Op 25 november 1975 werd de kolonie Suriname officieel verklaard tot een onafhankelijke en zelfstandige soevereine staat Alhoewel er veel acties zijn gevoerd om het tegen te houden, werd omwille van de politieke wensen van beide regeringen de onafhankelijkheid doorgedrukt. De regering Den Uyl had o.a. in zijn programma: onafhankelijkheid van Suriname en de zelfde slogan had de regering Arron / Bruma (NPK 1). Eddy Bruma, de voorzitter van de PNR was behalve een nationalist, ook erg radicaal en zijn hoofddoel was om het land vrij te maken van het kolonialisme. Zijn streven was om de Nationalistische Republiek Suriname te proclameren. De historie ligt voor velen nog vers in het geheugen. Premier Henk Arron deed de volgende uitspraak:“ Ik Arron pleeg nooit verraad, 25 november onafhankelijkheid van Suriname“. Zulks terwijl de voorzitter van de VHP, Mr. J. Lachmon, niet direct er tegen was en geen voorstander was van een eenzijdige en abrupte zelfstandigheid, maar dan wel met heel goede voorwaarden.
De situatie in de Staten van Suriname.
De totale zetels waren toen 39 en door de overstap van drie NPS leden, t.w. Paul Somohardjo, Liesdek Clarke en Charles Lee Kon Fong naar de oppositie was de stand 19 – 20.
Het 20ste Statenlid, Lee Kon Fong was ondergedoken op Curaçao en kwam niet opdagen. Inmiddels was de sfeer in Paramaribo volledig omgeslagen, grimmig en de spanning nam toe; toen vonden rellen, acties en brandstichtingen plaats. Gelukkig was de de-escalatie en de rassenstrijd niet van lange duur; de exodus naar het beloofde land nam wel toe! Het was een jaar waarin vele Surinamers geen prettige ervaringen hadden. Men leefde in een soort angst, verkocht have en goed voor een appel en ei, teneinde zijn /haar heil te zoeken in het land van melk en honing !
De voorzitter van de VHP, Mr. J.Lachmon leek vastberaden en zei dat de fractie in de toenmalige Staten van Suriname niet zou meewerken aan de benoeming /toelating van een opvolger van het lid Lee Kon Fong. Hij was inmiddels afgetreden en een lid van de NPK 1 zou hem opvolgen. Bovendien was het paradepaard van Lachmon, Ir. George Hindorie, anders dan zijn fractie wel vóór de onafhankelijkheid. De stand van zaken was 19 tegen en 20 stemmen voor en de onafhankelijkheid werd een feit. De oppositieleider had geen keuze dan zich te verzoenen met de regering en had toegestemd om mee te werken om voor de Grondwet te stemmen, mits Henk Arron zou beloven om nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Arron zegde dat toe en in 1977 werd de NPK 2 (NPS, HPP, PSV en KTPI) gevormd zonder de PNR. Vermeldenswaard is wel dat Lachmon daarna altijd keihard is geweest tegen over Hindorie. Alhoewel hij openlijk vergiffenis vroeg, is dat hem nooit in dank afgenomen. Tenslotte sloot Hindorie zich aan bij de HPP o.l.v. Panalall Parmessar en werd gekozen; hij was kandidaat gesteld op de 6de plaats in Paramaribo.
Pret van korte duur.
De pret heeft nauwelijks 5 jaren geduurd en de Revolutie / Staatsgreep was op 25 februari 1980 een feit. Dit is mede te danken aan de halsstarrige houding van Henk Arron. Hij betitelde de opstandelingen (sergeanten) als padvinders.
Kort na de coup trokken in 1982 donkere wolken over ons land. In de nacht van 7 op 8 december werden 15 oprechte Surinamers opgehaald en vermoord. Tevens werden een aantal perscentra en vakbondsgebouwen opgeblazen, w.o. Radio Radhika, ABC, de Vrije Stem, en het gebouw van de Moederbond.
Anno 2020 wordt de 45ste Srefidensiedag groots gevierd, terwijl er geen grondige redenen daartoe zijn, aangezien het volk te kampen heeft met armoede, ellende, criminaliteit en patronage (nepotisme).
Tenslotte wordt gehoopt, dat de tegenstellingen niet diep bij de mensen zelf zitten en dat de eenheid met vallen en opstaan bewaard zal blijven en dat ons geliefd land geen verscheurd land zal worden. Als de inzet en betrokkenheid van de leiders gepaard gaat met de nodige moed, daadkracht en wijsheid, dan is er voor de soevereine Staat goed perspectief.
Roy Harpal
