Gisteren zijn in DNA de algemene politieke beschouwingen begonnen. Gemeld is dat de fractieleiders vragen zullen stellen aan de president met betrekking tot de jaarrede die hij heeft gehouden enkele weken terug. De jaarrede betreft het beleid dat de regering van plan is uit te voeren in het jaar 2022. Daarbij hadden wij aangegeven dat het publiek er rekening mee moet houden dat het gaat om plannen, dus dat de regering dan zal aangeven wat er zal worden gedaan.
Maar dan komt de geloofwaardigheid van wat men allemaal belooft om de hoek kijken. Daarom is het altijd handig om voordat jaarplannen worden bekendgemaakt, verantwoording af te leggen wat met voorgaande plannen is gebeurd. Het best kan dan cijfermatig worden aangetoond hoeveel plannen en maatregelen al zijn uitgevoerd, uitgedrukt in procenten.
Er zijn enkele prangende vraagstukken die zeker aan de orde zullen komen tijdens de algemene politieke beschouwingen. Wat torenhoog op de politieke agenda behoort te staan, is de situatie van de steeds stijgende prijzen in Suriname. Het lijkt een probleem dat niet op te lossen is. Ondertussen is in het buitenland bij familieleden en vrienden, of ze nou in de EU, de Caribbean, de USA of Canada wonen, de erkenning dat de prijs van basisgoederen in Suriname te hoog is. En daarom wordt er steeds over een steeds meer geschikter lijkende duurzame oplossing gesproken: verhuizen en ergens anders wonen en werken. Ergens waar men ten minste goed kan eten en drinken en zich kan kleden.
Een graadmeter die wij steeds hebben gebruikt is de prijs van 1 kilo kip. Dat is al rond de 65 SRD. Een dagloon van iemand die een minimumloon verdient, is met aftrek van belasting niet genoeg om een kilo kip te kopen. Hoog op de agenda moet staan het vertrek van de verplegenden en de medici in Suriname. Het gevolg zal zijn dat Surinamers voor aandoeningen die behandelbaar zijn, zullen sterven omdat er niet genoeg mensen aan het ziekenhuisbed gekoppeld zijn. Wat is de boodschap van de regering naar deze vertrekkende mensen toe? Tot nu toe hebben wij geen oproep gezien, noch hebben wij gemerkt dat er enige dialoog gaande is met de groepen om ze te behouden. De deur is open en niemand om tegen te houden.
Er is een algemeen gevoel van moedeloosheid en hopeloosheid in het land. De regering is niet in staat om de hand uit te reiken naar de bevolking toe. Waarvan er dus sprake is, is een onoverbrugbaar lijkende afstand tussen het volk en de regerende elite. De samenleving en de regeringskring zijn twee aparte werelden geworden, zonder raakvlakken en overlappingen.
Intussen zien we dat in Guyana, een land dat dezelfde natuurlijke mogelijkheden heeft, wel vorderingen worden geboekt. Zo werd de afgelopen dagen gemeld dat het land succesvol had geëxperimenteerd met de teelt van soja. Investeerders zijn zichtbaar in het land. In Suriname schijnt er een anti-investeerderslobby aanwezig te zijn die zeer succesvol is. Waar het behoorlijk aan schort is de voorlichting van de overheid. Het land lijkt op een schip dat op zee dobbert zonder een bestemming. Er worden maatregelen doorgevoerd binnen 1 jaar waarvoor de regering 10 jaar had moeten uittrekken. Neem nu de kosten van telecommunicatie. We hebben recent gezien een historisch grote protestmanifestatie in Havana, Cuba, toen besloten werd de kosten van internet te verhogen.
Iets dat zeker aan de orde moet komen zijn de uitblijvende investeringen en de anti-investeringslobby. De anti-investeringslobby is dat deel van de ondernemerswereld dat elke vorm van concurrentie afkeurt en een markt voor zich gereserveerd wil houden, voor het geval men ooit zou besluiten om uit te breiden. Deze ondernemers willen ook steeds kapitaalinjecties; het kapitaal dat de regering zou stoppen in diversificatie van de economie en het verhogen van de productie, wil men liever opstrijken. Dat wil men doen zonder garanties te geven voor productievergroting en schaalvergroting.
Vooral het beleid van de minister van LVV is een groot mysterie, terwijl er grote verwachtingen zijn naar dit ministerie toe. Het toerismeproduct moet van de grond komen, we zien geen autoriteit die het toerisme in Suriname bevordert. We zien wel een heleboel plekken bijvoorbeeld aan de Surinamerivier, maar soms is het enige wat je ziet op Facebook enkele foto’s en een telefoonnummer. Er is niet eens een centrale overheidswebsite van het ministerie vanTCT waarop, met hulp van een afdeling of een autoriteit, alle informatie gestandaardiseerd is weergegeven. We blijven het herhalen, Paramaribo Centrum is aan het verpauperen door leegstand en verwaarlozing. Zo was het wel goed nieuws toen werd bekendgemaakt dat Krasnapolsky zal worden gerenoveerd.
Een zaak die ook zeker aan de orde zal komen, is dat van de prijzen van de bouwmaterialen. Het bouwen van een huis is ontzettend duur geworden. Grond is ook duur. De koloniale regeringen hebben land ontgint en grote lappen uitgegeven voor landbouwdoeleinden. Waarom kan onze regering niet kleinere bouwkavels aanbieden aan de burgers in woningnood. Een perceel hoeft niet altijd gratis te zijn, het kan tegen een bepaald bedrag waaruit de regering zijn ontginningskosten haalt. Bouwmaterialen moeten worden gesubsidieerd voor degenen die voor het eerst bouwen. De overheid moet een woningbouwcorporatie opzetten die bouwt voor burgers. En ten slotte, het appartementsrecht is geen rocket science, het moet ingevoerd worden in Suriname. Wonen en werken in Suriname geeft burgers steeds meer een beklemmend gevoel, het is een ongerief geworden om in Suriname te wonen.
Suriname is een land geworden dat velen kennen, maar niet meer herkennen. Het zal niet gemakkelijk zijn voor de regering om de algemene politieke beschouwingen door te komen.
