Begin maart 2020 waren er verkiezingen in Guyana. Na 3 maanden is het resultaat van de verkiezingen toch bekendgemaakt. De oppositionele partij PPP, die in verband wordt gebracht met de politieke participatie van de Guyanese Hindoestanen in de voormalige Britse kolonie, heeft de verkiezingen gewonnen. Guyana wordt internationaal altijd aangeduid als een verarmd land, een van de armste op het westelijk halfrond. Guyana kent 1 gemeenschappelijk taal, het Guyanees-Engels (Guyanese) dat door iedereen wordt gesproken thuis en buiten, maar er is een scherpe tegenstelling tussen de zwarte bevolking (de nazaten van de slaven die vanaf de 17de eeuw naar de kolonie werden gehaald) en de Hindoestanen (de nazaten van Britsch-Indische immigranten (indentured labourers) die in de 19de eeuw naar het wingewest werden gehaald). De reactie op social media zijn bijna te voorspellen als de naam van de mensen die de reacties geven, wordt gelezen. Heel zelden tot nooit zal u een Hindoestaans klinkende naam hebben die tegen de PPP (van Bharat Jagdeo) is. Heel zelden tot nooit zult u een Guyanees op social media aantreffen die een zwart klinkende naam heeft en tegen de APNU/AFC van David Granger is. De sociale en vooral de etnische tegenstelling zijn in Guyana heel indringend, prominent en dominant aanwezig. De etnische polarisatie is niet alleen tijdens de verkiezingen aanwezig, maar altijd. Er zijn Surinaamse bedrijven in Guyana en het blijkt dat wanneer de werkpopulatie in het bedrijf gemengd is, er elke dag wordt gevochten: de zwarte Guyanezen altijd aan een kant en de Hindoestanen aan de andere kant. Vanuit een afstand de zaak aansturen lukt niet in deze bedrijven, want elke dag is er een ruzie tussen de twee groepen. Managers moeten speciaal uitgezonden worden om permanent de zaak daar te neutraliseren. Zo erg zijn de tegenstellingen in dit westelijk buurland, het is primitief, het is niet modern, het zijn niet de tekenen van een hoog inkomensland in wording. Het is geen teken van een land met een stijgende lijn op de human development index. Het is te betreuren.
Guyana is het voorbeeld en het bewijs dat het niet zo is dat wanneer iedereen dezelfde moedertaal heeft, er minder sociale (en politieke) spanningen in het land zullen zijn. De etnische tegenstellingen in Guyana zijn primitief, de houding van de Guyanees in de politiek is daarom voorspelbaar geworden.
Toen de voorzichtige resultaten in Guyana bekend werden gemaakt, leek het erop dat de oppositie (PPP) de verkiezingen had gewonnen. De zittende regering trok de stekker eruit, het werd donker in de kamers waar de stemmen werden geteld. Zoals het aan toe gaat in bananenrepublieken heeft de voorzitter van het Guyanese CHS in Regio 4 (de meest bevolkte regio te vergelijken met kiesdistrict Paramaribo) op glo-niveau, meneer Clairmont Mingo, in de tabellen cijfers gaan veranderen en opblazen ten voordele van de zittende regering. Na zijn ding te hebben gedaan werd hij gezocht door nationale en internationale waarnemers, maar de man leek van de aardbodem te zijn verdwenen. Mingo is qua positie te vergelijken met de positie van Mike Nerkust in kiesdistrict Paramaribo.
Na de fraude met de cijfers zal de APNU/AFC tot winnaar van de verkiezingen van Guyana worden verklaard. Opmerkelijk is dat op social media bepaalde figuren hier en zelfs in Nederland zich een gat in de lucht hebben gesprongen. Het zijn toevallig ook de mensen die de zittende regering in Suriname en de NDP nu ondersteunen. Men vond het onbehoorlijk dat de oppositie PPP op straat ging protesteren en dat er een hertelling van Regio 4 werd geëist. In Guyana zou er niets zijn gebeurd aan de resultaten van Mingo ondanks de uitspraak van de rechter, als de EU, Engeland en de USA er niet veel van hadden gezegd. Maar deze landen hebben geprotesteerd. Ook de OAS en de Caricom deden dat. De hertelling is pas begin mei begonnen, en wat blijkt nu: inderdaad heeft de APNU/AFC de kiezers bestolen in het etnisch verdeeld land. Nu is de PPP uitgeroepen tot de winnaar. Zo zie je dat bepaalde politieke partijen geen moeite hebben om stemmen te stelen en crimineel bezig te zijn. De aanhang heeft daar geen moeite mee, ze zijn bereid te winnen ‘koste wat kost’. Zo zie je ook dat er diepe wantrouwen is jegens andere bevolkingsgroepen. De houding en de attitude van de APNU/AFC zijn enigszins te vergelijken met die van de NDP en een deel van haar achterban. Dat deel van de achterban van de APNU/AFC doet etnisch getinte uitspraken op dezelfde wijze als bij de NDP, alleen is de achterban van de Guyanese partij iets grover.
Nu al wordt aangegeven dat Guyana met deze tegenstellingen, koerst richting Venezuela, een ander land met politieke tegenstellingen en veel olie. Bharat Jagdeo heeft de jonge dr. Mohamed Irfan Ali (40 jaar), een parlementariër vanaf 2006 en een voormalige minister van huisvesting en water en toerisme en handel, naar voren geschoven als presidentskandidaat. In zijn periode nam Ali op verschillende momenten waar als prime minister en als president. Hij is afkomstig uit West Coast Demerara en zijn ouders zijn onderwijzers. Tegen Irfan Ali liepen er beschuldigingen wegens samenzwering en (academische) fraude. Het lijkt erop dat er politieke spanningen en geweld zal zijn in de komende periode in Guyana. Het geweld zal op straat zich ontvouwen en de partijen die hebben verloren en hun aanhang zullen de oliedollars niet zomaar laten voor de PPP. De Caricom en de OAS zullen zich alvast erop voorbereiden. Suriname zit qua verkiezingen en democratie op een ander niveau, al hebben de NDP en de HVB dit niveau enigszins omlaag getrokken in een poging nog enkele zetels in de wacht te slepen. Dat is dus niet gelukt. Er was geen fraude als zodanig bij de Surinaamse verkiezingen, wel grove fouten die eerder niet zijn geregistreerd zoals van de verkeerde biljetten. De verkiezingen zijn in Suriname met een gedeeltelijke hertelling in Paramaribo na 14 weken bindend verklaard. Na 14 dagen is het in Suriname nog niet definitief bekend wie de winnaars zijn. In Guyana duurde dat 3 maanden. De voorzitter van het CHS Paramaribo heeft aanbevolen dat op 2 stembureaus herstemmingen plaatsvinden wat betreft de rr. Nu is het aan het OKB om de verkiezingen bindend vast te stellen.
