De Robin Hoods van Suriname

Dit stuk gaat niet over de voetbalclub Robinhood, maar over een boevenclub in de politiek. Iedereen kent de Robin Hood mythe: nemen van de rijken om aan de armen te geven. Maar de Robin Hood van vandaag is niet meer de nobele, vogelvrij verklaarde boef van vroeger, die zelf ook arm was en leefde in tijden van schaarste en honger. Er zijn twee moderne varianten van Robin Hood: de echte en de valse. Een echte moderne Robin Hood is een geestrijke man als Bill Gates, de filantropische krachtpatser, die geld schenkt aan goede doelen. Het is zijn EIGEN geld, dat hij zelf heeft verdiend. De valse Robin Hood is een crimineel die zwemt in het geld en politieke macht verwerft; hij heeft overal een vinger in de pap en windt iedereen om zijn vinger; hij maakt zich populair bij het volk, omdat hij zogenaamd neemt van de rijken en geeft aan de armen.

El Chapo was een van de grootste drugscriminelen ter wereld, totdat hij in Mexico werd opgepakt en uitgeleverd aan Amerika. Hij bezat huizen vol geld. Zijn credo was die van de narcobazen: koop iedereen om die de macht heeft om jou te stoppen, dan houdt niemand je tegen en ben jij de baas. In zijn geboorteplaats was hij een Robin Hood-achtige held. Hij was zeer vrijgevig. Hij was ‘de baas’ waarvoor iedereen huiverde, maar velen vonden dat geen probleem, want op zijn rekening kon men eten, drinken en dansen.

Sociale en gulle bandieten borrelen vooral op in onontwikkelde landen. Soms zijn het soldaten die president zijn geworden, zoals Hugo Chávez. Ze verlenen broodnodige diensten aan de armen en creëren ruimte voor roverij en schurkenstreken. Zuid-Amerikaanse Robin Hoods hebben een ‘socialistische’ inborst, zoals in Cuba, Venezuela en Nicaragua. Ze willen controle over alles. Maar het zijn waardeloze socialisten, want ze scheppen meer armoede en jagen talent het land uit. Hun voedselpakketten zijn een pakketje ‘emotie’, om boosheid om te zetten in blijheid; het is geen geneesmiddel tegen armoede, maar een fruitmandje voor de zieke.

Recent is de Centrale Bank van Suriname beroofd van een deel van de kasreserve van particulieren. Om de verduistering goed te praten maken de gladjanussen gebruik van het populistische Robin Hood-motief: het geld is ‘gebruikt’ om aan de armen te geven, om babymelk, aloe en uien te kopen (en terzijde, ook voor andere interventies en schuldaflossingen). De verleiding om te stelen is groot, want de regering is door eigen schuld blut en heeft elke maand een gat van 390 miljoen SRD! De staat gedraagt zich als een sociale bandiet. Men voelt geen morele verplichting tussen spaarder en beheerder, maar maakt er een spelletje van, wie het slimst is. De ontdekking van de diefstal is een nederlaag, maar het ontlopen van straf een overwinning. De plundering van de kasreserve was gepland. De ontslagen governer was wat zwarte Piet is voor Sinterklaas; hij kan dit onmogelijk in zijn eentje hebben gedaan. Deze zaak stinkt naar de eerdere plunderingen van de CBvS kasreserves. Ook nu komt er geen onafhankelijk forensisch onderzoek. Overigens kan de verbraste kasreserve van particulieren ook worden beschouwd als een sluwe extra belastingheffing op de hardwerkende burgers om de regering te helpen overleven tot de verkiezingen. De machthebbers halen het geld niet uit eigen zak (minder dienstreizen, minder staatsadviseurs, minder bodyguards), maar pakken het uit de zakken van de burgers – misschien kan iemand de totale reiskosten van de minister van financiën in de afgelopen 5 jaar uitrekenen.

De NDP is een partij met veel intelligente en talentvolle mensen – anders was ze niet zo groot -, maar ze bakt er niet veel van. Haar verhaal klinkt mooi, maar het klopt niet. Het is onbetrouwbaar. Zon wordt voorspeld, maar je krijgt regen. De wisselkoers schiet omhoog en de staatskas loopt leeg telkens wanneer de NDP de macht overneemt. Ze bezorgt het volk een verstikkend gevoel, alsof de keel wordt dichtgeknepen. De partij heeft terecht de reputatie van verkwister van staatsmiddelen. Hardwerkende burgers die hun geld netjes parkeren op plaatsen waar het winst moet opleveren, worden wakker en merken dat hun geld niet vetter maar juist flink mager is geworden. Het is een mythe dat de NDP voor de armen werkt, want onder NDP-regeringen neemt het aantal zwaarbelaste mensen die voor weinig geld werken juist toe, en elke dag kan men steeds minder kopen met de slappe SRD-flappen. Alleen een groepje dat toegang heeft tot het exclusieve speelveld van de NDP, wentelt zich in een luxe leven en heeft geen behoefte om te werken.

In 2015 is de wisselkoers gecrasht omdat de Bouterse-regering geld heeft verspild. Iedereen viel te pletter. Nu dreigt weer zo een crash door de roekeloze leningen en de diepe staatsschuld van eenzelfde regering. Er is geen plan – behalve het eeuwige ‘we zijn bezig met een plan van aanpak’. En steeds is er de zotte verleiding om de natuurlijke rijkdommen te verkwanselen, zoals toen de Wijdenbosch-regering Staatsolie wilde verkopen. Elke schandaal maakt pijnlijk duidelijk dat orde en gerechtigheid ontbreken. De hoogste autoriteit straalt geen enkel gezag uit (zie de persconferentie van de president op 7 februari over de verdwenen kasreserve: men deed alsof men niets wist of niet had moeten weten wat er aan de hand was).

Robin Hood staat elleboog aan elleboog met het proletariaat, verspilt belastinggelden, plundert de staatskas en de kasreserve, geeft aalmoezen aan de armen en wint verkiezingen. Zo gaat het. Zijn vrienden zijn goed verzorgd en komen sociaal en vriendelijk over – als ze niet druk bezig zijn met werk om zichzelf te verrijken. Ze maken dikke rookgordijnen en zetten een verbijsterd a no mi of een bezopen tralala gezicht op wanneer geld verdwijnt. Ik zie het zo voor me: de kluis wordt geforceerd, de boeven vullen hun zakken, en als ze worden betrapt door een boos publiek zeggen ze: (hardop) “nee hoor, het geld is aan de armen gegeven, we gaan het terugbetalen!” en (fluisterend terzijde) “we gaan ze nog zwaarder belasten en geven ze alvast een sigaartje – goedkope uien en aardappelen – uit eigen doos”.

De Surinaamse economie is in een gat getuimeld, niet vanwege lenen en uitgeven door de staat, maar vanwege lenen en lenen en uitgeven en uitgeven (en nog meer lenen en uitgeven) door arrogante, hebzuchtige politici, onder het mom van ‘armoedebestrijding’. Maar veel geld vloeit naar een kleine groep, terwijl de rest met lege handen en gebroken beloften achterblijft, en de ongrijpbare belofte van verlichting in de hemel.

De staatsschuld is tot groteske omvang gezwollen en kan elk moment knallen. Wie daarna komt mag opruimen. Een reddingsactie zal alleen succesvol zijn met eerlijke bestuurders – nieuwe bezems – en nationale eenheid. Het Robin Hood-principe kan worden ingebouwd in de werking van de staat door een beterwerkend en rechtvaardiger belastingstelsel, het scheppen van productiebanen, een gelijk speelveld voor iedereen, het verkleinen van al te grote inkomensverschillen en het voorkomen dat extreem veel macht en geld in een paar handen terechtkomen. Betaalbare brood, goede gezondheid en onderwijs, sociale zekerheid, evenals energie, water en transport moeten toegankelijk zijn voor iedereen. Maar dit kost veel geld. Daarom moet iedereen belasting betalen. Het logge bestuursapparaat moet worden verkleind. Het ambtenarenapparaat moet niet worden verstopt met kinderen, neven, nichten, vrienden, verwanten enzovoort van een of andere partij.  

Elke regering die geld verkwist en te weinig verdient, moet worden weggestuurd, net als de echtgenoot die door zijn vrouw wordt weggestuurd of te maken krijgt met een seksstaking omdat hij te veel zuipt, verkwist en niet werkt. Soms helpt een heftige woedeaanval, of een 17 februariprotest. Maar op 25/5 kan echt worden afgerekend met de valse Robin Hoods.

D. Balraadjsing

error: Kopiëren mag niet!