De premier van India, Narendra Modi, heeft zaterdag 18 juni op zijn persoonlijke weblog een mooie, lange tekst geschreven ter ere van zijn die dag 100 jaar oud geworden moeder Smt. Heeraba. De gehele tekst wordt deze dagen in een paar delen geplaatst in Dagblad Suriname. De tekst van de Indiase premier kan gezien worden als een inspiratie voor de jeugd in Suriname om hun ouders te herinneren en hun bijdrage aan het vormen van wie ze vandaag zijn. Vandaag het slot, het laatste deel 4.
Moeder – Deel 4
Van kinds af aan heb ik gemerkt dat moeder niet alleen de keuzes van anderen respecteert, maar ook afziet van het opleggen van haar voorkeuren. Vooral in mijn eigen geval respecteerde ze mijn beslissingen, creëerde ze nooit hindernissen en moedigde ze me aan. Al van kinds af aan voelde ze dat er een andere mindset in mij groeide. Ik was vroeger een beetje anders dan mijn broers en zussen.
Ze moest vaak speciale inspanningen leveren om tegemoet te komen aan de speciale behoeften van mijn specifieke gewoonten en ongebruikelijke experimenten. Ze heeft dit echter nooit als een last ervaren en ook geen enkele irritatie geuit. Ik zou bijvoorbeeld vaak een paar maanden geen zout gebruiken, of een paar weken geen granen consumeren met alleen melk. Soms besloot ik snoep zes maanden te vermijden. In de winter sliep ik in de open lucht en baadde ik me met koud water uit een aarden pot. Moeder wist dat ik mezelf aan het testen was en maakte nergens bezwaar tegen. Ze zou gewoon zeggen: “Het is goed, doe wat je wilt”
Ze voelde dat ik een andere kant op ging. Er was eens een Mahatma naar de Giri Mahadev-tempel in de buurt van ons huis gekomen. Ik begon hem met grote toewijding te dienen. Rond die tijd was moeder enorm opgewonden over het aanstaande huwelijk van haar zus, vooral omdat het een gelegenheid was om het huis van haar broer te bezoeken. Maar terwijl de hele familie bezig was met de voorbereidingen voor de bruiloft, ging ik naar haar toe en vertelde haar dat ik niet wilde gaan. Ze vroeg me om een reden en ik legde uit over mijn dienst aan de Mahatma.
Natuurlijk was ze teleurgesteld dat ik niet naar de bruiloft van haar zus zou gaan, maar ze respecteerde mijn beslissing. Ze zei: “Het is goed, doe wat je wilt.” Ze maakte zich echter zorgen over hoe ik het voor elkaar zou krijgen om alleen thuis te blijven. Ze kookte eten en snacks die een paar dagen goed zouden blijven voordat ze wegging, zodat ik geen honger zou lijden!
Toen ik besloot het huis uit te gaan, voelde moeder mijn besluit al aan voordat ik het haar vertelde. Ik vertelde mijn ouders vaak dat ik erop uit wilde om de wereld te begrijpen. Ik vertelde hen over Swami Vivekananda en vermeldde dat ik de Ramakrishna Mission Mutt wilde bezoeken. Dit ging dagen zo door.
Ten slotte onthulde ik mijn wens om het huis uit te gaan en vroeg hen om hun zegeningen. Mijn vader was erg ontmoedigd en geïrriteerd zei hij tegen me: “Zoals je wilt”. Ik vertelde hen dat ik het huis niet zou verlaten zonder hun zegeningen. Moeder begreep echter mijn verlangens en zegende me: “Doe wat je verstand zegt.” Om mijn vader gerust te stellen, vroeg ze hem om mijn horoscoop aan een astroloog te laten zien. Mijn vader raadpleegde een familielid die astrologie kende. Na het bestuderen van mijn horoscoop merkte het familielid op: “Zijn pad is anders. Hij zal alleen het pad volgen dat de Almachtige voor hem heeft gekozen.”
Een paar uur later ging ik van huis. Tegen die tijd was zelfs mijn vader in het reine gekomen met mijn beslissing en had hij me zijn zegen gegeven. Voordat ze wegging, voerde moeder me wrongel en rietsuiker voor een gunstig nieuw begin. Ze wist dat mijn leven voortaan heel anders zou worden. Moeders zijn misschien buitengewoon bedreven in het beheersen van hun emoties, maar vinden het altijd moeilijk als hun kind het huis uitgaat. Moeder had tranen in haar ogen, maar er waren immense zegeningen voor mijn toekomst.
Toen ik eenmaal het huis uit was, waren haar zegeningen de enige constante die me bijbleef, ongeacht waar ik was en hoe ik was. Moeder spreekt altijd met mij in Gujarati. In Gujarati wordt ’tu’ gebruikt om ‘jij’ te zeggen tegen degenen die jonger of gelijk zijn. Als we ‘jij’ willen zeggen tegen iemand die ouder of ouder is, zeggen we ’tamé’. Als kind sprak moeder me altijd aan met ’tu’. Toen ik echter het huis verliet en een nieuw pad insloeg, stopte ze met het gebruik van ’tu’. Sindsdien spreekt ze me altijd aan met ‘tamé.
Moeder heeft me altijd geïnspireerd om een sterke vastberadenheid en focus op garib kalyan te hebben. Ik herinner me dat toen werd besloten dat ik de Chief Minister van Gujarat zou worden, ik niet aanwezig was in de staat. Zodra ik daar landde, ging ik meteen naar moeder toe. Ze was extreem extatisch en vroeg of ik weer bij haar zou blijven. Maar ze wist mijn antwoord! Toen zei ze tegen me: “Ik begrijp je werk bij de overheid niet, maar ik wil gewoon dat je nooit steekpenningen aanneemt.”
Na mijn verhuizing naar Delhi zijn mijn ontmoetingen met haar nog minder dan voorheen. Soms als ik Gandhinagar bezoek, roep ik haar even op. Ik ontmoet haar niet zo vaak als vroeger. Ik heb echter nooit enige ontevredenheid van moeder gevoeld over mijn afwezigheid. Haar liefde en genegenheid blijven hetzelfde; haar zegeningen blijven hetzelfde. Moeder vraagt me vaak: “Ben je gelukkig in Delhi? Vind je het leuk?”
Ze blijft me verzekeren dat ik me geen zorgen om haar moet maken en de focus op de grotere verantwoordelijkheden moet verliezen. Telkens als ik haar aan de telefoon spreek, zegt ze: “Doe nooit iets verkeerds of iets slechts met iemand en blijf werken voor de armen.”
Als ik terugkijk op het leven van mijn ouders, waren hun eerlijkheid en zelfrespect hun grootste kwaliteiten. Ondanks de worsteling met armoede en de bijbehorende uitdagingen, verlieten mijn ouders nooit het pad van eerlijkheid of compromitteerden ze hun zelfrespect. Ze hadden maar één mantra om elke uitdaging te overwinnen – hard werken, constant hard werken!
In zijn leven is mijn vader nooit iemand tot last geweest. Ook moeder probeert ervoor te zorgen dat ze zoveel mogelijk haar eigen karweitjes doet.
Wanneer ik moeder tegenwoordig ontmoet, zegt ze altijd: “Ik wil door niemand bediend worden, ik wil met al mijn ledematen werken.”
In het levensverhaal van mijn moeder zie ik de boetedoening, opoffering en bijdrage van India’s matrushakti. Telkens als ik naar moeder kijk en duizenden vrouwen zoals zij, merk ik dat er niets onbereikbaar is voor Indiase vrouwen.
Ver voorbij elk verhaal van ontbering, is het glorieuze verhaal van een moeder.
Ver boven elke strijd staat de sterke vastberadenheid van een moeder.
Mam, een heel gelukkige verjaardag voor jou.
De beste wensen bij het begin van je geboortejaar.
Ik heb tot nu toe nooit de moed kunnen opbrengen om uitgebreid in het openbaar over uw leven te schrijven.
Ik bid tot de Almachtige voor uw gezondheid en welzijn, en uw zegen voor ons allemaal.
Ik buig aan je voeten.
Narendra Modi
