Is deugdelijke communicatie taboe?

Het is zonder meer een voldongen feit, dat dezer dagen veel kritiek wordt geleverd c.q. op- en aanmerkingen worden  gemaakt,  betreffende het beleid van de huidige regering. Men vraagt zich af wat zichtbaar is gerealiseerd,  sedert het aantreden van de regering Santokhi/Brunswijk.

Weliswaar worden hier en daar brandjes geblust, rapporten geschreven, projecten opgezet en liggen bestekken op diverse ministeries klaar, vooral  op het ministerie van Openbare Werken.         Echter, is nog wachten op de behandeling en goedkeuring van de begroting en nota van wijziging voor 2021, in DNA.

In het Oosten  van het land zijn wel al enkele projecten op het gebied van elektra, grondzaken en waterleiding gerealiseerd.  Het alom bekende kreet blijft echter, dat men niet beschikt over voldoende financiële middelen en dat de laatste decennia veel is verkwist ; de kreten dat leningen met torenhoge rente  nog moeten worden afgelost en dat te veel ambtenaren in dienst zijn genomen, klinken inmiddels als een versleten lang speelplaat. Integendeel wordt thans veel kader van functie ontlast, terwijl onder het mom van nieuwe beleidsinzichten, nieuwe personeelsleden en partijloyalisten worden aangetrokken, zelfs in topfuncties ondanks dat er sprake is van een personeelsstop.

Zaken, die niet direct met financiële middelen gepaard gaan, worden ook niet adequaat of nauwelijks aangepakt. Te denken valt aan : bestrijding van de toegenomen criminaliteit,  aanpak van corruptie,  optreden tegen illegale goud-en houtwinning,  het drastisch optreden tegen verkeersovertreders, in de ruimste zin des woord,  als ook het behandelen van een aantal bestaande wetten, die dringend gewijzigd en/of aangepast of aangescherpt dient te worden.

Een enorme uitdaging voor onze volksvertegenwoordigers, die veel  beloofden tijdens hun verkiezingscampagnes, zoals het aanpakken  van de wet / resolutie van 10 juni 2010, zijnde een nalatenschap van de regering Venetiaan/Sardjoe, waarbij  ex-ministers een scala aan privileges meekrijgen, staat nog steeds overeind.  Ook de kwestie van het toucheren van dubbele en meerdere salarissen, de wijziging van de Amnestiewet,  de veel  besproken  Kiesregeling en de Kieswet, de verouderde Rijwet van 1971, de Hinderwet enzovoorts, dienen met prioriteit onder handen te worden  genomen; het zal de gemeenschap zeker goed doen, als er binnenkort ook hierover deugdelijk wordt gecommuniceerd.

Inmiddels is er veel ruis ontstaan betreffende het vertrek van  enkele ministers naar het buitenland,  zonder vooraf openheid van zaken te hebben gegeven.  Wat meer kwaad bloed heeft gezaaid bij de gemeenschap, is het plotselinge vertrek van minister Amar Ramadhin van Volks- gezondheid  in deze precaire situatie, waarbij Covid-19 heftiger de kop opsteekt!

Na de afkondiging van strenge maatregelen, in verband met de toename van Covid-gevallen, is de minister daags daarna met zijn gezin  vertrokken naar het buitenland. De geopperde kritieken,  ten aanzien van de buitenlandse reizen worden in deze penibele situatie dan ook rigoureus onderschreven.  De eerlijkheid gebied mij ook  om op te merken, dat men geen of weinig kritiek had toen de ex-minister van Financiën,  Gillmore  Hoefdraad, meer in het buitenland vertoefde, dan in eigen land.

Het voorgaande in ogenschouw nemende, is de grote uitdaging, waarvoor de huidige  regering thans staat, niet één  die te onderschatten is. Echter, de retorische vraag die heden ten dagen zonneklaar opkomt, is of het zo moeilijk is om de nodige informatie op een simpele wijze met het Surinaamse volk te delen.

Een immense taak die is weggelegd voor de regering Santokhi/ runswijk, is om tijdig en duidelijk  te communiceren met de gemeenschap over allerhande aangelegenheden, zodat men een duidelijke meningsvorming kan hebben; teneinde allerlei insinuaties te voorkomen.

Roy Harpal

error: Kopiëren mag niet!