21 september Dag van de Nationale Verbroedering

Let us practice what we preach: laten we de daad bij het woord voegen

Een mooi initiatief van het VHP bestuur om 21 september, de geboortedag van de founding father van de verbroederingspolitiek, mr. Jagernath Lachmon, deze datum te doen uitroepen tot Dag van de Nationale Verbroedering.

Lachmon werd geboren op 21 september 1916 te Nieuw-Nickerie en overleed op 18 oktober 2001 in Nederland in zijn favoriete Bel-Air Hotel in Den Haag. Wat Lachmon niet heeft kunnen vermoeden is dat zij die in zijn voetsporen traden nakomelingen een andere invulling zouden geven aan zijn zo gepropageerde verbroederingspolitiek. Het verwijt dat hem werd gemaakt is dat hij als leider onvoldoende betrokkenheid heeft getoond bij zijn uitspraak, met het gevolg dat die statement, die verklaring, weinig waarde heeft en zelfs een averechts effect zou kunnen  hebben: de leider zou weleens als onbetrouwbaar kunnen overkomen. Het gaat erom dat je doet wat je zegt en belichaamt wat je belangrijk vindt. In het Engels heet dit walk your talk. Hoe meer ons gedrag een uiting is van waar we voor staan, des te meer anderen dat beleven als macht. Dan kunnen ogenschijnlijk kleine dingen het verschil maken.

Wij, de nieuwe generatie zijn, nu verplicht meer inhoud te geven aan de filosofie van verbroedering van Jagernath Lachmon.

Betekenis van verbroederingspolitiek

Verbroederingspolitiek is meer dan het eten van elkaars gerechten en het zich steken in elkaars traditionele klederdrachten. Nogmaals, ik herhaal de rationale, de achterliggende gedachte, van de verbroederingspolitiek als ideologie van de VHP. Ik wil het zo verwoorden: dat is het bedrijven van politiek die dienstig is aan de ontwikkeling van een vredige, harmonieuze samenleving in een multireligieuze, multiculturele en multi-etnische gemeenschap met respect en tolerantie voor en erkenning van elkaars opvattingen en cultuurachtergronden. Lachmon voelde vrij vroeg aan dat de verschillen tussen de individuele burgers in Suriname groot zijn en dat iedere burger meer ontwikkelingskansen moet krijgen. Op zijn bescheiden manier heeft hij bijgedragen aan natievorming door te werken aan een samenleving waarin eenheid en saamhorigheid heersen terwijl individuele en culturele identiteit ten volle en in vrijheid beleefd kunnen worden.

Een vaak gehoorde uitspraak is dat Suriname een onafhankelijke staat is, maar nog geen natie. We missen sociale cohesie en natievorming en daarom ontbreekt het aan eenheid in denken, eenheid in beleid en eenheid en harmonie onder elkaar. Suriname worstelt nog steeds met het vraagstuk van natievorming d.w.z. de emancipatie en integratie van alle bevolkingsgroepen in onze samenleving. In dat kader is kennis en vastlegging van elkaars geschiedenis en cultuur essentieel, maar ook actief invulling geven van de waarden en normen van verbroedering. Vele romantische beelden worden geprojecteerd over ons land. We zouden het voorbeeld moeten zijn voor de wereld. Lachmon zei het altijd mooi, “we zijn een mini Verenigde Naties, een voorbeeld voor de wereld hoe wij vredig wij met elkaar samenleven”. Maar, is dat allemaal wel zo en beleven we het echt zo? We staan elkaar weliswaar niet naar het leven, maar waar blijft die ontwikkeling?

Natuurlijk hebben politieke leiders de afgelopen 50 jaren gezorgd voor relatieve politieke rust. Daar zijn we ze dankbaar voor, maar het heeft het land onvoldoende ontwikkeling gebracht.

Dat moet nu fundamenteel anders.

Samenwerken en macht delen

Velen hebben zich afgevraagd hoe Suriname eruit zou zien als Lachmon er niet meer was.

Bij de laatst gehouden verkiezingen heeft de VHP van Lachmon geschiedenis geschreven door een ruime verkiezingsoverwinning te behalen en samen met de ABOP een regering aan de macht gebracht, met twee flankerende partijen NPS en PL.

Meer dan ooit zou in dit kabinet de verbroederingsgedachte tot uiting moeten komen in woord, gebaar, ideologie en beleid. De inspirerende woorden van Lachmon moeten we niet vergeten: “Verbroedering is het fundament voor natievorming en mijn boodschap is: werk samen en deel de macht”.

Deze gedachte is nu een leidend principe van de huidige President van de Republiek van Suriname. Het delen van de macht is geen verzwakking, maar een versterking van ons nationaal bestuur. Fundamenteel is dat het bestuur in Suriname een goede weerspiegeling moet zijn van de samenleving, ongeacht de uitslag van de verkiezingen. Democratie en natievorming hebben voorkeur boven machtsverwerving. Willen we dat Suriname een melting pot wordtwaaruit uiteindelijk ‘één soort Surinamer’ ontstaat? Of willen we een salad bowl blijvenwaarin de verschillende componenten nog duidelijk zichtbaar zijn?

Natie gevoel ontwikkelen

Om meer te kiezen voor de melting pot gedachte kunnen we ons laten inspireren door filosofie van eenheid in verscheidenheid van Jhan Adhin. Dit uitgangpunt moet worden vertaald naar praktische handvatten voor scholing, training en vorming van onze burgers. De VHP zit in het machtscentrum en heeft tot taak het volk beter te scholen en vaderlandsliefde bij te brengen.

Een voornaam doel is het bevorderen van de sociale cohesie, van de samenhang in de maatschappij. Etnische diversiteit gaat vaak gepaard met allerlei problemen. Zeker als men elkaar nauwelijks kan verstaan en de levensgewoonten erg uiteenlopen.

De sociale cohesie wordt dan minimaal. Hoe slagen we erin de maatschappelijke vrede te bewaren? Politici moeten de leiding nemen in het overbrengen van de consistente boodschap over liefde voor het land en voor elkaar en van nationale dialoog en verbroedering. We moeten ons focussen op wat ons bindt en niet op wat ons scheidt, vooral in het onderwijs waarin onze  kinderen opgroeien. Scholen slagen er nauwelijks in om leerlingen kennis en vaardigheden op het gebied van burgerschap en democratie bij te brengen. Want wat is eigenlijk een goede Surinaamse burger? Dat is een lastige vraag.

Het is een normatief begrip, waarover verschillend wordt gedacht. Daarvoor moet wetgeving komen met die de minimale basisvaardigheden. De wet moet dit voorschrijven voor het curriculum in de basis- en het voorgezet onderwijs. Veel aandacht moet uitgaan voor een speciaal programma’s handelende over natuur- en cultuureducatie, burgerschapsonderwijs en educatie in democratie. We moeten meer de focus leggen op kennis over elkaars cultuur, religie en gewoontes, maar ook het Surinaams belang op de voorgrond (kennis over onze gemeenschappelijke geschiedenis, ons nationale wapen, onze vlag, ons volkslied en de staatsinrichting van het land).

Er is een grote rol weggelegd voor de media in het verschaffen van informatie en het geven van voorlichting over principes van democratie en normen en waarden in onze samenleving.

Zo kan invulling worden gegeven aan de functie van de media als Vierde Macht.

error: Kopiëren mag niet!