De Surinaamse burger is 100 % armer geworden onder Desi Bouterse. Dat is dagelijks zichtbaar en voelbaar in ieders portemonnee. De armoede is niet ontstaan doordat mensen minder en of minder hard zijn gaan werken, maar door wanbeleid en schandalige grootschalige corruptie met staatsgelden. De armoede heeft ervoor gezorgd dat burgers zich niet op een beschaafde manier met trots en waarde voor het leven zich een redelijk bestaan kunnen veroorloven.
De veroorzaker Desi Bouterse en zijn metgezellen geven nu burgers het schijngevoel dat zij zich zorgen maken om hun bestaansrecht en dat zij met hun meeleven en meevoelen. Zo kunnen burgers nu voedingspakketten aanschaffen ter waarde van SRD 60 en SRD 90. Deze pakketten hebben echter een reële hogere waarde. De burgers hebben het inderdaad hard nodig, want dat scheelt in hun maandelijkse uitgaven, echter heeft de regering hiervoor 25 miljoen US dollars geleend. Deze pakkettenvoorziening is voor een jaar, dus tot en met de verkiezing van mei 2020.
Zie daar weer het gemene van Desi Bouterse en metgezellen. Men doet overkomen alsof men burgers tegemoet komt. De nieuwe regering zal echter de gemaakte schuld hiervan moeten terug betalen. Ook zit het gemene ervan erin dat het tot en met de verkiezing van mei 2020 is. Indirect geeft Bouterse aan dat hij na 25 mei 2020 niet terug komt. Maar waarom zou hij het dan nu doen om een schijn goed gevoel te creëren?
Dit kan alleen liggen aan het feit dat hij elke vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid wenst te voorkomen. Bouterse is angstig daarvoor. De geschiedenis heeft geleerd dat de ongehoorzaamheid toen tegen hem in de dagen van november 1982 heeft geleid tot het oppakken van burgers en deze zonder enige vorm van proces te executeren.
Het bedrog zit in de geaardheid van Bouterse en zijn kleine groep metgezellen. Burgers die het nodig hebben moeten het aanschaffen. Men moet hiervoor geen schaamte hebben. Hun ellende is niet veroorzaakt door hun, maar door derden. Echter mogen dezelfde burgers hun ellende van alle dag niet op de schouders van anderen zetten. Het is hun plicht voor een eigen correctie te zorgen.
Iedere dag dat men een deel uit hun “gestolen” zweet nuttigt en men uren daarvoor in de rij moet staan, moet men zich afvragen of zij dit wel verdiend hebben in hun leven. Een goed mens komt tot een eigen conclusie dat beschaving is gebaseerd op rechtvaardigheid. En dat recht is hun hiermee ontnomen.
Delano
