We hebben enkele maanden terug, in het kader van het voorgenomen beleid van BIBIS en de regering om Suriname open te gooien, ook onze opmerkingen gemaakt met betrekking tot de behandeling die Surinaamse reizigers krijgen van het Koninkrijk der Nederlanden en de agenten die Nederland heeft ingeschakeld om de visumaanvragen van Surinamers af te handelen. Het heeft er alles weg van, dat Nederland de hele wereld op zijn territorium wil hebben behalve Surinamers. Surinamers zijn naast de Belgen en enkele eilanden in de Caribbean, die overigens steeds meer overschakelen naar het Engels, de enige nationaliteiten in de wereld waar de officiële taal Nederlands is, waar zakelijke en overheidsdocumenten in het Nederlands zijn en het complete onderwijs ook in deze taal is.
Nederlanders klagen vaak dat mensen uit andere landen de taal moeilijk beheersen en daardoor moeilijk integreren, maar dat geldt niet voor Surinamers. Het gaat in deze niet om inburgering per se, maar om aan te tonen dat cultureel een hechte binding is tussen Nederland en Suriname in de kleine (Nederlandse) Taalunie. Nederland erkent dat niet, waarschijnlijk omdat Surinamers brutale mensen zijn die de mensen die voor ze staan in de ogen aankijken.
We hebben hier gesproken over de vernedering welke Surinamers moeten ondergaan om toestemming te krijgen om hun familie en vrienden in Nederland te mogen bezoeken. Omgekeerd is het een vrij en blij komen en gaan van Nederlanders die hun familie hier willen bezoeken. De vernedering van de Surinamers variëren tot de zeer lange wachttijden: een visumafspraak moet 5-6 maanden van tevoren worden gemaakt online, iets waartoe niet elke burger in staat is, want men moet eerst een account aanmaken. Dan zijn er de lange rijen en de Sociale Zaken-achtige toestand op het piepkleine kantoor van de agent die in Paramaribo-Noord de visum intake doet. Daarbij worden geluiden gehoord van onbeschoft personeel dat geen rekening houdt met oude mensen die lang in de rij moeten wachten of de procedures niet direct begrijpen. Die situatie was er niet toen de Nederlandse ambassade zelf de visumaanvragen deed.
Dan komt de vernedering van de intake zelf en wat allemaal overgelegd moet worden. Van mensen die goede hoge functies in het land hebben bekleed, wordt gevraagd om allerlei stukken te overleggen om aan te tonen dat ze terug zullen keren (lees: een binding hebben met Suriname) zoals grondpapieren. De wachttijden voor afspraken zijn lang (5-6 maanden), maar als men even een document niet heeft of een Euro 5 te min heeft omdat men uitging van een ander visumbedrag, dan dreigen medewerkers van de agent dat men dan terug moet komen en een andere afspraak moet maken… dus tot ziens meneer/mevrouw over 5-6 maanden…volgende!!!
Wat ook knelt is de drastisch verhoogde vergoeding die Surinamers aan de agent c.q. de Nederlandse regering moeten betalen om aan een visum te komen: dat is Euro 125 per persoon oftewel SRD 2.781. Dat is een aanzienlijk bedrag voor een gemiddelde burger in Suriname. Voor een echtpaar die de kinderen en familie wil bezoeken is dat al gauw SRD 5.562. Dit is bedrag is 20% meer dan wat men in de maand aan een minimumloon kan verdienen. Het hoge tarief wordt ervaren als een pesterij namens het Koninkrijk der Nederlanden. Wat ook als een pesterij wordt ervaren is de relatief zeer korte duur van het visum wat men tegenwoordig schijnt te verlenen. Waar het eerder nog voor kwam dat, als de geldigheid van het paspoort dat toeliet, aanvragers 2-3 jaren visum verleend kregen, is dat nu meestal enkele maanden. Dat betekent dat degenen die elk jaar naar Nederland gaan, elk jaar door de vernedering gaan en elk jaar ook de hge bedragen moeten neertellen.
Hoe is het mogelijk dat de USA wel visum voor langere tijd kan verlenen aan Surinamers, maar Nederland niet? Vanwaar de angst en de afkeer of de haat? In elk geval kan niet gezegd worden dat Surinamers internationaal een slechte reputatie hebben, ook in Nederland kan dat niet gezegd worden: niet van de Surinaamse toeristen, niet van de Surinamers die daar wortel hebben geschoten. De klachten zijn er al geruime tijd, maar Nederland stoort zich niet aan deze klachten.
Nu zegt BIBIS, dat ze de laatste maanden overspoeld worden met klachten van burgers over de lange wachttijden voor het verkrijgen van visa voor de Schengenlanden. Wij hebben klachten van USA niet geregistreerd, maar BIBIS zegt dat ook daar er klachten zijn. En inderdaad veroorzaakt een wachttijd van 5-6 maanden (BIBIS zegt 3 maanden, maar dat is bijna niet mogelijk) ongerief bij afreizen vanwege een spoedeisend karakter. BIBIS zegt dat aan haar de verzekering is gegeven dat de visumverlening spoedig zal worden opgeschaald. Dat betekent dus dat erkend wordt dat er te weinig mensen en weinig ruimte is om de Surinamer te bedienen.
De Surinamers die in Nederland wonen en werken en die nationaliteit hebben, die hoor je de hele dag klagen over alles wat hier half verkeerd gaat, maar ze blijven muisstil wanneer het gaat om de en de Nederlandse regering. Dan zien we geen columns en ingezonden stukken van de intelligente dames en heren. Wij maken de deur nu wagenwijd open voor Holland, maar daarbij wordt dus de gebruikelijke reciprociteit (‘ik behandel je zoals jij mij behandelt’) niet in acht genomen. Zo worden we gedegradeerd tot een pariavolk en een pariastaat.
De staat ontloopt ook middelen door het gratis geven van visum aan de diaspora. Wat we terugkrijgen is een minderwaardige behandeling welke ondersteund wordt door de Surinaamse overheid. De Surinaamse regering heeft een onderdanige houding zonder enige reden en geeft geen harde signalen naar het land waar duizenden diasporamensen wonen. De Surinaamse regering moet wel opkomen voor de waardigheid van de Surinaamse burger. De vraag rijst of Nederland deze vernedering zou uithalen met rijke landen. Overigens moet ook in termen van de regionale criminaliteit goed gekeken worden naar de situatie van openstellen van Suriname. Vergeet niet, dat er in verband met de zaak van de ‘Mokro Maffia’ ook afrekeningen in Suriname hebben plaatsgehad.
