Enkele weken terug is geproclameerd een organisatie die zich bezig zal houden met de dekolonisatie van de Surinaamse mind. Onder andere zal men zich toeleggen op het herschrijven van de geschiedenis vanuit een Surinaamse optiek. De Surinaamse optiek is een zaak die parten speelt bij de gemiddelde Surinamer en dat is te merken bij de verschillende reclames die op de Surinaamse radio en tv worden gemaakt. Opvallend in Suriname is dat er veel reclame wordt gemaakt door importerende en distribuerende bedrijven en veel minder door Surinaamse productiebedrijven. Er wordt gezegd dat vroeger bijna alle consumptiegoederen in Suriname zelf werden geproduceerd. Nu wordt bijna alles uit het buitenland geproduceerd, zelfs groente en water. Wat opvallend is dat er in de reclames op de radio zo opvallend wordt benadrukt dat bepaalde producten uit bepaalde Europese landen als Frankrijk en België komen. Daarmee zegt men dan soms uitdrukkelijk dat deze producten veel beter zijn dan Surinaamse producten. Heel zelden hoor je dat een product afkomstig is uit een Aziatisch, Afrikaans, Zuid-Amerikaans of Caribisch land. De producten uit deze landen worden niet as zodanig aangeprezen, maar de Wets-Europese en de Amerikaanse producten wel. Dat geeft dus aan hoe wij aankijken tegen onszelf en tegen de mensen die op ons lijken en meer aan ons verwant zijn. Zelfs melk dat door 3 Surinaamse bedrijven hier wordt geproduceerd, wordt uit het buitenland gehaald. Suriname heeft 2 softdrink fabrikanten, maar er worden nog een heleboel andere merken naar Suriname gehaald. Er zijn verffabrieken in Suriname, maar we hemelen verf uit andere landen op. De Surinaamse producten worden gemaakt door Surinaamse ondernemers en arbeiders, onze familieleden, vrienden en landgenoten. Het maken van deze producten brengt brood op de planken voor onze mensen. De buitenlandse producten worden gemaakt door werknemers van andere landen, van landen die de koloniën vroeger hebben uitgebuit en die landen nog steeds uitbuiten. Deze producten komen van landen die onze bevolkingen hebben uitgebuit en slaven hebben gehouden. Deze producten komen van landen die verantwoordelijk zijn voor oorlogen in vele ontwikkelingslanden. Ze hebben welvaart opgebouwd door onderdrukking van de arme landen die eerder de koloniën waren, zoals Suriname. En wij zijn bezig om deze producten op te hemelen alsof ze regelrecht vanuit de hemel komen, dus alsof ze uit het paradijs komen. Dat ophemelen van de westerse consumptiegoederen heeft een effect op de jonge Surinaamse geest. Die heeft een drang naar het wegtrekken naar die landen. We hebben eerder aangehaald het voorbeeld van de vele medische studenten die in Suriname zwaar gesubsidieerde studies volgen op de medische faculteit en in hun laatste jaar wegtrekken naar voornamelijk voormalig kolonisator Nederland, zodat ze nooit meer terugkeren. Wij leiden dus met onze belastingcenten artsen op voor Nederland. Voor veel Surinamers is Nederland toch nog altijd het beloofde land, het paradijs op aarde. Er is bericht dat Nederland aanbiedingen doet aan jonge medische studenten die naar Nederland vertrekken, zodat deze bijna nooit naar hun land van afkomst terugkeren. Terwijl wij hier maar blijven zitten met allerlei medische tekorten in onze ziekenhuizen en in ons gezondheidszorg. Zo lekt het onderwijsgeld, de schaarse miljoenen die in de medische faculteit worden gestoken, toch naar het buitenland. Er is ooit een rapport gepubliceerd over overmakingen van middelen naar het land van herkomst en het zou blijken dat personen van Surinaamse afkomst tot de meest gierige in de wereld behoren. Eenmaal verhuisd kijken zijn dus niet om naar het land van herkomst. Er zijn enkele die zeggen dat Surinamers voor een deel nazaten zijn van economische opportunisten en dat ze gemakkelijk zullen blijven verhuizen van het ene land naar het andere, al moeten ze ‘7 zeeën’ daarvoor oversteken. De Surinaamse regering blijft maar investeren in jongeren die niet in het land blijven en ook geen middelen (‘remittances’) zullen overmaken. Wij hebben dus als samenleving niets aan deze jongeren. Daarom moet de regering snel overgaan tot het invoeren van een regeling waarbij verhuizende studenten aangeven welke studie ze gaan doen en of ze zullen terugkeren of niet. Als ze niet terugkeren, moeten ze hun studiegeld terugbetalen, dat is meer dan billijk naar een ontwikkelingsland als Suriname toe. Anders is het een verkapte vorm van diefstal van middelen ten nadele van een ontwikkelingsland en ten voordele van een voormalige uitbuiter en ontwikkeld land. Deze studenten worden uiteindelijk onderdeel van het systeem dat bezig is om de ontwikkelingslanden als Suriname via hun multinationals nog steeds uit te buiten. Het is dus opvallend om te aanschouwen hoe we alles van West-Europa en de USA leuk vinden en ernaar verlangen. Intussen blijven degenen die achter zijn gebleven, klagen over allerlei voorzieningen die niet voorkomen in Suriname. De vraag rijst wie verantwoordelijk is voor de verheffing van het Surinaamse volk. Wij denken niet dat mensen van buiten daarvoor verantwoordelijk zijn. De organisatie die onze mind moet dekoloniseren, heeft een zeer zware klus voor de boeg.
