Pesten, een ander pijn doen, is een wreed trekje in de mens. Het lukt de ene mens aardig om dit wrede trekje te bedwingen, die zal dus niet pesten. Maar een ander blijft alsmaar pijn zaaien en geniet er zelfs van. De schijnwerpers zijn vooral gericht op het kind, omdat vooral kinderen vaak worden gepest. Een kind wordt om de gekste redenen gepest, bijvoorbeeld omdat hij een bril of beugel draagt of anders gekleed gaat, niet bij de groep wil horen. Een kind wordt zelfs gepest, omdat hij zijn best doet en goede resultaten behaalt. Pestgedrag krijgt alle aandacht. Er wordt over geschreven en gepraat, stichtingen tegen pesten worden in het leven geroepen. Dit alles met het doel pestgedrag te voorkomen of uit de wereld te helpen.
Als ik echter om me heen kijk, moet ik constateren dat ook volwassenen de neiging tot pesten hebben. Wat kinderen en volwassenen gemeen hebben, is het doel, ze willen met hun pestgedrag de ander pijn doen. Als excuus voor het kind kan ik aanvoeren dat hij of zij zich zelden van tevoren bewust is van de gevolgen van zijn gedrag. Achteraf pas wordt hij geconfronteerd met de gevolgen van zijn daad. Een volwassene echter weet wel van tevoren wat de gevolgen van het pesten zullen zijn, namelijk de ander zoveel mogelijk pijn doen, kapot maken en indirect beledigen. Het is zelfs het doel dat hij of zij voor ogen heeft. Een kind wordt geschopt, geslagen, aan zijn haren getrokken, uitgescholden kortom allemaal uiterlijke symptomen waar men direct op kan inspelen. Een volwassene gaat echter subtieler te werk, die pakt het geniepig aan. Een recent voorbeeld hiervan is het gedrag van de vorige regering na de verkiezing. Elk mens verwacht dat het stokje fatsoenlijk wordt overgedragen aan de volgende regering. Dat gebeurde echter niet bij de afgetreden regering. Er werden vele valkuilen op gezet om te pesten en de start zo moeilijk mogelijk voor de volgende regering te maken. Het doel was om het financieel zo moeilijk mogelijk voor ze te maken, zoals de extra lastminute benoemingen, de banken proberen over te halen om geen geld te verstrekken om de lonen te kunnen uitbetalen. Zelfs het volk werd gepest, omdat men probeerde om gerealiseerde projecten te ontmantelen en onderdelen weg te dragen. Met dit gedrag werd de gedachte onderstreept dat vele machthebbers denken dat alles van hun is. Als ze aan de macht zijn, demonstreren ze dat ik- ego. Mijn partij heeft dit en dat gerealiseerd. Ze vergeten gemakshalve dat het betaald is van het belastinggeld van het volk. Ze maken het volk wijs dat zij het hebben betaald. De vorige regering demonstreerde: “Je hebt niet op mij gestemd dan neem ik het gerealiseerde terug”. Ook tijdens de DNA-vergaderingen werd de oppositie openlijk gepest en men genoot ervan om te demonstreren ‘wij hebben de macht.’ Dat nare karaktertrekje zit nog steeds in enkele DNA- leden, want ook bij de huidige DNA-vergaderingen wordt er subtiel gepest. De heer Bouva leverde onterecht kritiek op de manier waarop de huidige DNA-voorzitter leidinggeeft, terwijl de heer Bee juist correct en onpartijdig bezig is. De heer Adhin vond het nodig om in zijn speech de gewezen voorzitter, mevrouw Simons, te prijzen terwijl hij weet dat zij partijdig en slecht leiderschap heeft gegeven. Wilde hij hiermee de voorzitter of de huidige coalitie indirect steken? In elk geval was deze opmerking niet nodig. Ook de opmerking van een van de fractieleiders aan het adres van Adhin was onnodig. Hij wees hem erop dat hij nu geen vp meer was, dus zich zal moeten aanpassen. De heer Adhin weet dat, dus hoeft het hem niet onder de neus gewreven te worden. Dit soort onvolwassen gedrag hoort niet thuis in een DNA-vergadering.
Meestal worden mensen die worden gepest boos en uiten ze hun frustratie in gescheld of terugslaan. Een kind gaat bijvoorbeeld, slaan of huilen. Een volwassene kan zich af en toe verlagen naar dat kinderniveau en gaat schelden of zelfs op de vuist. Ondanks het openlijke pestgedrag van de vorige coalitie hadden vele oppositie leden zich keurig gedragen. Ze hebben zich niet laten verleiden tot ordinair gedrag en gescheld. Dat is een compliment waard.
Ook nu deze groep mensen in de coalitie zit, hoop ik dat ze dit correcte gedrag zullen voortzetten en niet zullen denken: “Ai nu ben ik aan de beurt om je te pesten. Je krijgt nu een koekje van eigen deeg. Nu ga ik jou beledigen met indirecte opmerkingen, nu ga ik demonstreren de meerderheid, dus de macht te hebben.” Beste mensen, verlaag je alsjeblieft niet tot dat niveau. Pesten op de politieke vloer moet worden verbannen. Politieke leiders moeten zich volwassen gaan gedragen. Je zit daar niet op persoonlijke titel, maar om de belangen van het volk te behartigen. Terecht maakte de heer Bee een opmerking over dat geklap. If we do not learn to live together as friends, we will die apart as fools.
Het aantal volwassenen dat zich schuldig maakt aan pestgedrag is legio en het aantal slachtoffers is zelfs nog groter. De drang tot pesten zit nu eenmaal in de mens. Het overgrote deel van de slachtoffers ondergaat dit gepest lijdzaam en bloedt figuurlijk gesproken langzaam leeg. Echter diep van binnen wortelt de haat als een etterende zweer in elk slachtoffer. Velen wachten daarom hun kans af om terug te slaan. Wat het slachtoffer vaak niet weet, is dat juist deze gevoelens van haat de macht van de pester vergroot. Door te haten, leg je de macht in handen van degene die je pest en pijn doet. Zolang die haat er is, zal je niet vrij zijn. Het is niet gemakkelijk om iemand die je pijn heeft gedaan, heeft vernederd en beledigd, te vergeven en toch is dat de moeite waard. Je zult pas pijnvrij zijn als je de ander hebt vergeven. Door te vergeven, te glimlachen en vriendelijk te zijn, neem je hem of haar de macht uit handen en als hij geen macht meer over je heeft, kun je ook niet meer gekwetst worden.
Beste slachtoffers, niet een ander maar jij alleen kan jezelf helpen. Jij kunt jezelf deze lijdensweg besparen. Door te vergeven, kan jij je kwelgeest de wapens uit handen slaan, dan ben je vrij. Is dat geen fijn vooruitzicht?
De volwassenen gaan er prat op dat ze het pestgedrag onder kinderen willen aanpakken en het kind willen beschermen. Maar beste mensen, hoe kunnen volwassen mensen pestgedrag aanpakken als zijzelf de drang tot pesten niet kunnen bedwingen? Hoe kunnen zij het goede voorbeeld zijn voor een kind als ze met woorden het pesten verbieden, maar met hun gedrag zelf pestgedrag presenteren en aanwakkeren? Daarom is mijn advies aan alle volwassen mensen: “Wil je het pestgedrag onder kinderen aanpakken, begin dan bij jezelf. Geef het goede voorbeeld en dat voorbeeld zal door het kind gevolgd worden”.
“An eye for an eye, will make the whole world blind”
Josta Vaseur
