DNA-vergaderingen zijn ontzettend belangrijk. Hier worden de mogelijkheden bekeken om het land weer op de rails te krijgen en verder op te bouwen. De mensen die daar zitten, hebben het beste voor met Suriname. Jammer genoeg zijn er dit jaar parlementsleden die erop uit zijn om te saboteren, te beledigen, tegen te werken en uit te dagen. Ze zien niet in dat elke keer wanneer ze provocerend en uitdagend bezig zijn, dat er veel kostbare tijd verloren gaat. Terwijl als ze zichzelf zouden uitdagen en corrigeren, zou er alleen maar winst geboekt kunnen worden.
Het volk weet dat ze indirect debet is aan de toestand waarin het land verkeert, daar zij de macht hebben gelegd in handen van de NDP. Ook heeft het volk zich erin berust dat de NDP nooit zijn excuses zal aanbieden voor de vernieling van ons land. Zo’n stap vraagt namelijk om moed en die moed ontbreekt. Dit gedrag is een lafaard eigen. Een lafaard ontduikt liever de verantwoordelijkheid en legt de schuld bij een ander. Dat is ze vergeven. Wat mij echter wel stoort, is de houding van de NDP leden in de oppositie. Men spreekt continu in de vorm van verwijten. Dit en dat moet gebeuren, dit en dat is niet goed. De wegen zijn kapot, wateroverlast is niet aangepakt, goten niet opgehaald, kortom ze sommen al de gebreken en zogenaamde nalatigheden van de regering op, wijzen op de armoedige omstandigheden waarin het volk verkeert en doen alsof ze medelijden hebben met het volk. Laatst dramatiseerde een oppositie lid de situatie nog meer door te zeggen dat vrouwen uit pure armoede de prostitutie in worden gedreven. Deze groep hoort zich afvragen waarom de vorige regering zoveel geld had geleend en toch al deze dingen in de afgelopen jaren niet heeft aangepakt. Ze verwachten brutaalweg dat deze regering de gevolgen van hun wanbeleid herstelt in een jaar met een lege staatskas. Dat is absurd. Het volk riep toen aan pe`a monnie de`?
Het is een feit dat het land in een financiële crisis zit en het volk in armoede is gedompeld. Ook is het de plicht van de oppositie om de regering daarop te wijzen. Echter de manier waarop het wordt gebracht, wekt irritatie op. Er wordt gesuggereerd dat de prijsstijgingen, de verhoogde koers, de armoede, zijn veroorzaakt door het wanbeleid van de huidige regering. Een parlementariër noemde de president zelfs een misleider. Men probeert het volk wijs te maken dat het de oppositie is die voor ze vecht.
De ellende opsommen is prima, daar dat de enige manier is om te registreren hoe het land ervoor staat. Ik hoor ze echter nooit zeggen dat zij debet zijn aan deze ellende. Ze suggereren dat deze regering er niet veel aan doet om te helpen. Die schijnheilige houding gaat ze zo gemakkelijk af. Toen de heer Parmisser laatst vroeg om de vergadering, volgens afspraak, om negen uur te beëindigen, voegde hij eraan toe dat het voorstel in stemming brengen geen zin had daar de meerderheid van de coalitie toch voor zou zijn. De man weet drommels goed dat zij als coalitie in de afgelopen jaren, de oppositie juist deze behandeling hebben gegeven. Toen zij het deden, was het prima en nu hij een koekje van eigen deeg denkt te krijgen, speelt hij de verontwaardigde onschuld. Ze hadden met de vorige oppositie gespeeld als een kat met een muis. Nu ondervindt hij aan den lijve hoe beledigend en vernederend zo’n behandeling is.”
Als ik het gedrag van de leden van de oppositie gadesla, zie ik spot, tegenwerking, arrogantie, sabotage, weigeren de hand in eigen boezem te steken. Dan rijst bij mij de vraag wat voor mensen zijn dit? Was hun karakter altijd al zo? Wat en wie heeft ervoor gezorgd dat ze zo gewetenloos zijn geworden? Worden mensen zo omdat ze hebben meegewerkt aan veel kwaad en staan ze nu met hun rug tegen de muur en moeten ze blijven verbergen en gehoorzamen. Of zijn ze bang dat ze geen grond of andere privileges meer zullen verwerven als ze zich integer opstellen? Doet het ze echt niets dat er zoveel geld is verdwenen en vragen ze zich niet af naar wie of wat het geld toe is gegaan? Of weten ze het wel en zwijgen ze? Schamen ze zich niet wanneer ze toe kijken hoe deze regering vecht om alle door hen gemaakte schulden te betalen, om het volk elke maand toch wat geld te kunnen geven, vooral wanneer zij zelf elke maand hun salaris op tijd gestort krijgen? Of zijn ze onschuldig, weten ze echt niet dat ze hebben meegewerkt aan de ondergang van hun land?
Deze mensen wisten dat ze een enorm risico namen door zitting te nemen in de nieuwe regering. Met zoveel kwaad op hun kerfstok hadden ze kunnen verwachten dat ze continu verwijten over zich heen gestort zouden krijgen. Alleen vind ik het niet eerlijk dat deze kleine groep steeds de verwijten moet incasseren, terwijl de grote boze wolf en zijn handlangers vrij uit gaan. De roep van het grote geld en de macht schijnen groter te zijn. Ze proberen nu hun gezicht te redden door continu de vermoorde onschuld en de goedzak uit te hangen. Voor de coalitie is dit een constante bron van ergernis. Ze hebben tegen het begrotingsplan gestemd en zich van stemmen onthouden bij het herstelplan. En zo zijn ze continu bezig met saboteren en tegenwerken. En voor dit destructieve gedrag ontvangen ze elke maand op tijd hun salaris. Dat is misdadig. Dit soort mensen verstaan alleen de taal van het geld. Dus de enige oplossing hier is om in hun salaris te snijden. Wie wegloopt bij de vergaderingen en zijn uren niet volmaakt, moet gewoon minder salaris krijgen.
Lafheid is de meest verachtelijke karaktertrek van de mens, vooral omdat ze vaak gepaard gaat met leugens, laster en ’t ontduiken van verantwoordelijkheid.
Josta Vaseur
