De blunders van Donald Trump
Wij bemerken, zijn getuige van het feit hoe de Verenigde Staten van Amerika, de enige echte wereldmogendheid, hoe die dankzij het zuivere presidentiële systeem niet in staat is geweest om adequaat in te spelen op de dreiging, die uitging en nog steeds uitgaat van de coronaviruscrisis. Het toont ook aan waarom in een systeem, waarin slechts een persoon denkt voor de hele natie, zo’n systeem een recept voor een ramp is. Het enige verschil tussen een dergelijk presidentieel systeem en een dictatuur is gelegen in het feit dat in een presidentiële democratie er een parlement is, die aan de zijkant van de weg mee mag blaffen, maar vooral niet mag bijten. Daarnevens toont het ook aan waarom mensen, die goed zijn in zaken doen, slechte politici zijn en ongeschikt zijn om een land te besturen. Zakenmensen hebben in de eerste plaats meestal geen moeilijke wetenschappelijke opleiding, met veel bètavakken, gehad, en zijn dus niet in staat om complexe vraagstukken te begrijpen, en kunnen niet onder hoge spanning werken. Echter de reële wereld zit fysisch-chemisch, en biologisch in elkaar. De wereld wordt complexer en ingewikkelder en overvol, om zo een wereld adequaat te kunnen managen, vereist in de eerste plaats leiderschap met technische economische en manageriële deskundigheid, kortom leiderschap van mensen met een hoog niveau van ontwikkeling en beschaving, en een intellectuele bagage op hoger dan normaal niveau. En zoals altijd betalen arme mensen het gelag, echter zijn ze in de beschaafde landen met name West-Europa beter beschermd dan waar ook ter wereld. Deze landen beschikken over beschaving en ontwikkeling niet alleen, maar weten vooral ook samen te werken.
De les van de coronaviruscrisis
Dit soort van leiders hebben daarom een neiging tot over simplificatie van zaken. Dat heeft in de Verenigde Staten van Amerika geleid tot vermijdbare en onnodige verlies van duizenden mensenlevens.
De coronaviruscrisis toont ook aan de superioriteit van de zuivere parlementaire democratie (de Westminsterdemocratie), tenzij mensen de voorkeur geven aan het Chinese of Russische model, welke beslist geen socialistisch model is, maar een staats kapitalistisch model is. Adolf Hitler had al overtuigend aangetoond hoe succesvol het staatskapitalistische model kan zijn. Maar je moet natuurlijk geen buurlanden gaan aanvallen. Dat avontuur van Adolf heeft de wereld 72 miljoen doden gekost, 22 miljoen meer dan wat de Spaanse en Engelse hebzucht na 1492 in de Amerika’s aan doden hebben gerealiseerd. Het toont in Venezuela aan hoe je van een rijk land een arm land kan maken.
Het grote falen van de markteconomie
Het financieel economische bestaat uit door de mens gemaakte realiteiten meestal op basis van ideologische inzichten. De markt, de onzichtbare hand, zou alles wel in een handomdraai oplossen. We zitten nu zeer recent nauwelijks goed 100 jaar in de moderniteit, mede dankzij uitvindingen van mensen zonder enig winstbejag voor ogen. De moderne markteconomie is gebaseerd op hebzucht en is daarom onacceptabel. Professoren in de economie leren hun studenten dat hebzucht een deugd is. Ik hoop niet voor ze dat het coronavirus hun te pakken heeft en dat de specialisten niet handelen op basis van de door hun afgelegde eed van Hippocrates, maar op basis van hebzucht. Economische wetten zijn derhalve geen natuurwetten zijn geen fysische wetten, het zijn wensen van mensen, die veelal streven naar het vergaren van zoveel mogelijk bezit en rijkdom. Mensen die denken dat rijke mensen ontwikkeling tot stand kunnen brengen, die moeten eerst gaan kijken hoe die rijke mensen aan hun geld gekomen zijn. Niet bij brood alleen is niet zomaar een Bijbelse term. Niet alleen het niveau van ontwikkeling en beschaving en vooral intellectuele ontwikkeling speelt rijke zakenmensen parten bij het besturen van een land, maar ook het gebrekkig bezit van normen en waarden.
De coronaviruscrisis heeft aangetoond in Europa en in Amerika, dus in de hoogst ontwikkelde landen, dat de marktsector niet in staat was om de meest basale voorzieningen te kunnen garanderen. Simpelweg omdat zakenmensen alleen die dingen maken waarmee ze grof geld kunnen verdienen. Als het slecht gaat met zaken dan komen ze huilen om steun bij de overheid. En zaken als onderwijs, medische zorg, publiektransport, utiliteitsvoorzieningen, noem maar op zijn zaken welke als object en subject gerekend mogen worden te behoren tot de publieke sector. Het zijn geen zaken die voor privatisering in aanmerking komen, het zijn zaken die behoren tot de non-profit en de not-for-profitsector. Echter de echte maffia, het verzekeringswezen en de farmaceutische industrie, kunnen ondersteund door de neoliberale ideologie de vette kluif van deze sectoren niet aan zich voorbij laten gaan. Nu moet men allerhande medische artikelen importeren uit landen met een door de staat geleide economie.
Richard B Kalloe
