Alle mensen in Suriname die denken dat de Nederlandse diaspora eensgezind is, hebben het mis. De pakketten en gelden die Surinamers ontvangen van hun familie en of vrienden zijn van persoonlijke aard en geen collectieve geste.
De verscheuring en verdeeldheid over hoe het verder moet met ons land Suriname is in gedachten van de diaspora zodanig vermengd. Men wil oordelen over Suriname, het land waar ze eens gewoond hebben al dan niet hun ouders.
Een land dat velen alleen kennen van een vakantie en of van social media. Maar het echte gevoel van en over Suriname kunnen ze nooit hebben.
Vakantie is anders dan wonen, werken, gezamenlijk leed en vreugde delen.
De diaspora taferelen in de hoofdstad van Nederland, Amsterdam, waar onze president een lezing zou houden in het Instituut voor de Tropen over Anton de Kom lieten een kleine groep zien die meende haar misnoegen te uiten aan het adres van president Chan Santokhi.
Een soortgelijke actie was ook waar te nemen in Amsterdam bij een bezoek aan burgemeester Femke Halsema. Wat ik heb waargenomen, dat het ging om dezelfde groep personen in diaspora, die ik alleen zielig vond.
Mensen die getraumatiseerd leken over hun mislukt leven en doelstellingen die ze niet hebben kunnen halen in Nederland.
Nederland een van de welvarendste landen in de wereld.
Mensen die termen gebruikten die succesvolle mensen niet gebruiken in hun dagelijks leven.
Het leek veel op mensen die met een soort haat het land Suriname hebben verlaten om zich te vestigen in het land van de kolonisator die ze minachten, maar zelfs niet durven een ander land te kiezen voor hun verder bestaan.
Een andere zaak die ik heb mogen waarnemen was alsof het veel weg had dat het was georkestreerd door onzichtbaren, om het bezoek van Santokhi een andere wending te doen geven.
Men wist dat men niet veel mensen op de been zou kunnen brengen, dus zouden ze het “horror” drama uitvoeren om te filmen en social media als forum te gebruiken alsof mensen tegen het bezoek van Santokhi waren.
Men moet niet vergeten dat na 10 jaar van stilstand in de onderlinge landenrelatie op de regeringsniveau deze weer hersteld is geworden.
Dat wensen ook mensen in Suriname niet.
Voornamelijk de mensen die gelieerd zijn aan Desi Bouterse.
Het ging naar mijns inziens niet om Anton de Kom, of Suriname.
Het ging om de toon van het bezoek ergens anders te doen zetten.
Daarom vind ik het zielig voor deze mensen.
Zo zielig, dat ik ging lachen om hun stommiteit als de afvalligen van een samenleving.
Maar dat is ook het andere gezicht van het gefrustreerd, afvallig deel van de Nederlandse diaspora.
Vergil Albertson
