Wie zijn die herrieschoppers?

Er was weer een protestactie gaande. Ik vroeg aan een vrouw die het gebeuren stond te filmen: “Weet u toevallig waartegen er geprotesteerd wordt?” Ze keek me aan en antwoordde: ”Vrouw je stelt de verkeerde vraag.” “Wat moet ik dan vragen, vroeg ik.” U moet vragen of het weer onze rasgenoten zijn die protesteren. Kijk goed vrouw, elke keer zijn het alleen de mensen die op u en ik lijken die protestacties voeren, kijk maar wie er op straat lopen te bedelen, junk zijn, op de hoeken van de straten hun tijd staan te verlummelen. Alle andere rassen proberen zich te behelpen in deze crisistijd. Ze geven liever hun tijd en energie aan oplossingen zoeken en wachten rustig af zoals de regering het heeft gevraagd. Ma din creoro zijn gewend om op hun achterwerk te zitten en hun handje op te houden. En als er niet snel genoeg iets in hun handen wordt gelegd, gaan ze op het plein rotzooi staan schreeuwen en schelden. Begrijp me goed mevrouw mi srefie na wan blakkaman, maar ik schaam me voor mijn ras. Van mij mag de brandweer komen en ze van de straat spuiten met een krachtige straal.

Ik knikte, stapte op mijn fiets en reed snel weg omdat ik niet wilde dat men zou denken dat omdat ik een zwarte vrouw ben, ook automatisch bij die protestgroep hoor en ook wilde ik niet dat die vrouw mij zou betrekken in een discussie over het gedrag van Creolen. Terwijl ik doortrapte gingen mijn gedachten over hetgeen ze had gezegd over mijn soortgenoten. Het klopte dat de schreeuwlelijkerds op het plein alleen Creolen waren. Toch wil ik niet alle zwarten over een kam scheren. Er zijn genoeg zwarte mensen die hebben gestudeerd of een vak hebben geleerd en iets van hun leven hebben gemaakt. Dus generaliseren zou fout zijn. De protesterende mensen op het plein waren wel Creolen maar die behoorden tot een bepaalde groep.

Ik weet niet waartegen er geprotesteerd werd want er was meer geschreeuw en gescheld dan dat er iets zinnig uit hun mond kwam. Het zullen wel weer de bekende klachten zijn geweest zoals ‘we`pina, alles is duurder geworden, er wordt niet gecommuniceerd.’ Wat dit laatste betreft, zijn ze ziende blind. Dit is de enige president die geregeld naar de DNA-vergaderingen komt om tekst en uitleg te geven. Dat alles duurder is geworden is een feit en dat feit mogen we niet licht nemen. Toch zeg ik dat al dat klagen en protesteren nu een keer moet stoppen. In de eerste plaats omdat klagen je niet verder helpt en omdat het onze eigen schuld is. Het wordt tijd om eindelijk toe te geven dat deze hele toestand ons eigen schuld is. Niet iemand heeft ons dit aangedaan, maar wij hebben het onszelf aangedaan door tien jaar lang wanbeleid zijn gang te laten gaan. Jarenlang is het volk in onwetendheid gelaten dat het land eigenlijk van leningen leefde. Het is deze nieuwe regering die de zogenaamd veilige cocon heeft laten openbarsten. Zelfs in een simpel huishouden weet men dat je niet meer kan uitgeven dan je hebt en dat het onverstandig is om op de pof te leven. 

Men heeft keer op keer gewaarschuwd dat minstens drie generaties zullen moeten lijden en offers brengen om al die leningen te kunnen terugbetalen. En nu ze geconfronteerd worden met de realiteit, schreeuwt men moord en brand en herinnert niemand zich meer de waarschuwingen van de zogenaamde vijanden. Des te meer worden ze geconfronteerd met het zwijgen van hun zogenaamde vriend en weldoener, die zelf nog steeds in luxe leeft en geen poot uitsteekt om ze te helpen. We leven in een democratie dus mag die groep staan schreeuwen en schelden. Ik hoop echter dat ze de hand in eigen boezem zullen steken en toegeven dat ze schelden tegen de verkeerde regering. Ze bijten in de hand die hulp biedt en niet in de hand die ze de strot heeft dichtgeknepen. De huidige regering heeft tot nu toe laten zien dat ze bereid is keihard te werken aan het herstel van het land. Ze stoppen het verdiende geld in het volk i.p.v. aan reizen en dure hotels voor zichzelf en gezin. Ze zijn zuinig en nemen noodzakelijke maatregelen. Het enige dat het volk moet doen, is ze ondersteunen. In plaats van te ondersteunen, worden er allerlei trucs uitgehaald om deze regering te laten vallen, zoals protestacties, klagen en schelden.                                                                              Om stemmen te winnen kregen de mensen bij de vorige regering hun zin en werden ze afhankelijk en dom gehouden met het gevolg dat ze niet hebben geleerd om verantwoordelijkheid te dragen. Dat klaagfoefje probeert men nu ook uit bij deze regering. Het is te hopen dat deze regering niet dezelfde fout zal maken. Zelfstandig en onafhankelijk worden is een lange en moeilijke weg als je gewend was om afhankelijk te zijn.

Er is zoveel werk aan de winkel voor deze regering en dat gedoe van protesteren werkt alleen maar belemmerend. Het gros van de bevolking werkt mee aan de opbouw van het land, dus het verstandigst is om deze kleine groep schreeuwers te negeren en door te gaan met de pogingen om het land weer op de rails te krijgen.    

De liefde voor je land eist nooit rechten op, zij geeft ze altijd en is bereid te lijden.

Josta Vaseur

error: Kopiëren mag niet!