Bij RBN’s KAAK gaan de komende dagen alle politieke partijen langs komen om zich van hun beste zijde te laten zien. Nieuwe politieke partijen die zijn opgericht en voor het eerst gaan meedoen aan de verkiezingen zijn er ook. Een daarvan is A20 opgericht door de predikant Steven Reyme. Deze religieuze leider en politicus legt de nadruk op dienstbaar en dienend leiderschap. Hij gaat ervan uit dat de oplossing van het politiek probleem daarin ligt en wij zijn het niet oneens met hem. Maar de vertegenwoordigers die hij heeft afgevaardigd om het politieke boodschap te brengen bij KAAK, die een grote luisterdichtheid heeft, hebben van dit leidmotief van de partij geen gewag gemaakt. De A20 is een nieuwe partij en het is te verwachten dat ze een tekort hebben aan kader. Een eerlijke inborst hebben is het begin van goed politiek beleid, het is een conditio sine qua non, een voorwaarde zonder welke geen goed bestuur mogelijk is. De A20-voorzitter benadrukt dat steeds, maar in de politiek draait het uiteindelijk om concrete maatregelen die men gaat uitvoeren. Die concrete maatregelen moeten te lezen zijn uit een verkiezingsprogramma. Een verkiezingsprogramma is geen luxe, integendeel is het verplicht gesteld aan de politieke partijen. Deze zijn verplichten om dit aan de kiezer kenbaar te maken. We leven 12 dagen voor de verkiezingen en van de meer dan 10 partijen die aan de verkiezingen meedoen, heeft maar 1 partij een verkiezingsprogramma gepresenteerd aan de kiezers: de VHP. Van de rest moet je maar doen met wat de mensen zeggen. Dat geldt dus ook voor de A20. De vertegenwoordigers zullen dan vanuit de losse pols dingen beweren vanuit hun belevingswereld. Wij weten dat in de politiek met in DNA wel een specifieke portefeuille kan krijgen waarmee men comfortabel is (bijvoorbeeld: artsen praten eerder over de gezondheidszorg en leerkrachten over onderwijs), maar men vult de functie van de DNA niet in naar eigen inzicht. Iedereen in de partij is verplicht om in lijn met de opvattingen en uitgangspunten van de partij, uiteindelijk wetten of overheidsmaatregelen te ondersteunen en daar voor of tegen te stemmen. De persoonlijke mening telt niet, de uitgangspunten van de partij tellen. DNA-leden vullen met hun kennis en kunde en hun talent de functie van DNA-lid in met een meerwaarde of juist op een heel laag niveau. Daarom zeggen wij dat een partijprogramma toch wel belangrijk is, omdat men daarmee zich onderscheidt van andere partijen. Partijprogramma’s lijken op elkaar maar in 1 opzicht: uitgeprint gaat het om zwarte letters en cijfers op witte A4 blaadjes. Maar er zijn wel grote verschillen tussen partijen. De ‘binnen-blijven-regel’ had partijen juist meer tijd moeten geven om hun programma te schrijven, maar niet dus. De A20 lijkt de politiekvoering in Suriname te hebben onderschat. Men weet in het algemeen wel te weten wat de problemen in Suriname zijn en dat weet en voelt de gemiddelde burger van Suriname ook. Maar concreet weet de A20 niet wat er precies moet gebeuren om zaken in Suriname te veranderen. Zo heeft men zelf aan de orde gebracht dat er bezuinigd moet worden, maar men weet niet op welke punten. Men geeft aan dat er meer geexporteerd moet worden, maar weet niet wat. De nadruk legt men bijvoorbeeld op heel moeilijke industrieën waar patenten en intellectuele eigendomsrechten van belang zijn zoals de inheemse medicijnenindustrie. Voor deze industrie hebben wij het kader niet in huis, het is een sector vreemd aan ons. Het kan op termijn een bron van inkomsten worden, waar Suriname een plaats moet maken in een wereld met farmaceutische bedrijven die machtiger zijn dan regringen. We zien dat de A20 niet door heeft dat er al productie is in Suriname, dat er mensen zijn die al generatie op generatie ondernemen en produceren. Het produceren is hen niet vreemd. Deze ondernemers worden in Suriname niet ondersteund, ook niet onder het bewind van Venetiaan en nu ook niet.
Wat bij A20 opvalt is dat men denkt te weten wat er mis is in Suriname, maar men heeft zich niet verdiept in de werking van de Staat Suriname. De partij brengt geen afwijkende waarden en heeft geen aparte boodschap. De partij heeft niet concreet op een rijtje gezet wat men aan maatregelen zal voorstellen in een regering. De A20 lijkt qua boodschap van de voorzitter (dienstbaar leiderschap) veel op DOE, waarvan wel gezegd moet worden dat deze partij in het moeilijk en vijandig politiek landschap, plaats voor zichzelf heeft weten te maken. De mensen van DOE hoefden, zo blijkt nu na het optreden op de tv, geen aparte partij op te richten. Men had zich als een vis in het water kunnen voelen bij een partij als DOE of DA’91. Met het kader en de aanhang die men heeft kon men deze partijen helpen versterken om toch wel van betekenis te zijn. De A-20 heeft de politiek van Suriname in termen van besluiten, niet echt gevolgd, dat blijkt niet uit de presentaties. De A20 had, omdat men geen verkiezingsprogramma heeft gepresenteerd, op de tv een zwak optreden. Zonder verkiezingsprogramma is het moeilijk een nieuwe partij serieus te nemen. Het is jammer dat van de ruimte om mee te doen aan de verkiezingen, geen gebruik is gemaakt om een serieuze partij neer te zetten en een alternatief aan te bieden. Het gaat niet alleen om nieuwe gezichten, het draait daar helemaal niet om. Het gaat om wat men brengt, de inhoud en dat is niet te zien.
