Er is onrust in de samenleving en ik vraag me af waar deze onrust vandaan komt. Elke dag weer komt er een negatief bericht naar buiten en wordt elke handeling van de president bekritiseerd: ‘Zie je wel, hij benoemt zijn vrouw dus dan doet hij ook aan vriendjespolitiek, hij huurt dure prado’s, kijk maar naar de salarissen, de goverment take, enz. De kritiek is dagelijkse kost. Elke handeling en elk bericht wordt negatief geïnterpreteerd en dat beïnvloedt de samenleving.
Eerlijk gezegd kan ik de argwanende houding van de mensen begrijpen. Als mensen jarenlang hebben moeten leven onder het juk van wanbeleid en de laatste jaren steeds weer zijn geconfronteerd met diefstal, valse beloften, bedrog en corrupt gedrag dan kan ik het heel goed begrijpen dat ze met grote argwanende ogen kijken naar elke handeling van de nieuwe regering. Ze zijn bang en voelen zich onveilig. Ze zeggen met hun mond dat ze gaan vertrouwen en diep in hun hart willen ze het ook wel, maar in de praktijk blijkt het heel moeilijk te zijn. Men blijft zich focussen op het wanbeleid van de vorige regering en trekt continu vergelijkingen. Men gaat zelfs zo ver dat er continu wordt gezegd: ”Zie je wel hij handelt precies als Bouterse, er is niets veranderd.” Het gevolg hiervan is dat er vreselijk veel onrust wordt gezaaid in de samenleving. Er zijn mensen die blij zijn met al deze kritiek omdat ze pro NDP zijn en hopen dat deze regering op zijn bek valt. Er zijn echter ook mensen die het zogenaamd goed menen met deze regering en onder het mom van welgemeende waarschuwingen de regering bewust in een negatief daglicht plaatsen en zo erg veel onrust zaaien in de samenleving. Ik weet niet welke van de twee erger is. Men oordeelt, stuurt handenwrijvend het negatieve oordeel weer door naar een ander en die stuurt het weer verder. De mensen maken met dit negatieve gedrag niet alleen zichzelf ziek, maar besmetten ook anderen met deze ziekte.
Nog erger is het wat deze regering wordt aangedaan. Ze zitten er nauwelijks zes weken, zetten zich in om puinhopen op te ruimen, gaan de confrontatie aan met wurgcontracten, proberen Suriname weer op de rails te krijgen en in plaats van steun en vertrouwen, worden ze bekritiseerd en tegengewerkt door middel van sociale media, radio- en tv-programma’s. Van strijd en vernietiging staan de kranten altijd vol, maar over rust en opbouw wordt nauwelijks geschreven. Natuurlijk kan iedereen in zo’n belangrijke positie dit gedrag verwachten, er zullen namelijk altijd mensen zijn die willen zien en horen wat ze willen zien en horen, mensen die leven in een negatieve spiraal en niets positiefs willen zien. Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind. En toch lijkt het mij een ware hel om dag in dag uit in zo’n sfeer te moeten werken. Elke dag vol goede moed je schouders onder deze zware klus zetten en dan te worden geconfronteerd met mensen die zeggen het beter te weten, mensen die elke handeling van je bekritiseren, mensen die het volk tegen jou ophitsen, is kortom een ware hel om in te werken. Toch zetten ze door en blijven ze transparant naar het volk. Dat is nu het grote verschil met de vorige regering. Die was niet transparant maar handelde in het geniep. Die benoemde familie en vrienden op posten waar ze niet geschikt voor waren, met het doel ze te verzekeren van een levenslang vast inkomen. Deze regering benoemt geen ongeschoolde mensen, maar intelligent kader waar het land voordeel aan heeft. Deze regering betaalt geen salaris aan ongeschoolde niksnutten.
Vertrouwen betekent dat jij je niet afvraagt of wat hij doet wel goed is, maar dat je er blindelings op vertrouwt dat hij wel een reden zal hebben waarom hij dit of dat doet. Men wacht echter niet af om te kijken hoe het geplande zal uitpakken. Er is al kritiek voordat het plan in werking treedt. Met dit wantrouwige en negatieve gedrag zaait het volk niet alleen onrust in de samenleving, maar creëren ze ook een nare sfeer voor deze regering om in te werken. Geen enkele regering zal behoorlijk zijn werk kunnen doen als er sociale onrust heerst. Wij mensen zijn dus de wortel van alle onrust in de samenleving. De regering kan blijven roepen,’ mensen, heb geduld en vertrouwen’ het zal echter pas helpen als de mensen hier ook echt gehoor aangeven en zich in de praktijk ernaar gaan gedragen. Stop met het luisteren naar roddel, stop met negatief oordelen, stop ermee om negatieve berichten door te sturen naar de sociale media, stop ermee om elke handeling van de president of de regering in een negatief daglicht te plaatsen. Laten we samen een beetje vertrouwen planten in de onrust van Suriname en in de gecreëerde puinhoop zoeken naar de wezenlijke waarden. Beste mensen de rust en dat veilige gevoel in de samenleving, rust dus in onze eigen handen. Positief denken en positief handelen is the key.
“De zwaarste strijd die ooit gestreden werd, wordt en zal worden, is de innerlijke strijd.”
Josta Vaseur
