De recente wijzigingen in de Wet Loonbelasting en de Wet Inkomstenbelasting betekenen een stukje koopkrachtversterking voor alle loontrekkers. Minister Armand Achaibersing van Financiën en Planning zegt te beseffen, dat het niet voldoende is om het koopkrachtverlies van de afgelopen tijden volledig weg te maken, “maar het is in elk geval meer dan nul”.
Het is een eerste stap om het koopkrachtverlies bij de werkenden te compenseren. Deze doorgevoerde wetswijzigingen, die per 1 januari dit jaar zijn ingegaan, zijn één van de afspraken in het kader van het Sociaal Akkoord dat op 24 november 2021 is getekend tussen de overheid, de vakbeweging en het bedrijfsleven. Het heeft dus volgens de minister draagvlak bij de sociale partners. De volgende stap in het kader van koopkrachtversterking zal zijn de totale herziening van het loon- en inkomstenbelastingstelsel waarbij de belastingschijven definitief zullen worden aangepast. Dat moet uiterlijk 1 juli 2022 een feit zijn samen met de invoering van BTW, welke in de plaats komt van de Omzetbelasting.
Koopkrachtversterking in perspectief
Met de wijzigingen in de wetten is de belastingvrije grens van SRD 220,50 per maand opgetrokken naar SRD 4.000. Door de verhoogde belastingvrije som naar SRD 4.000 en samen met de vaste aftrek beroepskosten van SRD 100 per maand, betekent het dat vanaf 1 januari over een brutoloon tot maximaal SRD 4.100 geen loonbelasting meer is verschuldigd. Loontrekkers met een brutoloon vanaf SRD 4.100 zullen dus maandelijks SRD 179,34 netto meer in handen over houden. Dit bedrag loopt op tot SRD 686,20 vanaf een brutoloon van SRD 6.616 per maand en hoger.
Minister Achaibersing, die vorig week in het parlement de wetswijzigingen verdedigde, merkte op dat de koopkrachtversterking de overheid jaarlijks aan financiële inspanning ruim SRD 390 miljoen kost. Maandelijks komt dat neer om ruim SRD 32 miljoen aan verminderde inkomsten voor de overheid. In absolute zin en puur technisch vanuit de “financiële boekhouding van de staat” bekeken is het bedrag aan verminderde overheidsinkomsten inderdaad geen “onaanzienlijk” bedrag. De minister benadrukt dat het niet realistisch is om in een economie met relatief hoge inflatie, het verlies van koopkracht volledig te compenseren. Wat wel realistisch is onder de huidige omstandigheid is dat het koopkrachtverlies wordt verminderd. Uit het betoog van de minister kan geconcludeerd worden. dat zulks het geval is met de huidige belastingverlichting. De jaar op jaar inflatiecijfer per eind november 2021 ligt rond de 63%. In puur technische zin kan minister Achaibersing als technocraat niet verweten worden ongelijk te hebben.
De dagelijkse realiteit
Vanuit het perspectief van de loontrekkers c.q. de burgerij bekeken is de situatie in de “reële” sfeer absoluut een heel andere, zonder te willen zeggen dat de huidige belastingverlichting geen goede stap of maatregel is. Maar, om vanuit de realiteit van vandaag bekeken het een koopkrachtversterking te noemen, vind menigeen “ietwat” overdreven.
Ter illustratie het volgende: Sedert een week is de subsidie bij meelimport (door Molen N.V) ten behoeve van de broodproductie afgeschaft. Vanaf nu geldt dat een ieder meel mag importeren, en wel tegen de geldende marktkoers. Een baal meel van 45 kilogram waarvoor men SRD 225 betaalde, kost thans rond de SRD 700, Ondertussen zijn de prijzen van brood aangepast. De “goedkope” Chinese puntbroden van SRD 1,50 kosten nu SRD 2,50. Een gemiddeld gezin van vier die dagelijks 10 puntbroden eet is dus per dag alleen aan brood SRD 25 kwijt, en per week SRD 175. Aan brood alleen heeft zo’n gemiddeld gezin dus maandelijks SRD 700 aan kosten. Een hoofdkostwinner in zo’n gezin met een brutoloon van SRD 6.616 krijgt met de huidige belastingverlichting SRD 686,20 netto meer in handen overhouden. Dat is op enkele puntbroodjes na net genoeg om de maandelijkse broodkosten te dekken.
De regering mag het dan wel koopkrachtversterking noemen, maar de gemiddelde burger ervaart het in de dagelijkse praktijk totaal anders: het is slechts een broodcompensatie!
SS
