Na de jaarwisseling begint het leven in Suriname weer op gang te komen. Over het onderwijs schreven we eerder dat de zaak niet fundamenteel wordt aangepakt, waardoor constant bijzaken de boventoon voeren en veel tijd verloren gaat aan nonsens. Er is zware kritiek niet alleen vanuit de oppositie, maar ook vanuit de burgerij over het politieke leiderschap in het land. Het land lijkt al geruime tijd stuurloos te zijn, althans er is meer dan noodzakelijk mogelijk geboden aan teveel personen om Suriname te ondergraven. Het wemelt daardoor in Suriname van de niet functionerende overheidseenheden, zoals ministeries en ministers. Maar de president zelf ervaart nu ook veel kritiek die hij niet serieus neemt. Zo is het niet in overeenstemming met de politieke inrichting en de politieke cultuur van Suriname dat het regel is dat de president niet aanwezig is in het parlement. De afwezigheid van de president moet meer een uitzondering zijn. De langdurige afwezigheid van de president maakt dat de regering aan gezag inboet en niet-eind-verantwoordelijken inspringen voor de kapitein van de boot. Een andere kritiek is de gemakkelijke wijze waarmee het politieke leiderschap zich mengt met een deel van het volk dat bijvoorbeeld betrokken is in het uitvoeren van werken en – wanneer hen de gelegenheid wordt gegeven – door overheidscontracten de staatskas kunnen leegplunderen. Al de overeenkomsten die de huidige en de vorige regeringen hebben gesloten met vrienden en partijgenoten, moeten geëvalueerd worden. Contracten die buiten de comptabele regels zijn gesloten en verlieslatend zijn, moeten opgezegd worden. Het politiek leiderschap in Suriname moet bereid zijn om ‘neen’ te zeggen tegen de vrienden met wie men op allerlei plekken in Suriname met de gewone man van de straat, whisky drinkt. De politici in de hoogst bestuurlijke positie kunnen het zich niet permitteren om structureel te mengen in de taferelen van de man van de straat. Verkeerde vrienden zeggen iets over de mensen zelf en omdat men ze niet zal kunnen laten, zullen ze voor elke gunst een tegenprestatie eisen. Van de president wordt verwacht dat hij hoge standaarden aan de dag legt. Een president die volgens deze standaarden opereert, zal impopulair worden bij een deel van zijn vrienden, als hij een grote groep vrienden heeft. De ontevreden vrienden zullen die ondernemers en burgers zijn aan wie het niet lukt om op oneerlijke wijze overheidsgunsten los te krijgen. Er zijn periodes in de recente geschiedenis waar deze hoge standaarden werden gelegd, nu schijnt dat in veel mindere mate te geschieden. Daarmee is zeker niet gezegd dat in het eerste geval er geen corruptie heeft plaatsgevonden. De regeerperiode waarin we nu zitten, zit ongeveer op de helft. Wat we missen is een oproep bijvoorbeeld aan gepensioneerden van Surinaamse origine om hier in Suriname de oude dag door te brengen. Dat kan ook een inkomstenbron zijn en Suriname heeft de mogelijkheid om dat te doen, omdat het klimaat hier veel beter is voor die groep mensen dan in bijvoorbeeld Nederland. De coalitie heeft er baat bij dat het politiek leiderschap van het land zich meer verantwoordelijk opstelt en steeds verantwoording aflegt aan het parlement. De vorige president had het voordeel dat hij intellectueel goed onderlegd was en zich heel scherp kon uitdrukken ook wanneer het heel hevig aan toe ging in het parlement. Hij had het vermogen ook vanwege zijn hoge scholing en zijn verdere vorming en rijping in de intellectuele arbeid die hij had verricht, om centraal en autoritair te staan in elk debat in het parlement. Het werk van een president immers is op de hoogste niveaus waar de straatmensen hun vertegenwoordigers hebben afgevaardigd. De afgang van Suriname heeft deels te maken met absentie van het politiek leiderschap, waardoor de coalitie zich in een moeilijk parket gemanoeuvreerd voelt en kruipt in rollen die haar niet toekomt. Zoals de situatie er nu voor staat, heeft het er veel weg van dat de regering op stationair de trein laat rollen naar 2020 zonder veel politieke averij. Dat komt nu ook door een faalangst van een regering die bijna alles schijnt te verpesten wat ze aanraakt. Heel veel lijkt te eindigen in een anticlimax. Er zijn immers personen die alles in goud veranderen wat ze aanraken en er zijn mensen met een krabita-anu volgens het Surinaams volksgeloof. Het is laf om het land stuurloos te regeren. De Surinaamse regering is het door alle mutaties die steeds aan de gang zijn en lege ministerstoelen het verleerd om te regeren. Er zijn in Suriname geen groepen die de regering en vooral het politiek leiderschap kunnen dwingen om te blijven regeren. Het is een misdaad als men alvast inschakelt op neutraal op weg naar 2020. In zulke gevallen vindt juist weer een peiling plaats van het politieke mandaat.
