Als de naam van een boek luidt: ‘Vrouwen bluffen niet’ dan zal de inhoud stellig erop neerkomen dat vrouwen in de huishouding het meestal goed doen, maar ook dat zij het spel op het werk anders, en meestal beter spelen dan hun mannelijke collega’s. Dat in ons land vrouwen weinig doordringen tot hoge managementposities heeft ook te maken met geldingsdrang van de mannen. In werkorganisaties met complexe taken wordt het vertrek van de ervaren en bevlogen medewerkster meestal als een groter gemis ervaren dan het afscheid van de eveneens goed presterende mannelijke collega. Accuratesse in het werk is de vrouw nu eenmaal gegeven. Zij die erop wijzen dat Surinaamse vrouwen weinig naar hoge posities in organisaties opklimmen en daar ook wat cynische notities aan toevoegen verdoezelen dat de man tijdens zijn klim op de carriëreladder de vrouw daarop weinig of geen ruimte biedt. Het is immers ‘zijn’ ladder. Waar vrouwen in werkorganisaties, in verenigingsverband of anderszins goed werk doen is het wel opvallend dat de Surinaamse vrouw in de politiek tot heden geen sterke indruk gemaakt heeft. Onder de jonge vrouwen in de politiek maar ook in politieke partijen zijn groeiparels nog altijd niet zichtbaar. Waar de Surinaamse vrouw reeds geruime tijd ‘overal aanwezig is’, is dit toch wel opvallend. Wanneer het boek als titel draagt: ‘Het leiderschap voor vrouwen’ wordt daarmede een duidelijke indicatie gegeven over de inhoud daarvan. Dikwijls zijn vrouwen op het werk niet bekend met de ongeschreven regels van het strategische spel dat binnen organisaties plaatsvindt. Het boek getiteld ‘Strategie voor vrouwen’ biedt dan een handvat om met dit verschijnsel om te kunnen gaan. Titel en inhoud van het boek gaan goed samen. Hetzelfde geldt voor het boek: ‘Stoppen met roken voor vrouwen’. En wat is er zo verkeerd aan wanneer auteur Laura Hiddinga haar boek publiceert onder de titel “Kom je ook?’’ met als ondertitel “de ultieme orgasmegids voor de vrouw”. Onlangs is kritiek geleverd op een afstudeeronderzoek met als titel: ‘Ze nemen het niet meer alleen van achteren’ . De inhoud betreft een kwalitatief onderzoek naar de ervaringen van hindoestaanse vrouwen in Paramaribo en Wanica met hun seksuele partnerrelatie in termen van verlangens, seksuele praktijken en taboes (DBS van 3 mei). De titel van een boek, een verslag, een essay of van een ander geschrift is het eerste contact met wat verder volgt. De titel moet, als het kan, nieuwsgierigheid naar de inhoud wekken waardoor de drang om verder te lezen gestimuleerd wordt. De vraag is wat nu zo afkeurenswaardig is in de naamgeving van het betreffende afstudeerverslag. Wij leven, naar mag worden aangenomen, toch nog altijd in een vrije maatschappij waarin omstandigheden, situaties, ontwikkelingen, verwikkelingen, toestanden en verschijnselen onomwonden en onbeschroomd aan de orde of zonodig aan de kaak gesteld mogen worden? In welk opzicht heeft de betreffende onderzoekster zich buiten de paden van de aanvaardbaarheid begeven door haar afstudeerproduct van een titel te voorzien die mogelijk ook evengoed realistisch zou kunnen zijn? Wat is zo afkeurenswaardig wanneer licht geworpen wordt op het verleden van het leven? Misschien had de studente de gegeven titel als subtitel kunnen gebruiken en een andere hoofdtitel kunnen bedenken. Het bestuur van de ADEK-universiteit treft in het geval van de gekozen titel geen blaam. De begeleiders gaan ook vrij uit. De moed welke de studente heeft opgebracht om haar eindproduct te voorzien van een benaming die op een gevoelig onderwerp betrekking heeft, verdient een compliment. De inhoudelijke kwaliteit van haar onderzoek is hier verder niet aan de orde. Cultuurtheoloog dr. Frank Bosman houdt in zijn essay getiteld ‘God houdt van seks’ een vurig pleidooi voor de erotiek. De wetenschapper beschouwt liefde, seks en erotiek als levensgenot dat de mens volop gegund is en zij, bij elkaar genomen, een genotvol voorproefje vormen van hemelse heerlijkheden na de dood. De titel van genoemde essay (God houdt van seks) ligt dienaren van God ongetwijfeld niet erg lekker in het gehoor. Nochtans hebben deze gelovigen niet door woede gedreven de aarde op haar steunpilaren doen schudden. De planeet staat er nog. En op die planeet is het vandaag zo dat bewoners daarvan hun gedachten steeds meer de vrije loop laten en zich buiten allerlei traditionele en sacrale kaders begeven bij het verwoorden van wat zij denken. Meer in het bijzonder gezegd: ook wij in Suriname moeten ertegen kunnen wanneer anderen buiten die vele geijkte en beperkende paden treden, hun uitgesneden keurslijf van zich afzetten en gewoon anders en vrij gaan denken over wat dan ook tafel komt. Wij leven reeds tijden in het land van de vrije reclame, de vrije kritiek, de shopping malls, de massagesalons, van de amoureuze en buitenissige avonturen. Meegaan met de tijd is dan ook grensverleggend.
Stanley Westerborg
Organisatieanalist
