Onlangs konden wij, op zondagavond 08 maart, in het Apintie TV-programma “In de Branding” de heer Humprey Hasrat, medisch directeur v/h SZF, bekijken en aanhoren. De SZF-topman, die op dit moment van crisis in de zorg samen met de heer Rick Kromodihardjo verantwoordelijk is voor maar liefst 80% van onze zorgverzekerde landgenoten, liet zich in niet mis te verstane bewoordingen uit op de vragen die hem gesteld werden door de journalist. Of hij op de vragen passende antwoorden gaf, bleef voor de leken een vraag doch de zorgverleners bleken allen, op een enkele uitzondering na, met stomheid geslagen.
Om zijn opinie gevraagd hoe het zit met de zorg voor kankerpatiënten, die hoog noodzakelijke medicijnen ontberen en waarvoor nu mogelijk een royale gift uit Nederland op komst is, wordt het duidelijk dat hij daar zeker niet enthousiast van raakt. Hij geeft aan dat zoiets via samenwerking met bonafide bedrijven van enige betekenis zou kunnen zijn maar dat het geen zin heeft om van initiatieven van “knuffel allochtonen” of “knuffel Nederlanders” afhankelijk te zijn. De topman maakte helaas niet duidelijk hoe en waarmee deze bonafide bedrijven voor de levering van dure zorgproducten, in deze tijd van ernstige financiële crisis, betaald zouden moeten worden. Tussen de regels door kon men, uit de context van zijn woorden, zonder twijfel opmaken dat de heer Hasrat de geste van de knuffelaars duidelijk als een politieke aanval ervaart. Hij probeert in zijn betoog duidelijk te maken dat het SZF een fonds is dat enkel op premies draait en niet op subsidie. Ook verschuilt hij zich achter de bewering dat de statuten het toelaten dat er wel degelijk zorgtaken verricht mogen worden naast premies te ontvangen. Hierbij zoekt hij andermaal dekking voor de ongeoorloofde activiteiten van het SZF door aan te halen dat zijn voorgangers (van andere politieke partijen) het ook deden en indertijd met een SZF-apotheek zijn begonnen. De topman gaf helaas geen uitleg aan het kijkend en luisterend publiek over hoe deze mega investeringen en uitgaven in de bouw en het beheer van tal van apotheken, poli’s en klinieken (waar we in Suriname al genoeg van hebben staan) in het geheel van een ernstige economische crisis passen. In een tijd van financiële nood, waarbij mensen in de winkels geconfronteerd raken met exhorbitant stijgende prijzen voor het basale levensonderhoud, realiseert men zich maar al te goed dat je bij het SZF voor zoveel niet verzekerd bent en met een geldige verzekeringspas in de hand, toch nog handen vol geld te kort komt. Een ieder weet maar al te goed dat men voor vele medicamenten, behandelingen en operaties diep in de (lege) buidel moet tasten. Voor dit trieste scenario ontbrak bij Directeur Hasrat elke valide verklaring. Op de belangrijkste vraag, die aan het begin van het interview gesteld werd, gaf de Directeur ook geen rationeel antwoord.
Het betrof de vraag naar aanleiding van de klachten vanuit de DNA over het functioneren van het SZF. Met name als het gaat over de ziekenhuizen die niet over hun SZF- tegoeden van nagenoeg 300 miljoen SRD kunnen beschikken, terwijl het SZF steeds poliklinieken blijft opzetten en recent nog veel geld uitgaf aan de koop van Libi Makandra. Topman Hasrat toonde zich quasi verbaasd hierover en stak prompt van wal; niet om de vraag te beantwoorden maar om met een eigen versie van het verhaal over de Zorg te beginnen. Hij gaf aan dat er uit een bepaalde hoek altijd commentaar te verwachten is en hij verzekert het publiek dat het SZF doet wat het vanaf zijn oprichting altijd gedaan heeft. Vervolgens voorziet hij zijn versie ook nog eens van een sociaal intellectueel tintje door te stellen dat het Ziekenfonds ziekte niet als “commoditeit” ziet zoals anderen dat doen.
Hij geeft aan dat er 2 grote zaken zijn die tegenover elkaar staan:
- het recht op gezondheidszorg d.w.z. zorg waartoe iedereen toegang moet hebben en krijgen;
- zorg als methode om geld mee te verdienen, de weg van de “geldwolven”, die ziekte gebruiken om geld mee te maken door met elke verrichting meer geld te willen hebben.
Na deze kwaadaardige mededeling geeft hij edelmoedig acterend aan dat het SZF dat niet doet. Zij zijn de partij die de grote massa die het recht op zorg heeft, dit recht ook geeft.
De hamvraag die zich bij een ieder opdringt is:
-waarom gaat deze man niet in op de knellende inhoud van de vraag?
-Waarom erkent hij als spreekbuis van het SZF niet de alom bekende enorme, alles verlammende, schuldpositie van deze organisatie?
-Waarom verlaagt een topman zich naar het niveau van persoonlijke antipathieën
terwijl de handelingen van het SZF in het licht van de huidige
gemeenschappelijke nood voor een ieder zichtbaar zijn?
-Waarom vertelt hij een verhaal waar geen pijl op te trekken is?
Indien een Directeur in 11 minuten tijd, naast het produceren van beledigende uitlatingen, geen rationeel beeld kan schetsen van de relatie van het SZF met de huidige crisis in de gezondheidszorg, is het voor een ieder duidelijk dat deze spreker zichzelf een brevet van ongeschiktheid geeft. Een beschamende vertoning waarbij geforceerd getracht wordt over te komen als een voor de armen strijdende
Robin Hood. Helaas vechtend met giftige pijlen en een te slap gespannen boog. Deze schutter valt door de mand die hij zelf lek schiet. Een ieder die de literaire historie kent, weet dat Robin Hood stal van de rijken om het aan de armen te geven. Suriname heeft niets aan helden die het presteren zowel de armen, de rijken en de gehele zorgstructuur tegelijk tot de bedelstaf te verheffen door te persisteren in een verkwistend beleid dat jaar in jaar uit gedoogd wordt. Het wordt de hoogste tijd dat de kogel prompt door de kerk gaat om een 74- jarige topman prompt met pensioen te sturen ….
DESIE
