Bushouders Mannodj Rambharosa, Vidjai Dihalu, Rabinderpersad Jibodh, Nimechand Madaran, Ali Madaran, Sandish Adhien, Amrish Parmessar en Charwan Chakawri, niet allen op de foto, kwamen bijeen op hun hart te luchten, ondersteuning, troost en begrip te vinden onder elkaar in de donkere dagen die Suriname meemaakt.
Onderlinge solidariteit
“De noodsituatie waarin Suriname gedompeld is, wordt met elkaar besproken. Ons samenzijn is om na te gaan hoe wij met onderlinge ondersteuning, solidariteit uit het dal, waarin wij zijn beland, te komen. Wij vormen een groep, een cel die elkaar bijstaat in moeilijke tijden nu en in de toekomst, want de bestaansvooruitzichten zijn somber. Wij moeten de handen in elkaar slaan om niet te verzuipen.”
Iedereen ten prooi van wanbeleid
“Wij zijn verenigd in bushouderorganisaties, maar vanwege politieke en andere verstrengelingen kunnen wij niet echt rekenen op onze vertegenwoordigers. Ook zij zijn ten prooi gevallen van het politiek wanbeleid, dat ons allen teistert. Wij zijn bij elkaar om na te gaan wat wij los van de belangenorganisatie, politici en andere machthebbers aan elkaar hebben om te overleven.”
Ons belang volksbelang
”Wij zijn niet bezig met politiek. De heersende politiek probeert ons te bedonderen. Wij maken ons zorgen om de toekomst. Wij zetten ons in voor ons, het volksbelang”, aldus bushouder Chakawri.
Hoe moet ik mijn kinderen verzorgen
Bushouder- en chauffeur Rabinderparsad Jibodh: “De dagelijkste spanningen en problemen werken in op iedereen. De werking en gevolgen van de Surinaamse ellende op kinderen moet niet onderschat worden. De regering heeft ons een strop om de hals gedaan. Ze zijn ons duizenden SRD schuldig aan brandstofcompensatie. Wij zijn kleine zelfstandige ondernemers, die leven van de dagopbrengst. Hoe moet ik mijn kinderen te eten geven? De scholen zijn gesloten. Ze zijn de hele dag thuis. Het is merkbaar dat zij de stress, waaronder het land gebukt gaat, fysiek en geestelijk voelen.”
Het laffe volk
“Het deel van het volk dat zich nu niet laat horen, beschouw ik als laf. Ze hebben ook ‘lus bere’, maar werken niet aan de genezing. Verbaal zijn zij gekant tegen de wantoestand, maar als puntje bij paaltje komt, vragen zij om hun naam niet te noemen en hun foto niet te plaatsen in de krant en andere media. Maar als de strijd van anderen resulteert in verbetering, zijn zij de eersten, die daarvan willen profiteren. Ook het volk moet eigenbelang veranderen in algemeen belang.”
De koppen bij elkaar steken
Burgers en ingezeten gaan individueel, in familie- en in groepsverband na hoe het hoofd te bieden aan de nare situatie, waarin Suriname is beland. Collega lijnbushouders die de bus route PK verzorgen, hebben woensdag jongstleden de koppen bij elkaar gestoken aan de Tajerbladstraat om na te gaan op welke manier zij iets voor elkaar kunnen betekenen.
Koelbloedige regering en financiële instellingen
“Waar wij kunnen, trachten wij elkaar bij te staan om de moeilijke tijden waarin wij verkeren enigszins te verzachten. Wij zijn concurrenten van elkaar. Tijdens het werk proberen wij elkaar de loef af te steken. Wij zijn meer dan collega’s en concurrenten van elkaar binnen het openbaar vervoer. Wij hebben dagelijks contact met elkaar om. Er bestaat een band tussen ons die het best kan worden beschreven als vriendschap met een tintje van een familieband. Dat blijkt vooral na het werk wanneer wij bij elkaar komen om te socialiseren na het werk.”
De betrokkenheid
“Wij zijn betrokken bij elkaars hoogtijdagen als jaardagen, huwelijken, geboorte en andere bijzondere momenten. Ondanks onze individuele belangen ‘wi na wan’. Wij kunnen elkaar misschien niet materieel en financieel bijstaan, want wij zitten in hetzelfde schuitje. Wij allemaal hebben bestaans- en familiezorgen en schulden, maar door onze gezamenlijke nood te delen, vinden wij verlichting voor onze depressie.”
Den kaiman e kiri unu
“Als wij niet op tijd voldoen aan aflossingen en verplichtingen worden er hoge boeterentes geïncasseerd zonder rekening te houden met de totale slapte in de algemene financieel economische situatie. Terwijl de regering, harteloos als zij is, ons fatale steken toebrengt, halen de bankiers en scheldschieters ons het bloed onder de nagels vandaan. Den kaiman e kiri unu.”
Regering ongevoelig voor het leed van het volk
“De problemen waarmee wij kampen, zijn identiek. Wij zitten in enorme problemen. De overheid is ons 9 maanden brandstofcompensatie schuldig. Heeft het openbaar vervoer van de straten gehaald. Wij zitten zonder inkomsten. Hebben kinderen, schulden en andere verplichtingen. Wij zouden de regeerbende beter begrijpen als zij bij de lockdown van het openbaarvervoer tenminste de subsidieachterstand zouden hebben ingelopen. Maar niets daarvan. Het lijkt alsof zij ons willen straffen. De regering is ongevoelig voor het leed van het volk.”
Transport sleutel voor ontwikkeling
“Het zijn vooral de particuliere lijnbushouders, die de 50.000 ambtenaren naar en van het werk vervoeren. Leerlingen en studenten idem dito. Het loon van de ambtenaren is verzekerd. De regering wringt zich in allerlei bochten om ontevredenheid onder de ambtenaren tegen te houden. Wij de vervoerders worden kwaadwillig de das omgedaan. Transport en personenvervoer zijn belangrijke factoren in de bedrijvigheid. Wij worden als het ware gedwongen om met een tarief van SRD1,85 passagiers te vervoeren. Gezien de marktsituatie van het moment zou een stadsrit minstens SRD 5 moeten kosten. Het is niet de regering die het openbaar vervoer subsidieert, maar de lijnbushouders die worden uitgemolken.”
HD
