Incest is een ziekte

Er stond een artikel in de krant over incest bij Hindoestanen. Het was een aanklacht tegen de gang van zaken in de Hindoestaanse cultuur. Dit onderwerp werd, terecht, de talk of the town. Mensen hadden er behoefte aan om hun woede, medeleven en afschuw uit te spreken. Ook ik kan dit mensonwaardige gedrag niet accepteren.
Toen ik een keer via de media werd geconfronteerd met verkrachtingen in het openbaar van vrouwen in India en hoorde dat de mannen die zich daaraan schuldig maakten, niet werden vervolgd of gestraft, drong het tot me door dat vrouwen in die cultuur als minderwaardige wezens werden behandeld. Ze werden gebruikt, misbruikt en vooral het zwijgen opgelegd. Wie niet gehoorzaam was, werd geslagen, mishandeld en zelfs vermoord. Ze moesten gehoorzamen, basta! Ik was eraan gewend dat een vrouw uit de Westerse cultuur met respect werd behandeld, een eigen mening mocht hebben en werd beschermd door de samenleving. En nu moest ik accepteren dat vrouwen niet overal ter wereld met hetzelfde respect werden behandeld. Ik stond machteloos tegenover dit feit. Daarom voelde ik ook haarscherp de woede en de machteloosheid, van de schrijfster van dat artikel. Ze deed een beroep op onze menslievendheid, ze wilde dat we moesten erkennen dat dit probleem echt bestaat en ze vroeg onze hulp om dit de wereld uit te helpen. Ik besefte echter ook dat reacties in de vorm van schelden, verontwaardiging, medelijden, hoe terecht ook, niet zouden helpen om hier verandering in te brengen, tenminste niet in de Hindoestaanse cultuur. We hebben hier namelijk te maken met het verschil in cultuur, wat de een normaal vindt, vindt de ander raar, onacceptabel of mensonwaardig. Dit probleem steekt de laatste tijd steeds meer de kop op. Poorab aur Pachim se milata hai.(Oost en West ontmoeten elkaar).
Cultuur is een gemeenschappelijke wereld van ervaringen, waarden en kennis, die een bepaalde sociale eenheid kenmerkt. Een cultuur wordt zichtbaar door de waarden, rituelen, regels en symbolen die gebruikt worden. Zolang elk in zijn eigen afgebakend gebied blijft, kan hij leven volgens zijn eigen regels en gewoonten (hoe mensonwaardig die ook zijn). Maar de wereld verandert steeds. In de meeste landen krijgen we vaker te maken met een multiculturele samenleving. In een multiculturele samenleving leven mensen met verschillende culturele achtergronden bij elkaar. Suriname is het grote voorbeeld van een multiculturele samenleving. Hier kan elk ras zijn eigen culturele bagage uitdragen en koesteren. De een weet niet wat er in de culturele tuin van de ander wordt geplant. Ze weten alleen wat er naar buiten wordt gedragen en dat zijn meestal feesten, eten. Hun geheimen worden bewaard en je haalt het niet in je hoofd om in de culturele tuin van de ander te gaan spitten en onkruid er uit te rukken.
Een algemene gebruiksaanwijzing over hoe om te gaan met verschillende culturen bestaat niet. Er zijn veel culturen en binnen elke cultuur bestaan ook subculturen. Mensen zijn geneigd om te oordelen vanuit hun eigen cultuur en leefregels. Zoals wij de dingen zien en beleven, willen we dat anderen zich ook zo gedragen. Bijvoorbeeld in de Westerse wereld wordt incest verafschuwd en bestraft en bij de Hindoestaan is incest plegen een geaccepteerd verschijnsel. In sommige landen is naakt zonnen of in een bikini rondlopen heel normaal terwijl in een ander land vrouwen helemaal bedekt moeten zijn.
Voor je naar andere culturen gaat kijken, is het belangrijk dat jij je bewust wordt van je eigen cultuur, want je beoordeelt andere culturen vanuit je eigen cultuur. Je eigen cultuur is wat je kent, wat vertrouwd is en wat jij als normaal beschouwt. De neiging bestaat om van een andere cultuur te denken dat deze afwijkt van wat jij ‘normaal’ vindt.
Dat jij je cultuur niet even terzijde kan schuiven en vanuit een andere cultuur kan leven en denken, blijkt uit het feit dat je cultuur een onderdeel is geworden van jezelf: hoe je denkt, handelt en voelt. Velen hebben er moeite mee om een andere cultuur aan te nemen. Maar als iemand de nieuwe cultuur wel opneemt, spreek je van integratie.
Bedenk wel dat een persoon uit een bepaalde cultuur niet de vertegenwoordiger van die cultuur hoeft te zijn! Dus we mogen niet generaliseren en zeggen dat alle Hindoestanen incest normaal vinden. Elk volk heeft zijn eigen leefgewoonten en wil leven volgens zijn eigen regels en dat heb ik altijd gerespecteerd. Ik probeer elk ras en elke cultuur in zijn waarde te laten. Toch zal het wel vaker voorkomen dat we naar een ander cultuur kijken en afschuw voelen voor bepaalde gebruiken en leefgewoonten (bijv. besnijding bij meisjes). Proberen daar wat aan te veranderen is geen kwestie van gaan wroeten in de cultuur van een ander, maar een medemens in nood een helpende hand willen reiken. Veel mensen zeggen: ‘behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden’, maar eigenlijk is het precies andersom’, behandel een ander zoals deze behandeld wil worden. Een meisje of vrouw wil met respect worden behandeld, als je haar dan ook dat respect geeft, laat je zien dat jij oprecht geïnteresseerd bent in haar als persoon, als medemens.
Tenslotte: De mens die zich schuldig maakt aan incest is geestelijk ziek. Het is dus geen kwestie van een bepaald ras of cultuur maar van een of meerdere zieke mannen die in die cultuur ronddolen en zo’n cultuur een slechte naam bezorgen. In geen enkele cultuur is het normaal dat familieleden een kind misbruiken. Elk kind moet zich veilig kunnen voelen bij familie want het is de familie die het kind moet beschermen. Als een vader naar zijn kind kijkt, moet hij een beschermingsdrang hebben en geen seksuele lust. Hetzelfde geldt voor een broer of oom. Heeft hij lustgevoelens voor zijn eigen vlees en bloed dan moet hij zichzelf niet langer voor de gek houden maar aan zichzelf toegeven dat hij een geestelijke afwijking heeft en hulp zoeken. Dat een geestesziek familielid een kind misbruikt is al erg genoeg, maar dat het kind door een familielid dat wel gezond is, wordt gedwongen om erover te zwijgen en daarom hulp wordt ontzegd is, ronduit misdadig. Daarmee geef je aan dat je het verzwijgen van zo’n misdaad belangrijker vindt dan het welzijn van je kind.
De schrijfster vroeg om hulp. Lieve meid de hulp zal in eerste instantie niet van buitenaf kunnen komen, hoe graag mensen ook willen helpen. De enige die hier verandering in kan brengen is de vrouw zelf. Ze moet durven om uit die slachtofferrol te stappen, en daar bedoel ik niet mee zelfmoord plegen of vluchten naar een ander land. Want bij zelfmoord stapt zij er wel uit maar daarmee is het probleem niet weg, integendeel is het probleem nog levensgroot aanwezig. Ze heeft alleen zichzelf bevrijd maar andere lotgenoten aan hun lot overgelaten. Het enige dat kan helpen is het probleem openbaar maken en duidelijk aangeven dat ze deze behandeling niet meer wil en niet langer zal tolereren. Daar is moed, kracht en doorzetting voor nodig. Dat hebben de vrouwen in India gelukkig al begrepen. Het protest in India komt langzaam op, vrouwen gaan de straat op om te protesteren. Het zal een lange strijd worden maar het is een begin. Vrouwen hebben lang strijd geleverd om met respect en gelijkwaardig behandeld te worden. Ze moesten zich op vele fronten aan een juk ontworstelen. We hoeven alleen maar een blik te werpen op de vrouw van nu om te kunnen zeggen dat ze langzaam maar zeker terrein heeft gewonnen. Maar we zijn er nog lang niet. Het misbruiken van de Indiase of Hindoe vrouw is weer een onderdeel van die grote strijd. Ik ben ervan overtuigd dat de vrouw ook op dat front zal overwinnen. Maar het slachtoffer moet wel de eerste stap zetten en de hulp en ondersteuning zal van alle kanten komen.
“Bhaagna nahie, bakie larna ”(niet vluchten, maar de strijd aanbinden)
Josta Vaseur

error: Kopiëren mag niet!