Misbruik cyanide bij goudwinning Suriname

In Suriname bereiken we met betrekking tot de onderdrukking van vernietiging en onderdrukking van de inheemse volken het punt welke al decennia geleden is bereikt in andere Latijsn Amerikaanse landen. De volken voelen zich in de steek gelaten en op zichzelf aangewezen en ze zullen dan zuiver en alleen om te kunnen overleven het heft in eigen handen nemen. Dat recht kan ze niet worden ontnomen. Er is een bericht in de krant verschenen vorige week over de stof cyanide, dat met name door zogenaamde buitenlanders wordt gebruikt bij de winning van goud in het binnenland. Ook de media zijn voorzichtig om wat betreft de buitenlanders specifieker te zijn. Maar inmiddels is het duidelijk dat er een oude en een nieuwe groep is dat actief is in het binnenland met ook nieuwe  vormen van goudwinning. Het gaat om Brazilianen en Chinezen. Er zijn verschillende berichten in de krant hierover geschreven, het is geen geheim. Frappant is wel dat niet de vorige regering, noch de huidige (nog) bereid was of bereid schijnt te zijn om deze eenvoudige zaak bij de wortel aan te pakken. Er zijn ettelijke documentaires waar buitenlandse bedrijven met goedkeuring van enkele kopstukken uit de politieke elite, het milieu hebben vernietigd en de lokale bevolking als gevolg daarvan is vergiftigd. We noemen maar 1 voorbeeld: het ontginnen van uranium in Mali en de betrokkenheid van de Franse regering en Franse bedrijven daarbij. Uiteindelijk zijn de lokale gemeenschappen (in dit geval onder andere de Toearegs) in protest gegaan om hun gemeenschappen te beschermen en daar grepen uiteindelijk de Malinese en de Franse regering in. De onderdrukking van de inheemse volken werd zo voortgezet. Er wordt al vake door buitenlandse wetenschapper beweerd dat de inheemse volken van Suriname zijn vergiftigd door kwik. De concentraties zouden in hun lichaam bovenmatig zijn. Lokale ngo’s hebben minder tot geen aandacht voor deze zaak. Het ministerie van milieu (in de Venetiaan-periode) heeft geen aandacht hieraan besteed, en nog minder het Nimos dat altijd een lafhartige houding in milieuzaken heeft aangenomen. De vergiftiging van de inheemsen gaat in Suriname door en heeft nu een andere dimensie gehad. De slapte van de regering en de afwezigheid van autoriteit en gezag in de zuidelijke delen van ons land hebben ruimte geschapen voor mensen uit andere landen om stoffen gevaarlijker dan kwik nu te gebruiken: nu wordt cyanide gebruikt. Toen duizenden ton kwik in het achterland werd gedumpt heeft geen enkele regering dat willen stoppen. Het gevolg is nu dat de vis in de zuidelijke waterstromen niet meer is te eten. Dat het giftig is, werd al meer dan 10 jaar geleden ontkent door minister Waterberg (NF). Hij zei toen in DNA dat de kop van de vis dan maar niet moet worden gegeten. Uit recente onderzoeken onder de marrongemeenschappen is ook gebleken dat de gemeenschappen die vis in de stad gekocht consumeren, minder besmet zijn met kwik dan de gemeenschappen zuidelijker die hun eigen vis uit het lokale water vangen.

Het is triest hoe buitenlanders ons achterland hebben gekoloniseerd en het vernietigen om dan een vernietigd, vergiftigd en vervuild binnenland en besmette inheemse volken achter te laten en met hun vergaard kapitaal terug te keren naar hun land. De namen van de presidenten en de vp’s die nalaten om het binnenland en de inheemse volken van Suriname te beschermen en die oogluikend de vervuiling en de vergiftiging en uiteindelijk het uitsterven van de volken hebben toegestaan worden voor de geschiedenis genoteerd. Het zijn de presidenten Venetiaan, Wijdenbosch en Bouterse en de vp’s Sardjoe, Ajodhia, Radhakishoen, Ameerali en Adhin. We hebben gezien bij het vertrek van Suralco hoeveel informatie over giftige stoffen en milieuvernietiging naar buiten zijn gekomen. Over de schadevergoeding door de multinational en het herbeplanten – een deal die niet goed genoeg zou zijn gesloten door de wanpresterende commissie – wordt er niet meer gesproken. Straks zal er, wanneer de bedrijven met anderhalve voet al buiten de deur zijn, weer worden gesproken. En als we niet radicaal optreden dan zullen we analyseren waarom de inheemse gemeenschappen in het zuiden zijn uitgestorven.

In de krant is verschenen dat cyanide via het vliegveld van het Wayanadorp Kawemkahan naar de goudvelden gaan. Er is een Stichting Milokot Kawemhakan opgericht en die komt nu in het geweer. Bij een winkel in Oelemarie wordt cyanide gewoon verkocht zegt de stichting. De inheemse volken komen in bepaalde landen waar de politiek de zijde kiest van buitenlanders, komen ze op voor hun rechten. Inheemse leiders en voorvechters worden door privélegers aangevallen en omgebracht. In ontwikkelingslanden wordt de politieke elite over het algemeen omgekocht en strijden de inheemsen een verloren gevecht. In Suriname is er een nieuw regime dat eens geprobeerd heeft om met de operatie ‘Clean Sweep’, de illegaliteit in het binnenland te stoppen. Er werd enkele keren gewaarschuwd en daarna werd opgetreden zoals het moet. De NDP heeft deze actie vaak misbruikt om de binnenlandse bevolking politieke op te jutten tegen de toenmalige minister van Juspol (de huidige president). De NDP-regering heeft geprobeerd om  met de operatie Ordening Goudsector in de eerste plaats meer geld binnen te halen en ten tweede het milieu te beschermen, maar met een corrupte inborst was het gedoemd om te mislukken en dat gebeurde ook. Omdat ook de huidige regering draalt en daardoor dus weigert om tegen het gebruik van het uiterst giftige cyanide op te treden, zal de granman binnenkort een bezoek brengen aan die winkel om het cyanide weg te halen. Onlangs verschenen er verontrustende berichten, dat cyanide wordt gebruikt bij goudwinning in het Brownsberg Natuurpark, dat al deels is vernietigd door kleinschalige (illegale) goudzoekers. Er zou ‘hard bewijs’ zijn voor de aanwezigheid van cyanide in het goudwinningsproces in het natuurgebied. De inheemse volken hebben het recht om in hun gebieden om te treden, omdat ze zelfbeschikkingsrecht hebben dat internationaal is erkend. Dat recht hebben ze al en daarvoor hoeven ze geen nadere erkenning af te wachten in de nationale wetgeving. Toen dat tijdens de Colakreekconferentie aan president Bouterse werd gezegd, werden hij en delegatielid Abrahams boos, waarna de conferentie mislukte. De inheemse volkeren zijn de volkeren die eigenaar waren van Suriname, totdat ze kolonisatoren hier aankwamen in de 15de eeuw en hen verjoegen en uitmoordden en hun hun land afpakten. De moderne regeringen zijn de erfgenamen van deze koloniale mogendheden. In landen met goed bestuur zijn de inheemse volken de grootste partners van de regering in het beschermen van het milieu en een duurzaam bosbeheer. In Suriname zien we dit nog niet gebeuren. 

error: Kopiëren mag niet!