Het einde van een tijdperk van het schrikbewind
Regeringen en regeringsleiders maken zich niet schuldig aan tirannie, althans zo wordt vaak gedacht, zeker niet in een democratische rechtsstaat. Een democratische rechtsstaat is immers een staatsvorm waarin de regering een verantwoordingsplicht heeft ten opzichte van de volksvertegenwoordiging (democratisch beginsel) en waarin de regering slechts die bevoegdheden mag uitoefenen waartoe zij gemachtigd is door wettelijke bepalingen (beginsel van de rechtsstaat). De afgelopen 10 jaar, met enkele absolute hoogtepunten in het tijdvak 2015-2020, heeft de Surinaamse gemeenschap aan den lijve ondervonden dat die gedachte een mythe, een verhaal is, dat veel mensen kennen, maar dat niet strookt met de werkelijkheid.
Tirannie van de meerderheid is het opleggen van de wil van de meerderheid aan een minderheid. Bij het democratische meerderheidsbeginsel kunnen minderheden zo in de verdrukking komen, maar ook de meerderheid zelf kan hier het slachtoffer van worden door conformisme en politieke correctheid. Dit kan vergeleken worden met de onderdrukking door tirannen en despoten.
Deze stelling behoeft geen andere toelichting. Denk maar aan het gedrag, aan de handelingen, van de meerderheid in het parlement, bij het bediscussiëren/beargumenteren van wetsvoorstellen in het Hoogste College van Staat. Dat moet allemaal nog vers in het geheugen liggen.
Het electoraat heeft op 25 mei 2020 duidelijke taal gesproken en op 16 juni daaropvolgend,
heeft de Suriname gemeenschap afscheid genomen van een regering die het Surinaams volk 10 jaar lang heeft getiranniseerd.
Het is ronduit verwerpelijk dat zelfs bij de overgang nog van de afredende naar de aantredende regering de aftredende flink in de staatskas heeft gegraaid. Men heeft de staatskas vrijwel leeggeplunderd en verschillende hypotheken genomen op last minute benoemingen en promoties en grondroof, voor financiële beterschap van zichzelf, haar innercircle en verstokte loyalisten.
Machtsmisbruik van de overheid lijkt een vergeten hoofdstuk bij velen. Echter, het gaat niet alleen om dreiging met geweld tegen burgers of zelfs het elimineren of fysiek martelen van politieke tegenstanders, maar om de psychische marteling van de Surinaamse bevolking door haar eigen liegende en bedriegende overheid.
Het einde van een tijdperk van mensenrechtenschending
Tirannie is een ernstige vorm van schending van mensenrechten.
We hebben in de achter ons liggende 40 jaar tirannie in wisselende gedaanten kunnen meemaken. Wij zijn een lankmoedig volk. Een volk dat gauw bereid is een pretendent, iemand die ergens een beroep op doet, het voordeel van de twijfel te geven, vaak tegen beter in, een volk dat gauw vergeet, maar, en daarin vergissen velen zich, niet net zo gauw vergeeft! We zeggen wel, ‘zand erover’, maar pas op… sporen, zelfs heel hoog tegen de duinrand aan, blijven heel lang scherp en mooi gevormd zichtbaar. En zo lang overheid en regering indachtig de uitspraak divide et impera <verdeel en heers> afkomstig uit de Griekse Oudheid, het volk verdeeld weten te houden, is er geen vuiltje aan de lucht. Maar wanneer ze overmoedig worden en hun hand overspelen, dan wordt het volk met een schok uit haar lethargie gewekt, Want er zijn twee dingen die mensen bij elkaar brengen: angst en eigen belang. En die twee waren ineens levensgroot aanwezig, duidelijk afgetekend tegen de contouren van de puinhopen veroorzaakt door incompetente, kortzichtige regeerders, die alleen het eigen belang voor ogen hadden.
Dat heeft ertoe geleid dat de tirannie van de meerderheid als de steen des aanstoots werd gezien. Toen was de maat vol; de kruik was te lang te water gegaan en moest wel barsten. Omdat de meerderheid van het electoraat de draagwijdte, de strekking, van een citaat van Abraham Lincoln eindelijk weer begreep, die zei “Men kan sommige mensen aan één stuk door bedriegen, en alle mensen een tijdje, maar men kan niet alle mensen aan één stuk door bedriegen”.
Genoeg is genoeg; tot hier en niet verder. Exit dwingelandij.
We hebben wat meegemaakt
De COVID 19 maatregelen verwoord in de Noodwet worden door de burgers ervaren als ook een vorm van tirannie, omdat daar onvoldoende doordachte schikkingen in zijn opgelegd, met voorbijgaan aan mogelijke consequenties die daaruit zouden kunnen voortvloeien, na overtreding van een strafbaar gesteld feit, in plaats van of naast een straf.
De redactie van deze wet is een miskenning van het verantwoordelijkheidsgevoel van alle burgers, van hun social responsibility omdat hen daarmee feitelijk huisarrest wordt opgelegd door de overheid, die zich daarmee schuldig maakt aan wederrechtelijke vrijheidsberoving.
De wet beoogt ook het capaciteitsprobleem in de gezondheidszorg te verdoezelen en is bovendien een belediging aan het adres van professionele beleidsmakers die dagelijks in de weer zijn om met de beschikbare middelen de corona pandemie het hoofd te bieden. De formulering van de wet moet worden aangepast, zonder de volksgezondheidszorg op enigerlei wijze tekort te doen of in gevaar te brengen. Wat wij moeten voorkomen is dwang en controle conform het Chinese model en de afbraak van onze rechtsstaat.
Slot
Tirannie is een verschijnsel waar iedereen zijn eigen invulling aan geeft, geredeneerd vanuit eigen belangen en vanuit een eigen interpretatie van de werkelijkheid. Het fenomeen heeft een lange geschiedenis. Feit is dat de onlangs afgetreden regering zich schuldig heeft gemaakt aan ernstige vormen van geestelijke tirannie.
De nieuwe president wordt geadviseerd een initiatiefwet te doen concipiëren met als titel: Reparatiewet Wanbeleid, waarin de regering speciale bevoegdheden krijgt om zaken die te maken hebben met wanbeleid van de vorige regering te corrigeren. Daar onder vallen onderzoek in corruptieve handelingen, verrijking van partijgenoten, familie en kennissen en deze te vervolgen en terug te draaien. Het geheim van vrijheid ligt in het opleiden van mensen, het geheim achter tirannie is daarentegen om ze onwetend te houden (citaat van Rohespierre, 1789).
DNV, Directoraat Nationale Veiligheid, onderzoekt welke bedreigingen de nationale veiligheid in gevaar kunnen brengen, zo kan zij maatregelen nemen om een ramp of crisis te voorkomen.
Henry R. Ori
