Voor de wetgevers is een recente zaak waarbij de rechter hoger heeft gevonnist dan de vervolging heeft gevorderd, een eyeopener. Er zijn in de afgelopen jaren enkele zeer markante zaken aan ons voorbij gegaan die maatgevend zijn om in de wetgeving en in de publieke keten maatregelen en wijzigingen door te voeren. We noemen een geval van misbruik van stiefkinderen door de hiv-besmette stiefvader, waardoor de kinderen ook besmet zijn met het hiv-virus. Opvallend was ook de mishandeling van een peuter die niet netjes zou eten door een kickboxer die ‘professionele’ slagen toebracht aan het kind alsof hij in een bokswedstrijd zat. Het kind raakte verlamd. Elke keer wanneer het kantonbericht van de 4-jarige Damien Changu in de krant kwam, heeft het diepe emoties losgemaakt in de samenleving. Er zijn ettelijke berichten in de krant over verkrachting van baby’s die niet eens een jaar oud zijn. Recent is een baby verkracht waardoor haar inwendige organen schade hebben opgelopen. Ze moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Recent was er een geval van een vader die een baby messteken had toegebracht en zichzelf gepoogd heeft van kant te maken; het kind overleed in het ziekenhuis. We hebben eerder geschreven dat stiefvaders en mannelijke familieleden tot de grootste verraders en verkrachters behoren van kinderen. In een deel van de gevallen blijkt dat de omgeving wist dat kinderen misbruikt of tekenen zag van misbruik en mishandeling, maar de andere kant opkeek. Er is terecht door een voormalig DNA-lid gepleit voor het zwaarder straffen van verkrachters en moordenaars van kinderen. Delicten tegen kinderen moeten gekwalificeerde delicten worden, ouders en verzorgers hebben het recht niet om hun kind te verwaarlozen en te mishandelen en te vermoorden. We merken op dat binnen de overheid er geen sterke structuren zijn die opkomen voor de rechten van de kinderen als het gaat om hun lichamelijke en / of geestelijke welzijn. Het schijnt alsof geen enkele ministerie hoofdverantwoordelijk is, maar iedereen wijst de vinger naar de ander, omdat allen medeverantwoordelijk zouden zijn. Het ministerie van Sociale Zaken heeft eens de poging gewaagd om uiting te geven van een hoofdverantwoordelijkheid die het ministerie accepteerde. Toen werden pogingen ondernomen om een Kinderbeschermingsnetwerk tussen verschillende ministeries tot stand te brengen. Door doorzetting van dit ministerie is het Kinderbeschermingsnetwerk genaamd IkBen gelanceerd. De fase van plannen, plan van aanpak / plan of action maken moet niet te lang gaan duren. Veel overheidsinstanties blijven in de fase van het maken van een plan of action zitten, men rondt het niet af, waardoor plannen ook nooit kunnen worden uitgevoerd. Bovendien worden plannen door de ambtenaren zodanig gemaakt, dat zij zelf zo min mogelijk hoeven te doen. Alles wordt uitbesteed aan dienstverleners en consultants; men zal alleen op seminars en workshops aanwezig zijn om input te leveren, consultants moeten gaan zweten. Meestal hengelen consultants naar deze opdrachten, maar hebben ze de capaciteit niet om het werk goed en volledig uit te voeren. Onder de paraplu van Sozavo / IkBen moeten alle ministeries nu versneld komen tot acties. Op het gebied van kindermishandeling moeten, zoals eerder vermeld, de maximale straffen ook voorzien worden van een minimum, waaronder de rechters en het OM niet kunnen duiken. Er moet een ware campagne in alle Surinaamse talen (Sranangtongo, Sarnami (geen Hindi of Urdu), Surinaams Javaans (geen Bahasa Indonesia), Aucaans, Sarramcaans, Chinees en de Inheemse talen) worden uitgevoerd waarin ouderen erop worden gewezen dat kindermishandeling en verwaarlozing in Suriname niet mag en er moet ook duidelijk aangegeven worden wat het inhoudt. Het moet niet gaan om langdradige berichten, maar korte en krachtige infomercials van 5-10 seconden. Deze informercials moeten steeds worden herhaald. Het ontwerpen van deze infomercials wordt een studieopdracht voor AHKCO, IOL en universiteitsstudenten, waaraan particuliere hbo-instellingen ook kunnen meedoen. In deze campagne moet ook steeds worden benadrukt dat de rechters harde sancties zullen opleggen en onverbiddelijk zullen zijn wanneer het gaat om kinderverwaarlozing en mishandeling en kindermoord. Door de Kindertelefoonlijn zouden honderden calls van kinderen zijn genoteerd maar de media in Suriname zijn niet geïnteresseerd om te graven in deze statistieken, mediawerkers zijn in deze net ambtenaren die hun uitzonderlijke en vooruitgeschoven rol niet willen erkennen en vervullen. Surinaamse mediawerkers hebben een hekel aan cijfers en grafieken en zelf opgezette peilingen en dat is op zich een teken van journalistiek op laag niveau. Men wacht op analyses en peilingen van buitenstanders, net als de Surinaamse ambtenaren. De wetgever moet verder uitdrukkelijk strafbaar stellen het niet aangeven van vermoedelijke gevallen van kinderverwaarlozing, kindermisbruik en kindermishandeling. De andere kant opkijken wanneer het gaat om kinderen moet strafbaar worden gesteld. In de mediacampagne moet het ook in alle Surinaamse talen worden bekendgemaakt. Laf gedrag veroorzaakt mede de moord en mishandeling van kinderen, laf en asociaal gedrag moet door de wetgever strafbaar worden gesteld.
