Bij de Algemene Politieke Beschouwingen ging het er op de eerste dag heftig aan toe. Er is heftige kritiek op bijna alles van de regering vanuit de oppositie, maar er is ook kritiek vanuit de coalitieleden. De kritische houding is goed, we zien bijvoorbeeld in meer volwassen democratieën als Nederland dat het debat ook heftig is. Bewindslieden worden niet gespaard, hun intenties liggen constant onder vuur.
Vooral zien we dat er onenigheid is over de politieke lijn die de regering volgt in Nederland, want partijen die niet in de regering zitten staan een andere lijn voor. De kritiek is dus bijna constant gebaseerd op de partijideologie. Aan het eind van de regeertermijn wordt dan de balans opgemaakt: het verlies dat geleden is omdat een zekere politieke ideologie niet tot uiting kwam en de winst die behaald is omdat een bepaalde denkwijze wel tot uiting kwam. Op basis hiervan wordt dan campagne gevoerd en is het voor de kiezer duidelijk hoe men verlies met compenseren of winst moet consolideren.
In Suriname is de kritiek niet steeds te herleiden naar de ideologie van het politieke huis waar men vandaan komt. De kritiek van de oppositie heeft altijd hetzelfde karakter en inhoud. Nu lijkt het erop alsof het de strategie was om de president flink het vuur aan de schenen te leggen. De kritiek was niet in het parlement opgebouwd naar een climax, maar buiten het parlement. Het beleid van de president draagt over het algemeen niet de goedkeuring van de oppositie. Zo is hij ervan beschuldigd een racistisch beleid te voeren. Dat betekent dus dat hij is beschuldigd dat hij geen gelijke kansen biedt aan alle Surinamers. Kennelijk doelde de oppositie op de benoemingen van de president. Deze beschuldiging is niet gericht aan de vorige president, alhoewel hij duidelijk in zijn kabinet en op de kabinetten van de ministeries geen voorkeur gaf aan een bepaalde groep. Dat deed hij ervan uitgaande dat deze mensen vanwege hun afkomst tot een bepaalde politieke partij zouden kunnen behoren. Of van hetzelfde nu sprake is, eventueel in ergere vorm, moet onderbouwd worden met voorbeelden. Precies zoals het geen voortrekkerij is als president Bouterse een geschikte persoon die op hem lijkt, benoemt, is het geen onderscheid als de huidige president dat doet. Het is heel wijs van het parlement geweest om niet meer olie op het vuur te gooien.
Het benoemingenbeleid van de regering heeft veel kritiek. De benoemingen worden op den duur ook bepaald door de harde lijn in de partij. De regering moet klaarheid brengen in de zaak waar ministers betrokken zijn of formeel nog onderdeel zijn van bedrijven en stichtingen.
De zaken worden heel spannend in de DNA gebracht, maar er moet hierover eenduidigheid zijn, wat kan en wat niet kan. Nu is er weer aangehaald dat de CDS een contract heeft gesloten met een bedrijf dat nog niet bestond ten tijde van het sluiten van de overeenkomst. Er wordt gesproken van een spookbedrijf. Wij hebben eerder onze kanttekeningen geplaatst op het betrekken van privé-ondernemingen in de politiesurveillances. Deze ontwikkeling is aangehouden.
Terecht is ook kritiek geuit op het uitblijven van de investeringen. Er is door de coalitie zelf gezegd dat in 16 maanden er maar 1 investeringsovereenkomst is getekend. Ook is het onduidelijk hoe het zal aflopen met deze overeenkomst. Het gaat om de stikstoffabriek die door Deense ondernemers in Suriname gebouwd zal worden. Er is nationaal kritiek onder andere op de herkomst van het kapitaal.
‘We zien steeds in Suriname dat wanneer de regering investeringen aantrekt, de oppositiepartijen daarover in verzet komen. Een enkele keer sneuvelen dan de plannen en dat is dan in het nadeel van de zittende regering. Die heeft dan een wapenfeit minder om te melden. We zien dat er door alle regeringen wordt gestreefd naar investeringen, maar het is bitter weinig wat tot nu toe in de afgelopen 20 jaar op dit stuk is gepresteerd.
In de DNA is ook gesproken over een verziekte belastingdienst en een douaneapparaat. Het is duidelijk dat de belastingdienst niet effectief is, noch is de dienst landelijk aanwezig. Zo loopt de regering een heleboel inkomsten mis in de informele sector, terwijl alle druk ligt op de formele sector. Alle verhogingen in de belastingsfeer is er alleen voor de formele sector.
We zien dat er geen pogingen worden ondernomen om de informele sector formeel te maken. De Velastingdienst zou ook met integriteitsproblemen te maken hebben. Dat geldt zeker ook voor de douanedienst. We zien dat management van de dienst wordt veranderd maar dat de veranderingen bij de douane uitblijven. De Douanedienst wordt wel eens beschreven als een maffiaorganisatie. Er zijn landen die dit probleem grondig hebben kunnen aanpakken, Suriname kan van die landen leren, maar de politieke wil moet er wel aanwezig zijn.
