Enkele vakbonden hebben opgeroepen om vandaag, dinsdag 24 augustus, een protestactie te houden tegen prijsverhogingen van bijna alles. Hoewel ik mee kan gaan met met het feit, dat alles achter elkaar in prijs is verhoogd en niet te dragen is voor de samenleving, zie ik echter een protestactie niet als de oplossing.
Echter, moet ik wel direct opmerkingen, dat dit soort acties voornamelijk voortspruiten uit het feit dat de Nationale Assemblee faalt in haar taak om de controle op de regering op de juiste manier uit te voeren.
Zou dat op de juiste manier gebeuren, dan zouden immers personen dan wel degene met een goede wil dit niet ondernemen.
De regering heeft ook gefaald door de verhogingen door te voeren ter genoegdoening van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) zonder dat ze nog een toezegging hebben voor betalingsbalans ondersteuning.
Streefdata zijn keer op keer uitgesteld en dit keer naar september. Dit is op zich ook niet zeker, daar het IMF eist dat er ook overeenstemming wordt bereikt met de schuldeisers. Die houden echter nog hun been stijf.
Ook heeft de regering gefaald een belangrijk instrument uit handen te geven door ter genoegdoening van het IMF sluitend te bepalen dat ze niet monetair gaan financieren. Een instrument, dat zelfs ontwikkelde landen in Covid-tijd gebruiken binnen wat haalbaar is.
De regering is Oost Indisch doof voor het feit dat de Sociaal Economische Raad (SER) als ook de Staatsraad haar kanttekeningen heeft geplaatst bij de uitvoering van de maatregelen, zonder dat er een sociaal vangnet in stellig is gebracht.
Moet wel ook vermeld worden, dat de regering de vakbonden keer op keer heeft opgeroepen om in overleg te komen tot een sociaal akkoord. Dit zou moeten inhouden dat ook de vakbonden georganiseerd in Ravaksur (Raad van Vakcentrales in Suriname) ook het Herstelplan zou moeten accepteren en dat daarbij de fase gezamenlijke groei in productie en lonen wordt vastgesteld.
De vakbonden hebben hierin gefaald door niet mee te werken.
Het is een gegeven, dat enkele voormannen binnen de vakbonden ook hun eigen politieke agenda hebben die niet samengaan met die van de huidige regering.
Sommigen hebben tijdens de verkiezingen actief meegedaan en een ander deel achter schermen. Deze hebben vanuit het onzichtbaar publiek veld de NDP ondersteund. De uitslag van de verkiezingen heeft voor hen een bittere nasmaak gehad. Ze hebben gemerkt dat ook hun privileges binnen het ambtelijke alsook van hun geselecteerde bondgenoten als hun aanverwanten is komen weg te vallen.
Velen hebben ook destijds vooraanstaande functies gekregen, vaak genoeg niet op basis van hun kennis, maar op basis van dwang en angst die de politiek heeft voor ze.
Hun dreigmiddel is van oudsher altijd geweest, dat als ik mijn zin niet aan tafel, dan krijg ik je wel als ik je op straat tegenkom.
Ook degenen met een politieke agenda zien maar al te graag, dat de regering faalt. Uiteraard zullen er ook positieve personen tussen zijn, maar ze zijn te jong in de vakbond om de geslepen collega’s te doorzien.
Het kan nu al gesteld worden, dat de acties een voorloper moeten zijn tot de val van de regering. Dat is het uiteindelijk doel. Ik kan hun doel zien. Vandaar dat ik niet op straat ga.
Dit betekent geenszins dat ik tevreden ben met de ondraaglijke prijsverhogingen, maar zoek het eerder om mijn misnoegen op een meer vredige manier tot uiting te brengen.
De regering onder leiding van president Santokhi moet niet denken dat de druk oneindig is… Never push a peaceful man too far.
Zacharia F.
