Suriname als kolonie als privé bezit
Maak je beleid op basis van emotionele gronden dan wel op basis van rationele gronden. Geschiedenis kan je immers niet inhalen. Vanaf het ontstaan van Suriname als allodiaal bezit van buitenlanders omstreeks 1600, zijn delen van Suriname in allodiaal eigendom (dat is vrij-, vol-, particulier erfelijk eigendom) aan personen en bedrijven gegeven. Eerste eigenaar was de West-Indische Compagnie vanaf 1621, Sociëteit van Suriname vanaf 1682, West Indisch Comité en Ministerie van Koloniën tot 1954.
De meeste plantages (Para, Wanica, Coronie, Commewijne zitten er vol van) zijn allodiaal erfelijk particulier bezit, omdat geen enkele ondernemer (al sinds 1600 niet) , geld gaat investeren in iets wat niet van hem is. Al zijn de ex slaven jarenlang blijven wonen op de plantages, de plantage blijft bezit van de wettelijke eigenaar. Men moet begrijpen dat wat allodiaal bezit was voor de onafhankelijkheid daarna allodiaal bezit gebleven is. Het enige wat bij de onafhankelijkheid is gebeurd is dat wat allodiaal bezit was van een land, Suriname was allodiaal bezit van Nederland, nu zelf de status kreeg van een natie staat met medeneming van alle rechten en plichten en wetten van de kolonie. Wat achterwege is gebleven sinds wij onze eigen wetten mogen maken (1948) is een aanpassing van onze wetgeving aan de eisen des tijds. Maar dat kunnen de politici niet want ze missen elke cultureel mentale sociale en economische conceptie van de bestuurlijk-sociaal-economische inrichting van het land opdat het een ontwikkeling naar meer welvaart en welzijn mogelijk kan maken. Vandaar de misbaksels als de huidige grondwet en kieswet, allemaal producten van tribale instincten. Waarborging van eigendomsbezit vindt je in onze eigen wetgeving, echter teveel politici denken in primitieve termen van collectief bezit. Allodiaal bezit is niet iets wat de hertog, koning, Overheid of gouverneur geeft en daarna kan terugnemen. Het heeft een eeuwigdurend karakter. Ik begrijp dat mensen die denken volgens achterhaalde concepten van democratie, grondbezit en sociaal economische inrichting emotioneel moeite ermee hebben. Maar je kunt niet de vruchten van de moderne beschaving willen plukken, maar niet willen voldoen aan de voorwaarden welke die beschaving mogelijk maakt. Kijk maar naar de gevolgen bij Mugabe en consorten.
Mentaal culturele voorwaarden
Aan het proces van natievorming, ontwikkeling van de ambacht en industrialisering vanaf omstreeks 1600, hebben ook mentaal culturele voorwaarden aan de basis gestaan. Collectieve bezitsopvattingen verdwenen. De dorpsgemeenschap was ook een belemmering in de autonome beschikking over eigendom. Relatie tussen ondernemer en eigendom veranderde, minder affectieve binding aan het eigendom, er komt een meer calculerende en utilitaire benadering. Er komt een andere arbeidsopvatting, een nieuwe arbeidsethiek: arbeid wordt positief gewaardeerd, niet langer beschouwd als vorm van straf.
Er is een fysiocratische roep om vrijhandel (laissez faire, laissez passer). Men wilde ook de maatschappelijke gelaagdheid op juridische basis afschaffen, dus geen standensamenleving. Daarvoor in de plaats: gelaagdheid naar economische functie. Het bezitsindividualisme doet zijn intrede. De eigendomsrechten van het individu zijn absoluut. Hij/zij kan naar eigen goeddunken hiervan gebruik maken zonder rekening te hoeven houden met affectieve, op familietrouw gebaseerde loyaliteit met betrekking tot eigendom.
Tijd is een schaars goed, het denken wordt rationeler, en zelfvertrouwen en waardigheid wordt niet ontleend aan stand of status, maar aan individuele prestaties
Ontwikkeling van de status van grond in Suriname
Historisch is alle grond van Suriname privaat eigendom geweest. Privaat omdat Suriname de status had van een kolonie, en een kolonie is een grondgebied dat bezit is van haar bezitter. De bezitter was aanvankelijk een particuliere maatschappij, de West Indische Compagnie, vandaar privaat bezit. Bezit wordt hier gebruikt in de betekenis van eigendom (allodium dat is eigen, vrij erfgoed in tegenstelling tot grond in leen, een feudum). De WIC had het gebied gekocht van anderen die het in bezit hadden genomen, als veroveringsbuit. De kolonie kwam later in Provinciaal bezit en successievelijk in Koninkrijksbezit. De Gouverneur heeft namens de eigenaar in de loop der tijden gebieden in eigendom uitgegeven, meestal aan planters en ex-slaven.
Zo zijn de meeste plantages privaat eigendom. Met het onafhankelijk worden van Suriname is de status van het gebiedsdeel (koninkrijksdeel) verandert van semi-kolonie naar een soevereine natie staat. De status van de grond welke niet reeds uitgegeven was, werd die van domeingrond (dat is staatseigendom).
De reeds uitgegeven gronden behielden hun status.
De wet op de uitgifte van domeingrond van 1982 maakt dat domeingrond slechts in de vorm van grondhuur kan worden uitgegeven. Andere grondtitels als erfpacht en huur gaan na het verstrijken van de periode automatisch over in grondhuur. Grondhuur is een zeer zwakke grondtitel. Bovendien blijkt uit de praktijk dat met grondhuur als titel de rechtsonzekerheid groot is en dat politici misbruik maken van hun bevoegdheden om gronden met opstanden en al in te trekken ten faveure van vrienden. Primitieve grondroof is met deze wet gelegaliseerd. Op papier heeft iedereen recht op een stuk grond, echter de praktijk leert dat het recht slechts is voorbehouden aan de gelukkigen, partijloyalisten, familie en vrienden van de politiek, et cetera. Het is voor de meerderheid van de bevolking gegeven de status van de rechtstaat, moeilijk om met succes haar recht te halen. Met grondhuur als status van grond, worden alle inspanningen voor sociaal economische ontwikkeling te niet gedaan. Het veroorzaakt politieke en sociale instabiliteit.
De vooruitgang in de wereld is te danken geweest aan het ontstaan van de familielandbouw op privaat eigendom grond. De achtergebleven gebieden in de wereld zijn die welke gekenmerkt worden door communaal (stam) grondbezit dan wel waar grond slechts in grondhuur wordt uitgegeven. Alle voormalige socialistische landen hebben dan ook grondbezit in eigendom geïntroduceerd. De conflicten in Afrika, zeer recentelijk in Kenya, hebben bijna alle hun grondslag in het communaal grondbezit. Het achterblijven in ontwikkeling van Guyana en van Suriname is grotendeels ook daaraan te wijten. Iedereens verantwoordelijkheid is niemands verantwoordelijkheid. Het leidt tot een inefficiënte allocatie van misschien wel de meest belangrijke productiefactor, namelijk van grond.
De hoeveelheid middelen die Suriname heeft opgebruikt, de economische offers die zijn gebracht, staat niet in verhouding tot het in Suriname geaccumuleerd vermogen. De kapitaal output ratio is negatief tot nihil. Logisch omdat investeringen dan wel beleggingen grotendeels plaats vinden in onroerende goederen (dat zijn goederen die aard en nagelvast zijn). Men geeft bij het uitblijven van investerings- en beleggingsmogelijkheden met zekerheid, er de voorkeur aan om zijn kapitaal naar elders te brengen. Kapitaalaccumulatie in de vorm van grond met opstanden, gebouwen, fabrieken, etc. wordt ontmoedigd. En zonder kapitaalaccumulatie is er geen ontwikkeling. De vastgoed markt heeft echter veel meer potentie. Als we kijken naar de bouwwoede in het Caraïbisch Gebied waar men schaarse grond in eigendom verkoopt, dan moet het wel duidelijk zijn dat we de factor grond moeten gebruiken als katalysator van onze ontwikkelingsinspanningen.
Daarom wordt voorgesteld om vooruitlopend op een grondige herziening van de wet op de grondhuur al vast te starten met het uitgeven van grond in privaat eigendom en met het converteren van grondhuur in privaat eigendom. Omdat het voorstel alhier ruimer van opzet is, zal uitvoering van de voorstellen ter zake, voorafgegaan moeten worden met een herziening van de wet op grondhuur van 1982.
Surinamers bezitten Suriname, zij zijn hier geboren maar ze mogen wel offers brengen maar geen grond in eigendom bezitten. Surinamers zijn de eigenaren van Suriname waarom wordt grond niet in eigendom aan hun gegeven. Alleen mensen met onfrisse onzindelijke denkbeelden kunnen op het idee komen in deze tijd om een wet op grond huur te maken voor mensen die eigenaar zijn van Suriname.
In tabel 1 wordt de calculatie van de conversie opbrengst en van de verkoop van domeingrond weergegeven.
De tegenstand tegen grondconversie
Men, de tegenstanders, de pseudo nationalisten, hebben bezwaren want buitenlanders gaan grond bezitten. Oh wat erg. Nadat hun leiders goud, hout, vis, etc. cadeau hebben gemaakt aan het buitenland, moeten we nu in hun goedkope argumenten geloven. Daarom, door het tribale denken, is Afrika het langst in de prehistorie gebleven. In het Caraibisch gebied wordt grond verkocht in eigendom aan iedereen. En zoveel grond hebben ze niet. Mensen die met geld weten om te gaan, gaan altijd rijker worden dan billenpoetsers. Het is de cultuur van gedeelde armoede versus gedeelde rijkdom. Mensen weten niet of willen niet weten dat de verlichting begonnen is met de conversie van lijfeigenschap, grondhuur en andere feodale titels naar het bezit van grond in eigendom door boeren. De neolithische revolutie heeft Afrika niet gekend. Daarom het ontwikkelingsprobleem van Suriname heeft slechts een naam: etniciteit.
Op 10 december 2015 heeft de president van Suriname in De Nationale Assemblee met betrekking tot grondconversie verklaard dat er binnen zijn eigen partij veel tegenstand tegen dit voornemen bestaat.
Een andere optie complement aan grond conversie is dat land alleen uitgegeven wordt als privaat bezit, zoals dat gebeurd is in Botswana waar men een einde gemaakt heeft aan het stambezit van grond. Botswana is samen met Mauritius de best presterende Afrikaanse economie.
De eis van cultuurplicht van een in grondhuur uitgegeven landbouw, veeteelt, aquacultuur en industriegronden moet strak toegepast worden in dier voege dat na circa vijf tot zeven successievelijk jaren cultuur de grond automatisch van rechtswege overgaat in privaat bezit.
Het hoeft geen betoog dat toepassing van het bovenstaande adequaat management organisatie en planning vereist.
