In het Suriname van toen werden alleen de politie en de militairen geassocieerd met wapens. Wapens waren bestemd om, indien nodig, de vijand buiten de grenzen te houden. Daar Suriname geen vijanden had, werd het volk niet geconfronteerd met oorlog en wapens. Door de coup heeft het volk voor ’t eerst ervaren dat wapens fysiek en psychisch veel schade kunnen aanrichten. De zich zelfbenoemde legerleider gaf opdracht om op landgenoten te schieten, ze te intimideren en angst te zaaien. Mannen die geen militaire opleiding hadden genoten, werden bewapend en proefden plots de macht die het wapen ze gaf. Zowel als legerleider en als president sprak hij alleen de taal van geweld en die houding van geweld, verspreidde zich als een inktvlek onder zijn medewerkers. Hij dreigde recent nog vanaf het podium in Ocer dat slechts wapens gehoorzaamheid kunnen afdwingen. Dankzij deze machthebber, zijn we na 46 jaar nog steeds niet vrij daar de criminele onderwereld land en volk in zijn greep houdt. Domme, onontwikkelde mensen proberen met wapens te intimideren. Intelligente mensen gaan in dialoog om problemen op te lossen. We must teach our children to resolve their conflicts with words, not with weapons.
Nog steeds wordt in de huidige samenleving het wapen als intimidatiemiddel gebruikt. Met een wapen in de hand schijnt men zich machtig te voelen. Er circuleren nu veel wapens rond in de samenleving en die worden gebruikt om landgenoten te intimideren, te bedreigen, beroven en te doden. De samenleving gaat gebukt onder een spiraal van geweld en dat veroorzaakt onrust en angst. Er is een groot verschil in wat een slachtoffer denkt dat hij in zo’n geweld situatie zou doen en wat hij in werkelijkheid doet. Niemand kan inschatten hoe hij of zij zich onder druk zou gedragen. Als je wordt bedreigd of geïntimideerd, ben je in eerste instantie geneigd om er tegenin te gaan. Dan besef je plots het gevaar en besluit dan aan je veiligheid te denken, dus gehoorzaam je de overvaller. Later ervaar je pas wat zo’n geweldsdelict geestelijk bij jou heeft aangericht.
Veiligheid en vrijheid zijn voor elk mens een eerste en zeer elementaire levensbehoefte. Ze zijn als het ware smeerolie voor de samenleving. Het gevoel veilig te zijn is een basale menselijke behoefte. Als mensen zich veilig weten, durven ze zich in vrijheid te bewegen. Je veiligheid kwijtraken, is dan ook bijna het ergste wat je als mens kan overkomen. Het gevoel van onveiligheid kan op allerlei manieren psychisch doorwerken bijvoorbeeld, je niet meer prettig voelen in je woning, niet makkelijk meer vertrouwen, nachtmerries, schrikken van elk geluid enz. Bij een volwassene kan dit al een trauma veroorzaken, vooral als het slachtoffer ook nog wordt mishandeld. Als echter kinderen hiermee worden geconfronteerd, is dit rampzalig. Het kind krijgt iets te zien dat niet bestemd is voor kinderogen. De geestelijke impact hiervan op een kind is groot. Als deze geweldsberovingen niet stoppen, stevenen we af op een angstige en getraumatiseerde samenleving. Deze criminelen zullen ons nooit vrijwillig onze vrijheid teruggeven, daarom zullen we het moeten opeisen.
En toch zullen het tenslotte niet de rovers zijn die onze samenleving in chaos en geweld zullen dompelen. De politie zal hier debet aan zijn. Het orgaan dat bescherming moet bieden kijkt toe en doet niets. Dat de politie de dader van een overval niet te pakken krijgt, kan een keer gebeuren. Maar dat er zoveel overvallen achter elkaar plaatsvinden en dat de politie tot nu toe niet in staat is geweest om er een te pakken, roept vraagtekens op. Is dit echt onmacht of onkunde van de politie of is dit opzet om de indruk te wekken hulp nodig te hebben om zo een bepaald security bedrijf binnen te halen? Daarmee wordt de kat op het spek gebonden.
Een kind is de toekomst van morgen dus een maatschappij of samenleving wordt gebouwd op de kinderen die eraan komen. Getraumatiseerde kinderen, kunnen geen bijdrage leveren aan een evenwichtige samenleving. Daarom moet het gedrag van de veroorzakers van dit kwaad snel gecorrigeerd worden. Tegen natuurgeweld kunnen we weinig of niets ondernemen, maar het gedrag van mensen is te corrigeren. Natuurlijk moeten we in eerste instantie proberen om eerst de wapens uit de samenleving te halen en er vooral voor zorgen dat mensen er niet zo gemakkelijk aan kunnen komen. Maar beste mensen niet het wapen is hier het gevaar, maar degene in wiens handen het wapen is, dus moeten we werken aan het gedrag en de mentaliteit van onze burgers. Ik had gehoopt dat ons mooie land na 41 jaar vrij zou zijn van geweld, angst en intimidatie en dat de wapens zouden zijn, daar waar ze thuishoren, namelijk in de kazerne achter slot en grendel. Jammer genoeg zijn we gedwongen om de 46ste verjaardag van srefidensi, met de hete adem van de criminele onderwereld in onze nek te vieren en dat betekent leven in angst en geweld. Het is echter nog niet te laat, samen kunnen we het tij nog keren.
“Education is the most powerful weapon which you can use to change a violence situation.”
Josta Vaseur
