Het heeft de media-aandacht niet veel gehaald, maar er is nu een staking gaande bij de Surinaamse Posterijen (Supost). Surpost is een Surinaams staatsbedrijf. Dit bedrijf bezorgd post van en naar het buitenland zoals brieven en pakketten. Onder de brieven zijn er ook de aangetekende brieven. De pakketten zijn van groot en klein formaat. Hoe het gesteld is met de pakketten weten wij niet precies, maar het lijkt er wel op dat er een toename is van pakketleveringen vanuit Suriname naar met name Nederland. Eerder benadrukten we al dat relatief bekeken Surinamers het minst sturen naar hun familieleden in Suriname. We weten ook dat er ook veel e-mail- en app-verkeer is tussen familieleden, dus men is niet meer afhankelijk van brieven, telegrammen of de ouderwetse telefoon, om met elkaar in communicatie te zijn. Veel informatie wordt ook gedeeld op sociale media als facebook en instagram. Maar er zijn reeds geruime tijd problemen bij de Surpost. Eerste kwam de rechtszaak tegen van zwaar sjoemelen verdachte directieleden van het bedrijf. Daarna werd een nieuwe leiding ingesteld, maar de bond kwam om zaken die niet ter zake doen in het geweer. Onder meer zei de bondsvoorzitter dat het bezwaar te maken had met de afkomst van de aangestelde interim directeur. Daarna werd een andere directeur aangesteld en de bond heeft nu ook moeite met hem. De bond is geruime tijd ontevreden, maar zegt nu in beraad te zijn. Dat betekent dat een deel van het personeel de werkzaamheden niet verricht. Het gevolg is dat aangetekende brieven niet kunnen worden aangeleverd. Nu weten we dat voor het staken de werkgever niet verplicht is het loon uit te betalen. De staking betekent dat spoedstukken niet op tijd zullen aankomen. Wie kan daarvoor aansprakelijk worden gesteld? De staking van de bestellers (postbezorgers) van de Surpost is wel spontaan, dus men heeft de Surpost niet aangemaand om een aantal zaken in orde te maken. Maar soms weet men van te voren dat een aantal zaken niet zo eenvoudig in orde zijn te maken.
De bond eist het vertrek van de directeur. De vraag rijst of een bond het recht heeft om het vertrek van een directeur te eisen. En welke waarde moet aan zo een eis worden gegeven? Werknemers en hun vertegenwoordigers hebben wel een belang bij goed bestuur binnen een bedrijf. Ze hebben schade en lopen risico’s bij slecht bestuur. Want bij een slecht bestuur gaat het bedrijf minder of geen winsten maken. Lonen kunnen dan niet worden verhoogd, sociale verzekeringen en premies gaan niet kunnen worden geregeld. De werkers gaan het dus in hun gezin voelen. Erger wordt het wanneer men een aantal werknemers moet loodsen om een ander aantal wel in dienst te houden. Dit alles heeft effect op de gezinnen, om een voorbeeld te noemen, de kinderen die op de verschillende scholen kunnen studeren en afhankelijk zijn van hun ouders. Goed bestuur betekent een goede directie en een goede directeur. De bonden hebben dus wel belang om te eisen en erop te wijzen dat goed bestuur wordt gevoerd. Bij de aandeelhouders kan men zorgpunten deponeren. Deze moeten ervoor zorgen dat goed bestuur wordt gevoerd. Anders is er onrust en heibel in de tent. In het openbaar eisen dat een directeur vertrekt, geeft aan dat de bond geen heil meer ziet in het onderhouden van een relatie met deze directeur. Het is een opzegging van de samenwerking. De directeur wordt wanbestuur verweten, maar wij weten niet of dat waar is. We weten wel dat door de politiek geregelde bestuurders niet schromen om te potverteren. Er zijn maar enkele uitzonderingen op de regel zoals de nu tot minister benoemde directeur van Grassalco. De bond mag wel een aanbeveling doen, de aandeelhouders zijn verplicht aan de arbeidsverhouding om deze aanbeveling serieus te nemen. Maat ze zijn aan dit advies niet gebonden.
Een tweede punt is dat de bond een vertegenwoordiger heeft in de raad van toezicht van Surpost. De bond staat niet meer achter deze vertegenwoordiger van de raad van toezicht. En waarschijnlijk heeft dat ermee te maken dat deze vertegenwoordiger een zodanige loyaliteit vertoont aan de huidige politieke constellatie, dat er geen garanties meer bestaan voor zijn betrouwbaarheid en zijn onafhankelijkheid. In een normale situatie behoort een bond dan wel het collectief van werknemers, zo een vertegenwoordiger, hun vertegenwoordiger, terug te roepen en te vervangen. Niet in het geval van Surpost dus. Dat betekent niets anders dan dat de vertegenwoordigers van de werknemers in de raad van toezicht, niets anders is dan een verdediger van de werkgevers en de aandeelhouders. Frappant is dat aan deze vertegenwoordiger wordt gezegd om de eer aan zichzelf te houden, maar deze weigert om dat te doen. Dat is een schaamteloze vertoning van een vakbondsman die ook nog geacht wordt een pedagoog en een opvoeder te zijn. Dit zegt iets over onze vakbondsleiders, dat ze veelal er niet zijn voor de belangen van de werkenden. Het zegt iets over staatsbedrijven, dat ze niet het goede voorbeeld geven, waardoor er ook chaos heerst in veel private bedrijven. Het zegt ook iets over deze bond, dat zijn kracht en dat van de sector zodanig is afgenomen, dat men het zich kan veroorloven om deze bond niet serieus te nemen.
