Overheden in de wereld staan nu met de rug tegen de muur. Vragen om een strategie tegen een gemeenschappelijke, onbekende en verwoestende vijand staat gelijk aan het vragen naar wat er op het water geschreven staat. Regeerders wereldwijd zoeken elkaars ondersteuning in een strijd die nu geleverd moet worden tegen een dodelijke virus. Een strijd die steeds meer met de moed der wanhoop wordt geleverd. Het blijft wikken en wegen, aftasten, improviseren, beslissingen nemen die kort daarop aangepast, herzien of verlaten moeten worden. De Braziliaanse president ziet geen been in zijn bekritiseren van de wereldwijde beperkingen die het openbaar leven wereldwijd worden opgelegd. En in ons land dan ? De recente navrante kreet in het parlement van de immer zo ijverige mevrouw uit het Paradistrict is volkomen misplaatst . Het vrouwelijke assembleelid dat zo nadrukkelijk vraagt naar het strategisch plan tegen de corona crisis. Vraag niet naar het plan van aanpak. Onder de gegeven wisselende en onvoorspelbare omstandigheden is zulks vrijwel onmogelijk. De heersende pandemie vraagt om optreden waarbij de vraag wie of wat jij bent niet meer van belang is. Hoezeer wij als hier gevestigde burgers elkaar steeds weer wensen te onderscheiden naar stand, politieke kleur, geloofsovertuiging, rang, bevolkingsgroep of welgesteldheid, breken er toch momenten aan waarop wij elkaar zonder aanzien des persoons dienen te ondersteunen. In dat tijdsgewricht leven wij nu. De verwoestende infectieziekte die thans rondwaart over de wereld confronteert ons met de harde werkelijkheid dat allerlei vormen van onderscheid tussen mensen wegvallen wanneer zij oog in oog komen te staan met levensbedreigende ontwikkelingen. Het intussen zo bekende vrouwelijk lid van de partij der groenen en van het college vond het onder de heersende bizarre omstandigheden nochtans nodig zich wederom van haar beste zijde te laten zien. Zij vraagt zo graag naar een strategisch plan van de overheid. Een politieke afknapper van formaat.
Wij zijn onlangs ervan in kennis gesteld op welke wijze twee leden van het college die niet het volk, maar hun partij vertegenwoordigden, dus niet de democratie dienden maar de particratie, onrechtmatig als leden van de assemblee zijn aangemerkt. De rechtsprekers hebben zich uitgesproken. De terugroepwet is in ere hersteld. Leve het terugroeprecht, leve nu ook de gevestigde macht van de partijleiders. Maar de democratie is nu wel een dolksteek toegebracht. Niet omdat de betreffende leden hun lidmaatschap is ontzegd. Want bij deze jongelingen in de politiek ging het toch maar om hun eigen belangen. Het betrof immers een van de vele incidenten tussen trawanten van een en dezelfde organisatie. Een ordinaire ruzie tussen een partijvoorzitter en zijn gedoodverfde kroonprins van destijds heeft in formele zin nu consequenties voor onze zo fragile democratie Immers, het uitgesproken vonnis zal vooral de nieuwkomers in de politiek ervan weerhouden hun eigen mening over politieke of bestuurlijke vraagstukken kenbaar te maken. Per datum van de oordeelvelling heeft de terugroepregeling het karakter van de muilkorf- of muilbandwet verkregen. Beschamend is het overigens dat de rechter de deskundigen in politieke partijen heeft moet onderrichten in het omgaan met hun eigen wetsproduct. De schrik zit de trouwe volgelingen van hun partijleider nu wel goed in de benen. Want je zult het maar moeten wagen jou als trouwhartige volgeling van de partijbaas uit te laten op een wijze die in strijd is met wat de partijmachtige graag hoort. Ook al vaart de partijleiding een koers die volstrekt afwijkt van wat de kiezers met zoveel woorden is beloofd. Op principiële, zakelijke gronden als assembleelid afstand nemen van de eigen organisatie teneinde naar eer en geweten verder te kunnen opkomen voor het volksbelang wordt nu afgestraft. Leve de particratie in Suriname andermaal! Maar het duivelse dilemma doet zich helaas dan ook hier kennen. Want wat heb je aan een dissident die besluit een eigen fractie omwille van het vrije woord te zullen vormen in het parlement om vervolgens de politieke machthebber ter andere zijde blindelings te ondersteunen? Ook dat gedrag moet als verwerpelijk worden aangemerkt. Geen mooier voorbeeld van het echte dilemma. Ode desondanks aan de muilkorfwet, eerbetoon aan de herboren en meer machtige partijleiders in de Surinaamse politiek. De blinde aanbidding van deze leidfiguren heeft een stevig fundament gekregen middels de ene instututie, de rechtspraak genaamd die een andere institutie, democratie geheten, verder heeft verzwakt. De politieke organisatie is per datum oordeelvelling getransformeerd naar de psychische gevangenis voor gekozenen of voor benoemden. De euforie bij partijeiders naar aanleiding van de gerechtelijke uitspraak is daarom volkomen misplaatst. Elk gekozen parlementslid dat zich niet langer kan verenigen met het negeren door de eigen partij van het algemeen belang of het veronachtzamen van gedane beloften moet het recht hebben zich op principiële gronden te distanciëren van de organisatie. Zulks met behoud van de status van volksvertegenwoordiger. Hier gaat het geenszins om conflicten tussen politieke ambtsdragers in de persoonlijke sfeer, maar om personen die het predicaat van belangenbehartiger van het volk alleszins waard zijn. De grondwet heeft in dit verband geen vormende en opvoedende waarde maar stimuleert juist de zo bekende dienende houding van gekozenen jegens de partijleider. Geprezen zij onze door velen zo vermaledijde grondwet. In de politiek moet je waarschijnlijk bereid zijn jouw gevoel van eigenwaarde van je af te werpen omwille van wat financieel gewin. En daarvoor zullen veel capabelen in ons land feestelijk bedanken.
Stanley Westerborg
