We hebben hier in Suriname een kwantiteit aan tv en radiostations. Het oogt allemaal prachtig aan de buitenkant. Wat echter belangrijk is, is hetgeen er wordt uitgezonden. Sommige programma’s kunnen worden afgedaan als opruiende rotzooi. Vooral de programma’s waar mensen mogen bellen om hun mening te geven. De opzet en de bedoeling is goed. Men wil mensen mondig maken en aan het denken zetten. Er zijn mensen die hier op een correcte manier gebruik van maken, maar er zijn ook mensen die misbruik maken van de geboden gelegenheid en die paar minuten gebruiken om te schelden. Een presentator kan wel of niet ingrijpen. En het is juist deze laatste groep die luisteraars het radioprogramma laat categoriseren onder de noemer opruiende rotzooi.
Ook op de televisie zijn er kwaliteit programma’s waar graag naar wordt geluisterd omdat ze leerrijk zijn en vooral goed voorbereid dus kwaliteit, bijvoorbeeld To the point. Er zijn echter ook programma’s waar de kijker zich dood aan ergert omdat ze subjectief en opruiend zijn. Een kwaliteitsprogramma neerzetten, is geen gemakkelijke klus. Het vraagt om intelligentie, creativiteit, een goede voorbereiding en vooral objectiviteit. Niet iedereen is daartoe in staat. Een goed programma valt en staat dus met een goede presentator. Niet alleen de presentator is schuldig aan slechte programma’s, maar ook de directeur die dit programma toelaat.
Het tv-programma dat een tien met een griffel verdient, is het programma KAJ AAJ AUR KAL gepresenteerd door de heer Rashid Pierkhan. Eerlijk gezegd weet ik niet eens wat de naam van het programma betekent. Wat heel erg opvalt, is dat dit een kwaliteitsprogramma is. Hier wordt gewerkt aan de algemene ontwikkeling van het Surinaamse volk. Het gros van het volk leest niet en mist een algemene ontwikkeling. Suriname heeft jarenlang gesteund op slechts een kleine groep mensen die ontwikkeld is en zelf denkt. Het grootste deel van de bevolking rust echter op een fundering van geen ontwikkeling, gebrek aan scholing, niet zelf denken maar blindelings volgen.
Het programma van de heer Pierkhan brengt hier langzaam een verandering in. Ik kijk geregeld en met plezier naar dit programma, maar pas in de recentste aflevering zag ik de kracht van dit programma. Bijvoorbeeld deze regering heeft vanaf het begin gevraagd om vertrouwen en geduld. Voor het volk waren dit slechts woorden. De heer Pierkhan heeft in zijn recentste uitzending deze woorden inhoud gegeven. Hij heeft met babysteps en vooral in simpele bewoordingen aan het volk uitleg gegeven over het IMF en wat de positie van Suriname hierin is, de waarde van goud, onze olievondst, waarom wereldmachten. Hij eindigde met de woorden, ‘mensen dit wordt niet bereikt van de ene op de andere dag, dit vraagt om geduld. We zullen geduld moeten hebben.’ Zijn oproep voor geduld en de simpele, maar krachtige uitleg die eraan voorafging, heeft velen eindelijk doen begrijpen wat de president bedoelt als hij vraagt om geduld. Hiermee kan hij hebben bereikt dat men eindelijk inzicht zal krijgen in de problemen waarin het land verzeild is geraakt en men zal ophouden om te roepen ‘a bo set eng toch?’
Ik zat alleen in de kamer te luisteren maar voelde toch de rust. Ik voelde hoe mensen rustig zaten te luisteren en hoe ze inzicht kregen in de materie. Het feit dat er niemand belde om vragen te stellen, was een teken dat het interessant was en werd begrepen. Deze presentator luistert niet om te reageren, maar hij luistert om te begrijpen, daarom ontstaat er echt contact. He cannot do great things but he is doing small things in a great way.
Hij scheldt, beledigt en vernedert niet, maar drukt met een lach, grap of ernst het volk met de neus op de feiten. Men maakt grootse plannen, wil dit en dat en dan vraagt hij simpelweg, ‘pe`wo fin a monnie?’ Brunswijk maakt fout na fout. Deze presentator is de enige die in zijn programma de problemen die Brunswijk veroorzaakt aan de kaak heeft gesteld en Brunswijk heeft opgeroepen om zich te gedragen. Hij benadrukte duidelijk dat het niet de ABOP was, maar de persoon Brunswijk. Ook is hij vaak opvoedend bezig. Een beller bekritiseerde alle verpleegsters omdat hij zich ergerde aan een bellende verpleegster. De presentator wees hem er vriendelijk op dat hij aan het generaliseren was. En zo kan ik nog vele voorbeelden noemen.
Het komt er echter in het kort op neer dat dit programma een zegen is voor Suriname. Hij is een klankbord voor het volk en bereikt met zijn programma meer rust, inzicht en goede communicatie bij het volk dan de regering tot nu toe heeft bereikt. De regering geeft veel tekst en uitleg in de DNA maar bereikt daarmee slechts een kleine groep intelligente, ontwikkelde mensen en die zijn niet alleen de pijlers waarop de samenleving rust. De regering is een eiland van succes temidden van een oceaan van armoe.
In de samenleving zijn er ook mensen die behoefte hebben aan een simpele uitleg in babysteps. Deze man is down to earth en dat heeft dit volk nodig. Met zijn gedrag wil hij anderen stimuleren om zijn voorbeeld te volgen. He is a great leader!
“Great leaders don’t set out to be a leader, they set out to make a difference. It is never about the role, it’s about the goal.”
Josta Vaseur
