Er is al vaak over gesproken en geschreven: het ontbreken van enig besef inzake verantwoordelijkheidsgevoel voor het welzijn en de veiligheid van jonge kinderen bij ouders. Hoe vaak is er niet over bericht dat een kindje, een peuter, aan de aandacht van zijn of haar ouders is ontsnapt en in een put of trens belandt en verdrinkt? Of een kindje, dat een keukenkastje weet te openen waarin die een fles soft ziet staan, er uit drinkt en binnen een paar tellen dood op de grond ligt. Er zat dus geen soft in die fles soft, maar het dodelijke gif gramoxone dat de ouders erin hadden gedaan. Waarom stond die fles niet ergens achter slot en grendel of op een dusdanige plek dat een kind er niet bij kan komen?
En dan nu, deze week, de trieste dood van een 11-jarige jongen die – onopgemerkt – tijdens het spelen met een stuk touw zichzelf per ongeluk verhangt, nadat hij het touw rond zijn hals had gewikkeld, valt en overlijdt….. Waar waren zijn ouders? En ook nog een peuter van amper 1.5 jaar die om het leven is gekomen door verstikking in een afgesloten auto. Waar waren de ouders?
Opmerkelijk in al dit soort drama’s, want dat zijn het, drama’s, is dat ogenschijnlijk niemand zich kritisch uit over de rol van de ouders van die jonge kinderen. Waar waren zij in al die gevallen? Waarom worden zij niet juridisch op een of andere manier aansprakelijk gesteld voor de dood van hun kind? Het gaat feitelijk om dood door schuld en dat is wettelijk een strafbaar feit. Natuurlijk, er is mededogen met de betrokken ouders, maar er is ook wetgeving en laat eens een keer het Openbaar Ministeries de ouders van een door een drama overleden kindje strafrechtelijk vervolgen. Gewoon, een glashelder signaal naar alle ouders. Een vonnis, een uitspraak, een signaal, desnoods – indien er voldoende bewijs is van dood door schuld – schuldigverklaring zonder oplegging van straf.
Het klinkt hard, maar soms moet je op een dergelijke wijze optreden om ouders wakker te schudden en ze erop te attenderen dat hun peuter of kind inderdaad nog maar een peuter of kind is en dat die beschermd en in een veilige omgeving opgevoed moet worden, ook en vooral in huiselijke kring.
Natuurlijk kan men na ieder dodelijk drama met een peuter of kindje er allerlei psychologische verhalen tegenaan gooien en er van alles over zeggen en beweren op social media – en soms de grootst mogelijke onzin – feit is dat ouders een kindje hebben verloren en zich mogelijk zelf al daaroverschuldig en verantwoordelijk voelen. Dat dragen zij de rest van hun leven met zich mee.
Het enige dat rest is, dat de overheid via campagnes en berichtgeving ouders zou kunnen wijzen op hun verantwoordelijkheid. Wanneer ouders inzien, begrijpen, dat zij dagelijks moeten toezien op het welzijn en de veiligheid van hun kids, hun kinderen niet alleen moeten laten, kunnen drama’s en leed wellicht in de toekomst worden voorkomen. Wellicht, want het zijn en blijven jonge kinderen.
PK
