In de krant van enige dagen terug is door ‘dierenliefhebbers’ schande gesproken over het feit dat op social media een video was gepost van een jongeman die twee puppy’s bij de oren optilde en slingerde net als poppen. Daarna pakte de persoon deze dieren bij de achterpoten en klapt ze tegen elkaar als vorm van vermaak. De honden jankten, maar konden geen kant op. Wat de mensen nog meer veroordelen is dat er mensen zijn die de laffe daad hebben kunnen waarderen en het hebben geliket. Dat betekent dat de dader is aangemoedigd om meer van zulke lafhartige video’s te posten. De dierenliefhebbers verwijzen naar de dierenbeschermingswet die in Suriname al is aangenomen. We moeten stellen dat de mishandeling van dieren niet alleen door dierenliefhebbers moet worden afgekeurd en afgewezen, maar ook door de normale burgerij. Zulke beelden posten om social media moet door de meerderheid worden afgewezen. De dierenliefhebbers hadden aangifte moeten doen, want dan pas is een goed statement gemaakt. De beelden kunnen van de overtreding van de wet, want dat is bewijs, kunnen dan aan de politie worden getoond en afgestaan. Op basis van deze beelden moet het de politie lukken om de dader die er een hobby van heeft om dieren te mishandelen, op ta pakken en te vervolgen. De vraag blijft evenwel of de Wet Dierenwelzijn wel aansluit op de psyché van de Suriname. Want, net als de Tabakswet, lijkt het er op dat mensen wel met de mond belijden dat dierenmishandeling niet mag, maar in de praktijk wordt het wijdverbreid getolereerd, wij schijnen het niet massaal erg te vinden dat dieren worden mishandeld. De Wet Dierenwelzijn schijnt door belangengroepen te zijn geïnitieerd, maar het heeft geen draagvlak bij de massa. We zeggen dit, maar tegelijkertijd betreuren we deze stand van zaken. Wij zijn tegenstander van dierenmishandeling en wij zijn van oordeel dat de bewustwording over dierenwelzijn op een heel laag niveau is. De regering en de stichtingen die zijn opgericht voor (onderdelen van) het dierenwelzijn, doen nog onvoldoende aan bewustwording van de massa. Op de Nederlandse tv zie je bijvoorbeeld vaker korte reclames waarbij stichtingen om donaties vragen om verwaarloosde en mishandelde dieren op te vangen en te behandelen. Dat soort reclames zijn op de Surinaamse tv niet bekend. Een bekende politicus (wijlen) zei heel vaak dat de Surinaamse bevolking een heel gelovig volk is, maar wanneer we kijken naar de handelingen van delen van die bevolking, dan is dat niet te merken. Zeker ook wanneer het gaat om het mishandelen van weerloze dieren. Op het gebied van de Wet Dierenwelzijn schijnt nog een heleboel te worden gedaan in termen van bekendmakingen en het daadwerkelijk vervolgen van mensen die dieren mishandelen. De politie met het toezien op overtredingen van de Wet Dierenwelzijn en de Tabakswet niet als minderwaardig en tweederangs werk te zien. Opvallend is dat de mensen die de dierenmishandeling hebben aangekaart, heel mild en ‘verontschuldigend’ zijn, ze zeggen bijna sorry dat ze de mishandeling moeten aankaarten.
Meer felheid vanuit de kant van de dierenrechtenorganisaties is wel op zijn plaats. De Wet Dierenwelzijn is al van enkele jaren oud, het werd al in 2017 aangenomen. In deze wet worden rechtssubjecten voorgeschreven om huisdieren op een vriendelijke manier te houden. Ze moeten niet worden mishandeld, de huisvesting, de woonomstandigheden en voer moet aanwezig zijn. Druk moet niet op de dieren worden gelegd. Ook is pijn of letsel of aantasting van de gezondheid van dieren verboden in de wet. Ook dieren uit te buiten door ze zware arbeid te laten verrichten waaraan ze kapot gaan, is verboden. Deze wet betekent dat de politie in de handel moet optreden, in het openbaar, op straat, maar ook in de privésfeer van mensen of in het bos. Veel dierenmishandelingen vinden plaats in de huiselijke sfeer en we moeten de gewoonte beginnen te ontwikkelen dat we als politie ook hier beginnen op te treden. We moeten ook gewend raken om vanuit de social media daders op te sporen. Veel bewijs van strafbare feiten is gemakkelijk te oogsten op social media. Opvallend is dat bij het verbieden van de mishandeling van dieren, niet per se is vereist dat men opzettelijk de overtreding begaat. In artikel 537 wordt met hechtenis van ten hoogste acht dagen en geldboete van de eerste categorie, hetzij met één van beide straffen wordt strafbaar gesteld degene die dieren nodeloos vervoert of doet vervoeren op pijnlijke of kwellende wijze. Dezelfde straf is er ook voor degene die dieren nodeloos vervoert of doet vervoeren, zonder hun het nodige levensonderhoud te verschaffen of te doen verschaffen. En dat geldt ook voor degene die dieren vervoert, laadt of lost dan wel doet vervoeren, laden of lossen op een wijze welke in strijd is met de bij staatsbesluit daaromtrent gestelde regelen. Tot de strafbaar gestelde feiten worden ook gerekend een dier arbeid doen verrichten, welke kennelijk zijn krachten te boven gaat of waartoe het uit hoofde van zijn toestand ongeschikt is. Of een dier vervoeren of doen vervoeren zonder dit het nodige levensonderhoud te verschaffen of doen verschaffen. Het castreren van een dier anders dan door een dierenarts of door een persoon, die daartoe van regeringswege bevoegd is verklaard, is ook strafbaar. Genoeg handvaten uit het wetboek van strafrecht om op te treden, maar ook om de bewustwording aan te pakken.
