het nu?”, vraagt de tiener zich af.
“Je kon vroeger nog genieten van activiteiten of events voor tieners waaronder de dagclub, waarbij wij naar een club konden in de middag om te genieten. Nu kan dat ook niet. Nu heb je helemaal niets eens wedstrijden of een activiteitendag voor jongeren. Ik vind het heel erg en het ergste is dat ik mijn ouders zie struggelen. Zij moeten harder werken dan voorheen om eten op tafel te zetten en dan nog komen zij niet uit. Het gevoel van kind zijn heb je op zo een manier ook niet meer”, benadrukt het meisje.
“Het gevoel om leuke dingen doen, gamen stoer zijn, hangen en samen uit gaan is er niet. Je hoort geen enkele tiener of je leest nergens de mening van tieners in het dagelijks leven, maar veel kunnen wij ook niet. Nu willen enkelen van ons zo snel mogelijk een werk vinden, zodat wij onze ouders kunnen ondersteunen. Als schoolgaande ben je vaak in een andere wereld, maar door de hele situatie is de denkwijze van enkelen van ons veranderd. Mijn vrienden vertelden mij vroeger, dat zij niet konden wachten om hun diploma in handen te hebben om te werken voor hun droomhuis en een leven in de toekomst. Maar, nu is het heel anders, die diploma’s waarvoor wij zo hard werken stellen weinig voor. Het geld waarnaar wij streven betekent ook niets. Je gaat maar blijven werken en werken om niet uit te komen. Als alles op zo’n manier eraan toe gaat, dan werken wij liever nu om iets samen met onze ouders op te bouwen. Als zij er niet zijn dan hebben wij ook niets. Dan hebben wij ook niemand meer. Andere familieleden gaan niet omkijken naar je, hoe je eigen ouders voor je zorgen”, aldus de tiener.
“Nu zie ik zelfs dat familie slechts een woord is. In tijd van nood sta jij als persoon er alleen voor en in goede tijden hoor je van, wij zijn familie, dus vergeet mij niet. Dat is helemaal niet leuk. Ik hoop echt dat er een verandering komt, want wij tieners willen ook voelen hoe het is om weer tiener te zijn.”
Een andere tiener, die over een paar dagen haar negentiende jaardag viert, geeft aan dat zij het ook erg vind dat haar ouders zo hard moeten werken en toch niet uitkomen.
“Ik vind het niet erg dat ik niet kan genieten van het tienerzijn, maar ik vind het vreselijk dat mijn ouders dag en nacht moeten werken en toch niet kunnen genieten. Ik weet in ieder geval dat ik geen tiener ga zijn die alleen gaat bouwen op mijn ouders, maar dat ik samen iets met hun ga opbouwen en voor hun ga zorgen. Het lijkt onmogelijk, als het er nu al zo chaotisch aan toe gaat in het land. Mijn oude levensstijl mis ik wel. Het uitgaan met vriendinnen, samen zwemmen of winkelen of filmavond, maar nu moet je veel meer neertellen. Vroeger als je een biljet van SRD 100 kreeg kon je daar veel mee doen, maar nu is het helemaal niets. Ik betaal de bus heen en terug en kan slechts een fles water kopen met het resterende geld. Vroeger kon je nog een kipburger van SRD 15 kopen nadat je SRD 2,50 had betaald voor de bus. Dan kon je nog een lipstick kopen of een armband met je vrienden, een ijsje van SRD 7,50 en ook nog terug naar huis met de bus, met een fles frisdrank erbij. Nu helemaal niet. Ik hoop dat deze fase snel voorbij gaat, want de ouders en de opkomende generatie kunnen het niet aan”, benadrukt het meisje
TM
