We hebben in Suriname een moment gehad dat de president van de Republiek Suriname als hoofdverdachte in de zaak van de 8 Decembermoorden in het openbaar op het Onafhankelijkheidsplein voor een groot publiek, zijn verontschuldigingen aanbieden. Hij zou zich niet richten tot de nabestaanden, noch aan andere groepen van personen, maar hij zou zich richten aan het Surinaamse publiek in het algemeen. Zo een openbare verontschuldiging zou een desavouering betekenen van het leed aangedaan aan nabestaanden. Secundair zou de openbare verontschuldiging, afhankelijk van de wijze waarop het zou worden gebracht, een bekennen zijn van schuld en directe betrokkenheid bij de moorden. Deze 2 zaken zouden naar verluidt hebben geleid tot het afblazen van de openbare ongeadresseerde verontschuldiging. Wij zien een soortgelijke ontwikkeling, maar nu voltooid, bij de Nederlandse regeringsautoriteiten. De burgemeester van Amsterdam zou ergens vorig jaar haar excuses hebben aangeboden aan …. Ja, aan wie, dat is een vraag die open is gelaten. Men zegt sorry, maar men heeft de moed en de durf niet om de sorry concreet te adresseren. Een soortgelijke ongeadresseerde sorry wenst de burgemeester van Utrecht te richten aan ‘wie de schoen past’ dus ‘to whom it may concern’. Men zegt sorry, maar men is niet bereid de nazaten van de slaven in de ogen aan te kijken. Men wil geen confrontatie met de nazaten, men wil doen alsof ze niet bestaat. In elk geval wil men doen alsof ze alleen in Nederland en in het koninkrijk bestaat. Sorry zonder de nazaten uitdrukkelijk te noemen en zich tot hen te richten , geeft aan dat men niet weet hoe met deze zaak om te gaan. Het zijn dus allemaal niet oprecht bedoelde en valse verontschuldigingen, voor een verleden waarvan men de consequenties niet wil erkennen en niet wil dragen. De nazaten van de tot slaafgemaakten die het meeste leed ervaren van de slavernij die leven in arme landen als Suriname. Vanwege hun staatsrechtelijke banden met het koninkrijk van Nederland, nemen we Curaçao en Aruba niet mee (de Nederlandssprekende Caribische eilanden). Onder de koloniën van Nederland die onafhankelijk zijn, zijn uitgebuit en waar slavernij en dwangarbeid heeft plaatsgevonden is er maar een: Suriname. Suriname is een land in ontwikkeling die kampt met bijvoorbeeld huisvestings- en alfabetisatieproblemen die terug te brengen zijn naar de slavernij. De nazaten van de tot slaaf gemaakten zitten nog in de volksbuurten en wijken waar ze geconcentreerd werden geplaatst. Het is opvallend dat er commissies worden genoemd om onderzoek te doen en dialoog aan te gaan, maar dat Suriname uitdrukkelijk in de dialoog wordt uitgesloten. Kijk maar naar het Adviescollege Dialooggroep Slavernijverleden. Het adviescollege kreeg als taak om binnen het Koninkrijk der Nederlanden een dialoog te organiseren over het slavernijverleden en de doorwerking daarvan in de hedendaagse samenleving. Dus het gaat hem bij de Nederlandse autoriteiten puur om het eigen belang, het belang van rust en vrede in het koninkrijk. De verontschuldigingen dienen om rust en harmonie in Nederland te bewaren en daar wonen ook nazaten van de tot slaafgemaakten. Echter, de kansen en de sociale zekerheden die deze nazaten hebben, staan in geen verhouding tot de positie van de nazaten in Suriname. Het bewijs daarvan is nog steeds de immigratie van Suriname naar Nederland en niet omgekeerd. De effecten van de slavernij waaraan Nederland zich schuldig maakte, is het best te zien in Suriname. In Nederland is dat niet te zien, wat de mensen daar meemaken is racisme. De Surinamers die daarnaartoe verhuist zijn, slachtoffer van racisme, precies zoals de Antillianen, Turken, de Marrokanen, verschillende Afrikaanse en Aziatische nationaliteiten en vooral de moslims. Deze laatste groep heeft te maken met islamofobie. En deze groepen zijn nooit tot slaaf gemaakt. Dus, laat het duidelijk zijn dat de onvrede over eventuele achterstanden in Nederland van groepen, niets te maken heeft met de slavernij maar het institutioneel racisme. En dan komen we bij de Ninsee, die vanwege enge belangen van de organisaties zelf, medeschuldig is aan het uitsluiten van Suriname en het ongeadresseerd laten van de zogenaamde verontschuldigingen. Ninsee reageert zo enthousiast op nietszeggende verklaringen en de vraag is waarom. Wij vermoeden dat het allemaal gaat om het doen wat verwacht wordt van de Nederlandse regering, instemmen en in de handjes klappen, in ruil voor subsidies en het uitvoeren van projecten. Ninsee voert duidelijk geen agenda uit voor de nazaten van de tot slaaf gemaakten, maar van de Nederlandse regering. Het gevoel bekruipt ook dat men geen ruzie wil met de Nederlandse regering. Ninsee is te kwader trouwer bezig en heeft een anti-Surinaamse agenda. Men doet ook alsof de nazaten alleen in de wijken in Nederland zitten. En dat alleen projecten voor herstel alleen in Nederland uitgevoerd dienen te worden. De Ninsee is dus in onze ogen aan koloniaal instituut met een witte agenda uitgevoerd door zwarte mensen. We sluiten dit stuk kort af met de houding van de Nationale Reparatiecommissie van Suriname. Het valt ons op dat deze commissie niet door heeft wat de Nederlandse regering aan het doen is, namelijk de zaken afdoen met een nietszeggende sorry zonder enige consequenties. De Surinaamse president is op staatsbezoek geweest in Nederland en we hopen dat hij de zaak van de reparaties aan de orde heeft gebracht. Als het niet is gebeurd, dan moet het alsnog gebeuren. En tijdens het bezoek van de Nederlandse regeringsleider hier moeten er concrete toezeggingen worden gedaan. We zien wel dat andere landen wel de durf hebben om zich direct tot de nabestaanden en de benadeelden te richten. Nederland pleegt met het negeren van de effecten van de slavernij waar die het meest gevoeld worden, in Suriname, een misdaad, want het betekent nog steeds het bagatelliseren van de effecten van de slavernij. En het is jammer dat Surinaamse ambassadeurs als Edgar Davids ook onderdeel zijn van het nog steeds negeren van de effecten van de slavernij in Suriname.
