Het was weer eens zover. Een zogenoemde regeringspersconferentie. Deze keer was vantevoren aangekondigd dat maar liefst alle ministers op Wereld Dierendag aanwezig zouden zijn. Geweldig, dacht het journaille, dat wordt een spervuur aan vragen.
Decor
En, ze waren er, die ministers, althans ze waren zichtbaar gezeten op stoelen, op zo’n twee meter van elkaar verwijderd vanwege de Covid-protocollen uiteraard. Maar, daar was ook alles mee gezegd: ze waren er, ze waren te zien. Te horen waren ze echter tijdens de bijna twee uur durende persconferentie niet. Ze vormden gewoon het decor, niets meer en niets minder dan dat.
Natuurlijk vraagt ieder weldenkend mens zich af, waarom al die ministers aanwezig waren. Ze waren er simpelweg voor spek en bonen, om een en ander wellicht een wat absurd ogende interessante uitstraling te geven. Nog even de persconferentie terug gekeken op YouTube om te zien of die ministers er werkelijk waren. Mijn ogen hadden me niet bedrogen, ze waren er en toch onzichtbaar.
Hitte druipt af van de gezichten
Deze keer vond overigens de persconferentie plaats in een grote tent, op het heetst van de dag, zo leek het. De hitte droop van de gezichten van de aanwezigen af, ook van het gezicht van president Santokhi die niet wist hoe snel hij weer een doekje moest pakken om het gezicht wat te deppen, te ontdoen van het druipende zweet. Tegen de hitte van de afgelopen dagen is ook geen ventilator bestand, ook niet in die tent. Hitte leidt ook snel tot irritaties en daar was maandag ook niet aan te ontkomen in die tent. Kortom, hoe heeft de organisatie van deze persconferentie het in zijn of haar hoofd gehaald om die te houden in een tent vanaf elf uur in de ochtend? Maar, dat was niet het enige waaruit het bedenkelijke niveau van de organisatie bleek.
In een dwangbuis van slechts twee vragen
‘Gastheer’, ‘conferencier’ was de directeur van de Communicatie Dienst Suriname (CDS) – de voorlichtingsdienst van de regering, welke dienst maar niet tot wasdom kan komen – Alven Roosveld. Hij had, natuurlijk, het was een persconferentie, de pers uitgenodigd, om die pers vervolgens in een soort dwangbuis te persen van slechts twee te stellen vragen. Vragen vooral aan president Chandrikapersad Santokhi en vicepresident Ronnie Brunswijk. De bewindslieden zaten immers als een soort opschmuck achter de potsierlijke lange tafels en werden gevrijwaard van vragen.
Autoritair, geen tegenspraak
Roosveld gedroeg zich als een soort dictatoriale persconferentieleider waar iedere aanwezige mediawerker vooral gehoorzaam aan moest zijn en braaf voldoen aan zijn bevelen. Wat is het voor een soort persconferentie waar het journaille amper vragen kan stellen aan de president, waar een mediawerker op een grove wijze de mond wordt gesnoerd wanneer die netjes voor de microfoon staand begint te vertellen dat vragen van hem niet waren beantwoord? De mediawerker werd echter meteen abrupt het woord praktisch ontnomen door Roosveld die zich autoritair gedroeg en zeker tegen tegenspraak dulde. Neen, want hij is de CDS-directeur en hij leidt. De medewerker kreeg niet eens de kans om zijn verhaal te doen. Het gedrag van Roosveld – mogelijk bevangen door de hitte – was verwerpelijk en hij heeft kennelijk niet begrepen – die achtergrond heeft hij ook niet – hoe mediawerkers werken. Zij willen zoveel mogelijk vragen stellen en dat die vragen vervolgens naar behoren en allemaal worden beantwoord.
Onwaardig
De persconferentie was een president, een regering, onwaardig. Je pretendeert als regering te willen communiceren met de samenleving, met de burgers. In de praktijk blijkt echter, dat de als woordvoerder van de regering optredende Alven Roosveld het begrip communiceren niet op zijn waarde weet in te schatten. Door de mediawerkers alle ruimte te bieden om vragen te stellen – zonder een limiet te stellen aan het aantal te stellen vragen – en vervolgens de beantwoording van regerings zijde, creëer je enige mate van communicatie. Maar, hoe serieus en communicatief moet je een persconferentie van de regering inschatten, wanneer mediawerkers worden beperkt in het aantal te stellen vragen?
Terug naar de Congreshal en respecteer het journaille
Laat de organisatie van de persconferenties van de regering terugkeren naar de Congreshal. En laten die organisatie en de heer Roosveld zich ook eens verdiepen in wat nu feitelijk een persconferentie zou behoren te moeten zijn. Nodig in het vervolg de media alleen uit wanneer een onbeperkt aantal vragen gesteld mag worden.
Neem het journaille, de media, serieus en verplaats je eens in het journalistieke werk.
Beknot niet de persvrijheid
De mediawerkers die maandag aanwezig waren in die ‘circustent’ magnetron hadden de moeite genomen om, ondanks de hitte en al het Covid-gedoe, die tent in te duiken en te luisteren naar Santokhi en Brunswijk en in mindere mate wellicht naar Roosveld. Respecteer dat, als Roosveld en regering en geef die mediawerkers de ruimte, de tijd en het respect om hun werk naar behoren te kunnen doen. Beknot niet de persvrijheid.
Armanes Manijogo
Paramaribo
