De regering van Suriname heeft zoals het gebruikelijk is weer een aantal dc’s benoemd. Deze dc’s zullen een salaris verdienen dat te vergelijken is met dat van een directeur van een departement. De dc’s zijn over het algemeen mensen die op de lijsten van de politieke partijen in de coalitie stonden en niet zijn gekozen. Soms zijn ze deel van de structuren en soms ook niet. Over de kwaliteit van de dc’s die zijn benoemd gaan wij niets zeggen. Wel moeten wij wat zeggen over de dc’s in het algemeen en over de uitdagingen die hen te wachten staat. Dc’s functioneren op basis van de wetgeving die in Suriname bestaat. In veel oude wetten worden de dc’s nog genoemd als instituten met bestuurlijke bevoegdheden. Dan traden ze op in plaats van de ministers die niet aanwezig waren in de verre districten. Intussen zijn de tijden veranderd door de opkomst van de ICT. Ook is het niet meer gepast om te praten in termen van burgervader en burgermoeder. Deskundigen hebben dat na de inwerkingtreding van de decentralisatiewetgeving in de jaren ’80 al aan ons duidelijk gemaakt. De uitdrukking burgervader gaat uit van een relatie waarbij de burger lijdelijk en onmondig is en niet participeert en noch minder inspraak heeft. De dc is dan de ‘mandjha’ en bepaalt alles zonder tegenspraak. De burger is dan zielig en voor hem moet worden gezorgd. Intussen is er geen behoefte aan deze paternalistische relatie. De dc heeft specifieke verantwoordelijkheden die genoemd zijn in de wetgeving, maar de burger heeft steeds recht om tegen zijn besluiten in beroep te gaan. Heel vaak wordt ook gevraagd aan de burger wat zijn visie is met betrekking tot bepaalde besluiten. Sinds de instelling van de decentralisatiewetgeving moet niet meer uitgegaan worden van de districtsbewoner als kind dat lijdelijk en hulpbehoevend is. Dc’s behoren daarom geen vader en moeder te worden genoemd, ze hebben een leidende rol, maar ze moeten samenwerken met de burgers van het district. Ze behoren de bevolking niet te terroriseren. We hebben eerder opgemerkt dat het erop lijkt alsof de dc’s van Suriname de laatste tijden een wedstrijd met elkaar hadden wie zich het zwaarst kon behangen met goud: van gouden ringen, tot braceletten en zware kettingen om de hals. Er zijn geluiden dat menig dc zich heeft laten paaien door het corrupte deel van lokale bedrijfsleven of de bedrijven die ter plekke zaken doen en schade toebrengen aan het district. Er moet door de regering een hotline worden geopend of een digitale klachtenbus waar de burger klachten of vermoedens van corruptie en omkoping kunnen melden zonder daarbij zijn of haar naam te noemen.
Dc’s zijn machtige figuren die geen rekening houden met de burger in Suriname. Dat komt omdat burgers niet weten hoe ze hun beklag tegen hem/haar kunnen doen. De dc functioneert in het district als onderdeel van of in relatie tot het ministerie van regionale ontwikkeling. In het district is er ook nog een districtsraad en een districtsbestuur. De dr is gekozen en kan gezien worden als een verlengstuk van het gekozen parlement (DNA). Dan is er in het district het districtsbestuur waarover bijna niets te horen is geweest. In het districtsbestuur zitten de verschillende vertegenwoordigers van de ministeries. Dat is het verlengstuk van de regering. In het district is er dus een zogenaamd lokaal parlement en een lokaal bestuur. Er is in het kader van het decentralisatieprogramma dat door de jurist en voormalig dc Bas Ahmadali werd getrokken, wetgeving ontwikkeld waardoor ook lokale begrotingen en lokale wetgeving kan worden gemaakt. De bedoeling is geweest om districten ook in aanmerking te laten komen voor middelen die in het district worden gegenereerd. Daaruit kunnen de districtsplannen worden gefinancierd. Wanneer er goed functionerende dr’s en rr’s zijn en ook goede districtsbesturen, dan komt het functioneren van de dc in beter perspectief te staan en dan dient hij geen dictator en heerser te zijn in het district. Zowel de dc als de dr, de rr en de districtsbesturen moeten goed te noteren en te identificeren wat de problemen van de verschillende districten zijn. Het is heus niet waar dat het alleen gaat om infrastrictuur en het onderhouden van pleinen. Dan heeft men zijn of haar taak niet goed begrepen. De dc moet een bijdrage leveren aan het tot stand komen van wetgeving. Hij moet op de vloer te noteren wat de noden zijn van de jongeren in het district. Het is veel meer dan het doen aanleggen of onderhouden van een sportveld. Er zijn sommige districten die er heel vervallen en niet onderhouden en vervuild uitzien. Een voorbeeld is Wanica. Andere districten zien er iets beter uit. Een dc die een standaard had gelegd om zijn district er mooi uit te laten zien was dc Jerry Miranda. Alle dc’s moeten zijn voorbeeld opvolgen. Een dc moet vanwege zijn directeursniveau beleid kunnen schrijven, met zijn eigen handen. Hij moet het districtsbeleid moeten bijstellen. Van hem wordt verwacht dat hij of zij minimaal een academisch denkniveau heeft. Wij weten niet of de dc’s die net zijn benoemd, dat niveau wel hebben. We hopen dat de dc’s zich bemoeien met het welzijn van de jongeren, de vrouwen, de sociaal zwakken, de ouderen, de mensen met een beperking, de ondernemers (inclusief de landbouwers), de werknemers, de kleine zelfstandigen en de werkgevers in hun districten. Dat ze niet in de eerste plaats gemene politici zijn die alleen de belangen van de partij behartigen, zoals Mike Nerkust dat heeft gedaan. We hopen dat de dc’s de partijpolitiek overstijgen en de belangen van alle belangengroepen helpen behartigen.
