Bij kinderen kunnen we het al zien. Ze dreinen en beloven goed voor die fiets te zullen zorgen. Zodra ze die fiets van hun ouders hebben gekregen, zijn ze alle mooie beloften weer vergeten en wordt de fiets verwaarloosd. Bij volwassenen is dit gedrag vaak te zien in relaties. Een man slooft zich enorm uit om die ene vrouw de zijne te mogen noemen. Wanneer hij echter de vis eenmaal heeft binnengehaald, is het afgelopen met de inzet voor de relatie. Zijn gedachten zijn: “Ik heb haar toch al dus waarom zou ik me verder nog uitsloven.” Krijgen gaat vaak gemakkelijker maar blijven vasthouden is een kunst. Deze houding van hypocrisie is heel vaak te zien bij politici. Voor de verkiezingen gooien ze het volk dood met mooie beloften. Wanneer ze echter hun doel hebben bereikt en binnen zijn, vergeten ze wat ze beloofd hebben en handelen anders. Dit gedrag wordt hypocrisie genoemd. Dat is wanneer je geloof, gevoelens, moraal of deugden voorwendt, zonder daar volledig achter te staan. Het is een gedragsvorm die erop gericht is beter voor de dag te komen dan je bent. Het woord komt uit het Grieks ‘hypokrisis’ dat toneelspel betekent. Politici worden vaak uitgemaakt voor hypocriet en daarmee wordt bedoeld dat ze om de hete brei heen draaien en geen eerlijk antwoord geven op een vraag. De discrepantie tussen wat men behoort te doen of zegt te doen en wat men in werkelijkheid doet, schijnt in de politiek een probleem te zijn van alle tijden. De hypocriet is huichelachtig, een bedrieger die de waarden corrumpeert die hij zegt voor te staan. In Suriname hebben we onder elke regering hypocrisie meegemaakt. Ze hebben allemaal mooie beloften voor de verkiezing maar zodra ze binnen zijn, zijn de veranderingen in woord en gedrag langzaam merkbaar. De een doet het wat subtieler en de ander open en bloot. Het is alsof ze met hun gedrag willen zeggen ‘ik ben binnen en niemand kan me meer wat maken. Ik doe wat ik wil en stoor me niet aan kritiek of protesten.’ Ze vergeten echter een ding namelijk, binnen komen is het begin maar binnen blijven is het moeilijke werk. Het volk staat bij het aantreden van elke regering afwachtend aan de zijlijn. Als er dingen misgaan, wordt er geprotesteerd en kritiek geleverd maar er worden vooral aantekeningen in hun hoofd opgeslagen, vijf jaren lang en na dat termijn van vijf jaar wordt de rekening gepresenteerd. Ook deze regering krijgt de vuurdoop. Vanaf het aantreden, worden ze met argusogen bekeken. Hier en daar oogsten ze wat complimenten, maar ze moeten ook flink wat kritiek incasseren. Ze hebben het zwaarder dan de vorige regeringen omdat ze continu met de regering Bouterse worden vergeleken. De vorige regering was kampioen in beloven en niet doen en in vriendjespolitiek. De huidige regering weet dat er daarom extra op ze zal worden gelet. Het volk wil namelijk niet worden blootgesteld aan dezelfde fouten die de vorige regering heeft gemaakt. Een verstandige regering zou dan afstand nemen van al deze bronnen van ergernis en zich voorbeeldig en integer gedragen. Jammer genoeg doen ze dat niet. Er zijn in de media continu feiten (geen fake nieuws) over vriendjespolitiek in het benoemingsbeleid. De vraag is natuurlijk waarom doet men dat? Waarom zoveel tijd en energie stoppen om het vertrouwen van het volk te winnen om daarna door wangedrag het respect en het vertrouwen weer te verliezen? Wanneer je met eigen ogen hebt gezien hoe de vorige regering keer op keer door het publiek vanwege corrupt gedrag aan de schandpaal is genageld, zal je wijselijk, dat voor je zelf proberen te vermijden of ervoor zorgen dat de kans hierop wordt geminimaliseerd. Het volk wil geen gepolijste politieke toespraken doorspekt met mooie beloften meer horen. De mensen willen slechts een ding namelijk dat het funeste beleid dat toen gevoerd werd nooit meer te zien zal zijn in Suriname. Een beetje regering van goede wil zou hier toch gehoor aan moeten geven? Het antwoord van de vorige regering op kritiek en betogingen was, het volk negeren of beledigingen spuien vanaf het podium. Tot nu toe heeft deze regering de protesten en kritiek van het volk over het benoemingsbeleid ook genegeerd en gaat het rustig op dezelfde voet door. Het enige verschil met de vorige regering is, dat ze nog niet op het podium hebben staan schelden op het volk. De normale gang van zaken bij een benoeming is dat er over een bepaalde functie eerst uitleg wordt gegeven, wat deze functie precies inhoudt. Dan kunnen mensen die denken dat ze deskundig zijn om deze functie te vervullen, solliciteren. Zo krijgt iedereen een eerlijke kans. Geen enkele benoeming mag geschieden op basis van ‘geregel.’ Juist als je familie bent van de president, hoor je het goede voorbeeld te geven door de juiste procedure te volgen. Jammer genoeg volgt deze regering wat benoemingen betreft niet de juiste weg. Ze maken zich te vaak schuldig aan vriendjespolitiek. (VHP en ABOP) Dat is op zich al erg genoeg maar wat de zaak nog erger maakt, is dat men één persoon meerdere functies laat vervullen. Er zijn al te veel parlementariërs met twee en drie salarissen. Men moet juist proberen om van dat systeem af te komen. Eén persoon kan een functie goed vervullen maar geen mens kan meerdere functies tegelijk aan, zelfs geen superwoman of superman). Dan ben je alleen in naam benoemd om meerdere salarissen te kunnen incasseren en ben je niet bezig in het belang van het land maar in eigen belang. Raadzaam is dat iemand zich eerst moet bewijzen in één functie, alvorens er nog meer op haar of zijn bord wordt gedeponeerd. Leo Brunswijk en de first lady hebben zich echter nog niet bewezen in hun eerste functie. Er klinken terecht geluiden dat degene die de benoemingen verricht verkeerd bezig is. Maar degene die de benoemingen aanvaardt, is naar mijn mening, hier de hoofdschuldige. Door meerdere functies te accepteren, geef je het sein af van ‘ik alleen kan die job aan, er zijn geen andere mensen die dit werk ook even goed kunnen doen. Dat is een belediging aan de intelligentie van het volk. Er loopt genoeg kader rond. Door de functie te accepteren, geef je ook aan dat de kritiek geuit door het volk je niet interesseert. Je bent toch al binnen dus lap je de mening van het volk aan je laarzen. In de positie van first lady is het de plicht van de vrouw om haar man te ondersteunen in goed beleid. Het is echter ook haar plicht om hem op de vingers te tikken bij verkeerd beleid. Zij doet echter mee aan dat verkeerde beleid. Beiden verliezen hierdoor het vertrouwen van het volk. Het volk heeft je een kans gegeven. Als je het verpest en over vijf jaar wordt weggestemd, kan ik alleen maar zeggen ‘dit is je niet overkomen, je bent geworden wat je verkoos te zijn.’ Het grootste risico van dit wanbeleid is echter dat twee mensen door hun gedrag een voltallige regering een slechte naam kunnen bezorgen en kunnen laten vallen, dus is ook voor de regering hier een taak weggelegd. Breng het benoemingsbeleid als agendapunt ter tafel en laat aan het volk zien dat jullie in staat zijn om gemaakte fouten terug te draaien. Jullie vormen met z’n vieren een regeerteam. Door te blijven zwijgen leg je de macht in één hand. Die fout heeft NDP ook gemaakt. Ze zwegen en accepteerden elke beslissing van Bouterse met het gevolg dat ze niets meer in te brengen hadden. Coalitie laat je stem horen! Geef de oppositie geen stok in de hand om er op los te timmeren. Notabene wanneer de persoon in kwestie weet dat er een beschermheer is die hem of haar zal beschermen tegen kritiek van anderen kan deze houding leiden tot moral hazard(moreel risico) Als men weet dat men hoe dan ook kan blijven zitten in zijn functie, kan dat weer een prikkel zijn tot respectloos gedrag naar regering en volk. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat deze regering niet dezelfde fout zal maken als de vorige door te denken ‘ik ben al binnen dus kan ik maken en breken wat ik wil.’ En u hoeft zich niet verschuilen achter het excuus ‘de job is pro deo of de benoeming is al rond en kan niet worden teruggedraaid.’ Het is namelijk altijd het juiste moment om te doen wat juist is.
“Jij en ik hopen op democratie. We zien slechts hypocrisie”
Josta Vaseur
