Het is een vak op zich

Een land wordt bestuurd door een regering. De parlementariërs brengen tijdens vergaderingen punten naar voren en daarover wordt overlegd en gediscussieerd met als doel goede besluiten te nemen. Het is prettig om te zien hoe er met een agendapunt wordt omgegaan. Er wordt gebrainstormd en op de voor- en nadelen gewezen. Ik heb hier altijd veel plezier aan beleefd.                                                                                                                              De laatste tijd merk ik echter dat ik er nog zelden van kan genieten omdat vele parlementariërs mij steeds meer het gevoel geven dat ze niet weten waar ze het over hebben. Een mens hoeft echt niet alles te weten. Velen laten daarom hetgeen ze willen zeggen door een ander op papier zetten. Daar is niks mis mee.                                                                                                               Het geeft mij een goed gevoel als ik kijk naar parlementariërs die goed spreken, weten waar ze het over hebben, goed luisteren, heel alert zijn en daardoor gerichte vragen kunnen stellen en beantwoorden. Dat is erg prettig om naar te kijken en te luisteren. Jammer genoeg zie ik ook mannen en vrouwen die, hetgeen ze willen zeggen, letterlijk van het papier staan af te lezen. Dat hoeft op zich niet erg te zijn. Het gaat echter om de manier waarop ze lezen, net een kind dat een leesbeurt heeft. En tijdens het lezen kan je gewoon voelen dat ze niet weten waar ze het over hebben. Dat is erg irritant. Iemand die niet zo thuis is in een bepaalde materie, mag best zijn of haar spiekcitaat door een ander laten opstellen. Raadzaam is echter wel om je huiswerk te maken. Lees de materie goed door en maak het je eigen zodat je vlot en met inzicht erover kan praten. Met andere woorden, bereid je goed voor!                         

Parlementariër worden is niet een gewone job die elke willekeurige persoon kan vervullen. Het is een vak op zich. Dus voordat iemand deze taak op zich neemt, moet hij of zij eerst goed bij zichzelf te rade gaan of hij of zij deze klus goed kan vervullen. En als blijkt dat je het niet aankan, hoef jij je daarvoor niet te schamen. Je hoeft het alleen maar aan jezelf toe te geven en er dan wat aan te doen. Het zou zelfs aan te bevelen zijn, om eerst een cursus of workshop hiervoor te volgen alvorens zo’n job te accepteren, zodat je als parlementariër goed beslagen ter ijs aan deze taak kan beginnen. Dat is niet alleen goed voor jezelf maar ook prettig voor iedereen op een DNA-vergadering. Bij de NDP-regering hebben we maar al te vaak gezien hoe funest het is als niet deskundige mensen op posten worden geplaatst die boven hun krachten reiken. Geen enkele regering heeft zo vaak moeten reshuffelen.                                                                                                        Het is prettig om te zien hoe sommige mensen goed van de tongriem gesneden zijn en het spreken tot een kunst hebben gemaakt. Ze werpen korte blikken op het papier voor zich en spreken met de blik gericht op het publiek. Soms lijkt het zelfs alsof ze je dwars door het tv-scherm aankijken. Er zijn echter ook parlementariërs die continu neerkijken op het papier voor zich en de materie droog staan op te lezen. Het gaat hier niet om een wel of niet goede beheersing van het Nederlands, want ook in het sranantongo kan er goed en overtuigend gesproken worden. Het gaat om het tonen van inzicht, laten zien dat je weet waar je het over hebt. Het gaat niet alleen om de woorden die uit iemands mond komen, maar om de houding, de uitstraling van zelfverzekerdheid.

Natuurlijk rijst dan de vraag: “Op welke manier kunnen er goede parlementariërs gekozen worden?” Het voorbereidende werk moet al vroeg beginnen. De gang van zaken in Suriname is dat het volk zelf zijn vertegenwoordigers kiest. En die kiezen vervolgens de president en die benoemt daarna de ministers. Dat wil zeggen dat het volk vooraf de mogelijkheid heeft om miskleunen uit de lijst te weren Jammer genoeg kiest het volk vaak niet op grond van deskundigheid maar op de persoon. Volksvertegenwoordigers moeten niet slechts vertegenwoordigen, maar zij dienen ook verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf en er dus voor te zorgen dat ze met deskundigheid deelnemen aan een DNA- vergadering. De kiezer moet daarom niet zonder meer iemand kiezen om zich te vertegenwoordigen en de gekozene, de parlementariër, moet in zijn parlementair functioneren de kiezer ook niet slaafs vertegenwoordigen. De kiezer moet iemand kiezen die verantwoordelijkheid weet te nemen voor de taak van volksvertegenwoordiger en de gekozene zelf moet parlementair verantwoord weten op te treden.
Wil het volk van Suriname hebben dat elke parlementariër,(dus onze DNA-leden), zowel op nationaal als op internationaal niveau, hen op een bevredigende wijze kan vertegenwoordigen, dan begint dat met het goed scholen van zichzelf, want volksvertegenwoordigers worden uit het volk gekozen.

Een goede parlementariër moet integer zijn. Hij moet een hoge moraliteit hebben c.q. nastreven. Zo moet je dus niet stemmen op iemand waarvan je weet dat hij liegt en bedriegt en/of steelt of een strafblad heeft of makkelijk overloopt van de ene politieke partij naar de andere. Zo moet je dus ook niet stemmen op een persoon die een niet transparant verleden heeft. En evenmin moet je stemmen op iemand die tot over zijn oren in de schulden zit. Een volk kan haar toekomst niet in handen leggen van zo’n persoon? Want die juridische status zegt juist iets over het verantwoordelijkheidsgevoel c.q. het plichtsbesef van de persoon. Een volksvertegenwoordiger die zich in het dagelijks leven niet aan zijn belofte houdt, zal dat ook niet doen als volksvertegenwoordiger.                                                                                                                   Verder moet hij getoond hebben dat hij verantwoordelijkheidsbesef heeft. Hij moet ook de taal waarin er wordt vergaderd, goed beheersen. De wetten worden namelijk in het Nederlands geschreven. Voor de verkiezingen in debat gaan, is een van de mogelijkheden om aan te tonen of iemand zijn of haar taal- en spreekvaardigheid beheerst. De grondhouding, de integriteit van de gekozen kandidaat, hoe iemand als mens in elkaar zit, is het meest belangrijke.                                                                                                        Dus de eerste verantwoordelijke voor het kiezen van de parlementariërs is de partijleider omdat die de kandidaten op de lijst plaatst. Daarna ligt de verantwoordelijkheid bij het volk. Tot nu toe zijn onze volksvertegenwoordigers gekozen op basis van andere eigenschappen en vaardigheden, dan op basis van de hierboven genoemde. Het was schokkend om een parlementariër op een DNA-vergadering te horen zeggen dat hij komt uit het jeugdparlement en dat er daar al corruptie en gebrek aan integriteit te bespeuren was. Van wie hebben ze het voorbeeld gehad? De derde verantwoordelijke is degene die deze mensen een plaats geeft in de DNA. Tenslotte ligt de grootste verantwoordelijkheid bij de toekomstige parlementariër zelf. Hij of zij alleen kan aan zichzelf toegeven of hij deskundig en integer genoeg is voor deze functie. Jammer genoeg ligt voor de meesten de prioriteit bij de status en het grote geld.                                                                             We krijgen goed functioneren of een goede spreekvaardigheid niet mee in de wieg. Er moet hard aan gewerkt worden. Je kunt met geld een functie kopen, maar niet jouw goed functioneren. Elk mens kan zijn functioneringsniveau verbeteren door te werken aan zichzelf. Je hoeft het slechts oprecht te willen.

“If somebody wants to mock you, that’s his problem. But if he got the chance to mock you, it becomes your problem.”


Josta Vaseur

error: Kopiëren mag niet!