Gezien een artikel van de NDP-fractie, waarin is aangegeven dat zij beknotting van haar spreektijd ervaart en besloten heeft deze aan te vechten, heb ik gemeend de volgende kanttekeningen te moeten plaatsen.
Dat de NDP-fractie voornemens is om in de toekomst buiten parlementaire spreektijd aan te wenden om bepaalde zaken te bespreken, omdat zij menen in DNA gelimiteerd te worden om bepaalde aangelegenheden adequaat te bespreken, is uiteraard aan hen gelegen; de fractie keurt overigens ook de wijze af waarop zij meent systematisch te worden beknot en gemuilkorfd.
Opvallend is echter, dat de NDP-fractie de gestelde beknotting van haar spreektijd buitenparlementair wil aanvechten, maar daarbij uit het oog verliest, dat toen zij in het machtscentrum zat, de toenmalige president het tot gewoonte had gemaakt om, via monologen en (persbriefings) persconferenties met het volk te communiceren. Deze gang van zaken en handelwijze van de vorige president resulteerde logischerwijs erin, dat er meer tijd over bleef voor de fractie; de NDP voorzitter was immers vaker afwezig.
Toch staat uitgezonderd nationaliteitszin de NDP-fractie niets in de weg om, indien en voor zover zij deugdelijk kan onderbouwen dat zij niet genoeg tijd krijgt om haar punt in DNA te maken, gedegen vragen te stellen en in discussies te treden; alsook deze kwestie onder de aandacht van het bestuur van de Inter Parlementaire Unie, de IPU, te brengen. Zo nodig kan zij ook een officiële klacht indienen, indien zij verder wordt beperkt in haar spreektijd.
Hoe lang duurt een toespraak?
Het woord parlement is afkomstig uit de Franse taal, wat letterlijk betekent: “praten in een gebouw”. “Parle” betekent ook, vrij vertaald: praten. Onze parlementariërs zijn gekozen om het volk te vertegenwoordigen, waarbij zij zonder meer dienen te fungeren als haar spreekbuis.
Uit de Surinaamse politieke historie blijkt, dat enkele toenmalige volksvertegenwoordigers op zeer uitzonderlijke wijze zijn omgegaan met hun spreekbeurt en -tijd. Ik breng in herinnering, dat enkele toenmalige Statenleden, later parlementariërs en thans DNA-leden wel eens uren het woord hebben gevoerd en wel zonder enige (opgelegde) tijdsbeperking.
In 1977 heeft de heer Henk Herrenberg van de Socialistische Partij Suriname / Verenigde Democratische Partij ( SPS / VDP) het gepresteerd om een spreektijd van liefst tien klokuren te halen. Om hem kennelijk te overtreffen en mogelijk ook de eer van de VHP te redden, heeft de heer Ramdien Sardjoe vervolgens een ellenlange toespraak van langer dan vijftien klokuren gehouden. Opmerkelijk is, dat hij aan de voorzitter van het parlement, de heer Emile Wijntuin, te kennen gaf, dat hij zijn spreekbeurt uit liefst veertig boekwerken had voorbereid.
In lijn met onder meer de beide voorbeelden en anderen, zoals de heren George Hindorie, Otmar Rodgers, Rufus Nooitmeer enzovoorts, geef ik aan de huidige DNA-fracties en -leden mee, dat de volksvertegenwoordigers zijn gekozen om het volk optimaal te vertegenwoordigen en daadwerkelijk als haar spreekbuis te dienen, zonder enige beperking!
Waarom moet er een beperking in spreektijd zijn?
In het verleden heb ik zelfs mogen meemaken, dat soms zeer vermoeiende debatten de hele avond en tot de volgende ochtend doorgingen in het parlement. Indien er degelijke afspraken tussen de voorzitter van DNA en de diverse fracties worden gemaakt, omwille van de efficiëntie, dan dient men zich zonder meer eraan te houden.
Volksvertegenwoordigers dienen alle ruimte en tijd te krijgen om de belangen van de Surinaamse kiezers optimaal te behartigen, echter wel binnen het geldende Orde Reglement van onze DNA. Niet het vele is goed, maar het goede is veel.
Roy Harpal
