De zaak van de Cubanen is al een tijdje gaande in het district Nickerie. Er is al enkele maanden een ongewone stroom van Cubanen naar Suriname. De situatie van de Cubanen in Suriname is niet geheel duidelijk. Er zijn plekken in Paramaribo centrum waar de personen zich ophouden. Er zijn verschillende verhalen waarom de mensen precies naar Suriname zijn gekomen. Het zou eerst gaan om toeristen die hier inkopen zouden komen die. We zagen ze ook veel inkopen doen. Hun komst naar Suriname zou zijn georganiseerd. Daarna bleven de Cubanen hangen in Suriname en begonnen ze legaal of illegaal werk te zoeken en te krijgen. Zij werden door Surinaamse bedrijven geprefereerd boven Surinamers, omdat ze niet veel vragen stellen en met weinig tevreden zijn. Daarna deden zich verhalen voor alsof de buitenlanders naar Suriname waren gehaald door de regering om op de NDP te stemmen. Ze zouden op slinks wijze in de bevolkingsregistratie zijn ingeschreven en ze zouden ook beschikken over een id-kaart. Op de dag van de verkiezingen zouden ze naar verluidt ook naar Coronie zijn gereden om daar massaal te stemmen. Er ontstond heibel om de massale verplaatsing van deze personen naar Coronie. Ook deed kort voor de verkiezing het verhaal de ronde dat buitenlanders door de verkiezingsmedewerkers werden gezocht op adressen waar ze nooit zijn geweest…en hadden gewoond. Inmiddels was ook duidelijk geworden dat een aantal Cubanen de status van asielzoeker had, dus was men op weg om asiel te verkrijgen of was men op weg om formeel te worden erken als vluchteling. Het verhaal wil dat men gevlucht is voor het communisme in Cuba en dat men ideologisch op weg is naar het land van het walhalla van de democratie: de USA. Men had op het eiland de kant van de USA gekozen en was men dus vijandig geworden naar de Cubaanse regering toe. Tijdens de vorige regering hebben Cubanen massaal getracht door de regering erkend te worden als vluchteling. De minister van Juspol heeft zich toen niet bereidwillig getoond en heeft de zaak gelaten voor het Rode Kruis. Intussen deden ook verhalen de ronde dat vrouwelijke Cubanen, die ’s morgens ongestoord naar het werk togen zonder over papieren te beschikken, ook in de prostitutie waren beland en zeer in trek waren bij de klanten. De laatste move in de saga van de Cubanen is verbluffend: ze waren er niet om te blijven. Enkele honderden Cubanen, geleid door enkele landgenoten en naar verluidt ook Surinamers, zijn massaal getogen naar Nickerie om de grens over te steken. Niet clever, omdat de grenzen al geruime tijd zijn gesloten. Blijkt dat er in vele landen een karavaan op weg is naar het land van de American Dream, ook de Surinaamse Cubanen. Onze groep is bij de grens gestrand omdat Guyana is gereed en bereid is om de groep op te vangen. Enkele dagen terug deden geruchten de ronde dat de bivakkerende Cubanen in erbarmelijke omstandigheden zouden verblijven, maar aanvankelijk hulp van de Cubaanse ambassade hadden geweigerd en ook van de regering. Ook zouden er strafbare handelingen zijn gepleegd in Nickerie, zoals berovingen. Maar het Regiobijstandsteam heeft enkele dagen terug in Nickerie opgetreden. Eerst zijn 16 leiders van de groep gearresteerd en afgevoerd, waarschijnlijk naar Paramaribo. De rest zal naar verluidt hen volgen. Het verhaal van de Cubanen is nog niet aan het einde.
Cuba is een land in het Caribisch Gebied, bestaande uit het eiland Cuba, Isla de la Juventud en ruim 4000 kleinere eilanden. Het land is sinds de revolutie van 1959 officieel een communistische staat en wordt sinds april 2018 bestuurd door Miguel Diaz-Canel, secretaris-generaal van de Communistische Partij van Cuba. Het land is opgedeeld in vijftien provincies en één speciale gemeente: het eiland Isla de la Juventud. Cuba heeft een alfabetiseringsgraad van 99,8%, een kindersterftecijfer dat lager is dan sommige geïndustrialiseerde landen en een gemiddelde levensverwachting van 78,3 jaar. Daarmee heeft Cuba een hogere levensverwachting dan de Verenigde Staten. In 2006 was Cuba het enige land in de wereld dat aan de WWF-definitie van duurzame ontwikkeling voldeed; met een ecologische voetafdruk van minder dan 1,8 hectare per hoofd van de bevolking en een Index van de menselijke ontwikkeling van meer dan 0,8 voor 2007.
De uittocht uit Cuba, die hoofdzakelijk is gebaseerd op ontevredenheid met de politieke en economische gang van zaken op het eiland, heeft ruim een halve eeuw geduurd. Meer dan een miljoen Cubanen van alle sociale klassen zijn naar de Verenigde Staten vertrokken. Anderen zijn naar Spanje, Canada, Mexico, Zweden en andere landen gegaan. Het is nog steeds standaard dat van de meeste vluchtelingen alle eigendommen door de Cubaanse overheid in beslag worden genomen. De Cubanen die het eiland verlaten hebben zijn met name naar Miami, Florida gegaan.
Op dit moment mag er niemand meer het land verlaten, er worden geen visums meer afgegeven om te emigreren. Cubaanse bootvluchtelingen die op zee worden opgepikt worden teruggestuurd. Human Rights Watch heeft kritiek geuit op de Cubaanse restricties op emigratie en Cuba beschuldigd kinderen in “gijzeling” te houden om te voorkomen dat Cubanen in het buitenland overlopen. In de loop der tijd hebben duizenden Cubanen getracht om via de Straat Florida de Verenigde Staten te bereiken. Een groot aantal is dat gelukt, maar er zijn schattingen dat er tussen de 30.000 en 40.000 Cubanen overleden zijn tijdens een poging het eiland te ontvluchten. Inmiddels reist men liever via Mexico. Op 14 januari 2013 werden de beperkingen op het uitreizen opnieuw opgeheven. De Carta Blanca, de toestemming van de Cubaanse overheid om het land te mogen uitreizen, werd afgeschaft. De meeste Cubanen kunnen voortaan vrij gemakkelijk hun land verlaten. Er zijn wel beperkingen voor militairen en beoefenaars van enkele beroepen die belangrijk zijn voor het land (zoals dokter). Voortaan moeten Cubanen alleen nog een visum aanvragen bij het land waar ze naartoe wensen te reizen.
