In 2017 was de politieke trend in Surinaamse gericht op dekolonisatie beleid voor welvaart en welzijn. In de jaarrede van 1 oktober 2017 werd het dekolonisatieproces aangehaald voor economische groei. Een politieke partij die ook regeringsverantwoordelijkheid had van 2010 – 2015 heeft in een recente publicatie ( 2017 ) verklaard, dat de economische ondergang van Suriname het gevolg is van het neokoloniaal en imperialistisch beleid van Nederland en dat een dekolonisatie beleid gewenst is voor economische groei. Door het eigen falend beleid (2010 – 2015) met een deviezen reserve van US$ 1.2 miljard, heeft deze partij geen duurzame ontwikkeling kunnen realiseren voor de staat. Het dekolonisatie beleid werd in de media breed ter discussie gesteld.
Dekolonisatie en revolutionair beleid in de geschiedenis van Suriname
Dekolonisatie en revolutionair beleid zijn een keerpunt in de geschiedenis van Suriname, van economisch ondergang in de periode 1980 – 1987, 1996 – 2000 en 2010- 2017. In geen enkel Derde Wereldland heeft dekolonisatiebeleid , revolutie en staatsgreep in de 20e en 21e eeuw , geleid tot economische groei , welvaart en welzijn , noch in Nicaragua, noch in Grenada , noch in een aantal landen van Afrika en Azië. De Haïtiaanse Revolutie (1791—1804) was de eerste en enige succesvolle slavenopstand op het Westelijk halfrond en het eerste onafhankelijk land in het Caraibisch Gebied. Tegenwoordig behoort Haïti tot de armste landen ter wereld, is het land politiek instabiel, een voorbeeld van een mislukte staat, waarin de overheid maar een kleine rol speelt. De overheid is inefficiënt en grotendeels corrupt. Haïti is een van de corruptste landen in de wereld volgens de corruptie-index. In Cuba zijn onderwijs , gezondheidzorg en transport vrij , maar 60 % van de beroepsbevolking is afhankelijk van ‘remittances’, geldovermaking van het buitenland. Nicaragua, een land waar bijna 40 procent van de zes miljoen inwoners in armoede leeft, is sterk afhankelijk van buitenlandse ontwikkelingssamenwerking, kredieten en donaties in verband met de instabiele economie van devaluatie en inflatie. De zelfde trend van devaluatie, inflatie en armoede verval is waarneembaar in Venezuela, Bolivia, Zimbabwe, Somalië, Syrië en nu jammer genoeg ook in Suriname.
De Franse revolutie en Amerikaanse successieoorlog
Volgens de wereldgeschiedenis had de Franse Revolutie (1789- 1799) een invloedrijke politieke omwenteling gebracht. De macht en privileges van adel, geestelijkheid en het feodaal systeem werden massaal, teruggedrongen onder druk van radicale politieke groeperingen. De Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog (1775-1783) was de oorlog tussen Groot-Brittannië en de koloniën die later de Verenigde Staten zouden worden. De oorlog was een onderdeel van de Amerikaanse Revolutie en resulteerde in de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten. De VS heeft een fascinerend verleden gehad en groeide uit van een kolonie tot een unipolaire wereldmacht van formaat.
Globalisatiebeleid is succesvol in tegenstelling tot dekolonisatie
Globalisatiebeleid is in tegenstelling tot dekolonisatie gericht op inter-afhankelijkheid van staten, de vrije markt economie van de kapitalistische productiewijze , ‘deteritorialisering’ van staten, transnationalisering van de samenleving en liberalisering van het beleid: een faciliterende en coördinerende rol van de overheid. In de globaliserende wereld bepalen Transnationale Ondernemingen (TNO`s) met hun “Foreign Direct Investment” kapitaal , de wereldeconomie en de “Global Economy” , met aandelen op internationale beurzen. TNO`s staan klaar met hun “FDI” om te investeren in staten met transparant, liberaal, corruptievrij beleid en positieve rating van internationale instituten.
Globalisatie vereist samenwerking tussen staten voor het oplossen van mondiale problemen o.a. het armoedevraagstuk, klimaatsverandering, preventie tegen terroristische aanslagen, internationale drugshandel en mensensmokkel. Globalisatie is de drijvende kracht van de volumineuze toename van de productie, transport en consumptie van goederen en diensten en verspreiding van kennis, wetenschap en technologie. De derde technologische revolutie na de Tweede Wereld Oorlog van ICT , de audiovisuele media en internet is een onderdeel van het globalisatieproces. De industriële revolutie en uitvinding van elektriciteit en licht zijn de eerste en tweede technologische revoluties. Globalisatie heeft sedert de Oudheid geleid tot groei van de wereld naar elkaar. De handel, cross-cultureel contact, gedwongen en vrije vormen van migratie hebben geleid tot demografische verandering van de wereldbevolking. Eind 20e eeuw en in de 21e eeuw is dekolonisatiebeleid geen optie voor economische groei, maar heeft geleid tot isolatie en ondergang van de economie in tegenstelling tot staten die door globalisering succesvol op weg zijn naar industrialisatie en duurzame economische groei voor welvaart en welzijn.
Succesvolle staten door een beleid van globalisatie
De revolutie van de voormalige USSR in 1917 naar het socialisme, kwam in 1989 ten val. De Russische Federatie en de socialistische staten in Oost – Europa transformeerden tot de kapitalistische productie wijze en globalisering van de economie. Rusland heeft sedert de 21e eeuw economische groei en wordt geclassificeerd in de multipolaire wereld orde van de BRICS staten: landen met opkomende economie in de wereldhandel.
Brazilië is evenals Zuid- Afrika en India na een generatie van economische recessie van devaluatie en hyper inflatie , op weg naar opkomende economie binnen de BRICS staten Brazilië, Rusland ,India, China en Zuid – Afrika ). China heeft een dubbele sporenbeleid sedert eind vorige eeuw ingezet, van kapitalistische productiewijze binnen het socialistisch beleid en behoort ook tot de staten die door globalisering een hoge economische groei hebben bereikt. De Zuid-Afrikaanse economie is veruit de grootste van heel Afrika. Veel sectoren zijn goed ontwikkeld, vooral die op het gebied van communicatie, transport en energie. Het globalisatie omvormingsbeleid met de naam ‘Growth, Employment and Redistribution: A Macro-economic Strategy’ (GEAR) heeft een marktgerichte politiek en richt zich op groei en buitenlandse investering.
Succesvolle globalisatie beleid van India: Groen- en blauwe revolutie
In 1965 heeft India een ontwikkelingsprogramma van de F.A.O. “De Groene Revolutie” uitgevoerd om de voedselproductie op te voeren. India had te lijden aan hongersnood en moest graan invoeren. Door de toepassing van innovatie technieken (irrigatie, kunstmest, nieuwe zaaizaad) in de landbouw nam de productie van rijst en tarwe sneller toe dan de groei van de bevolking. India is nu zelfvoorzienend voor rijst en tarwe en vindt export plaats van rijst. In de jaren tachtig van de vorige eeuw werd de “Blauwe Revolutie” ingevoerd: de opzet van de grootschalige aquacultuur projecten (voor garnalenteelt) langs de kust door buitenlandse investering. Dit project is een succes geworden en staat India thans op de vijfde plaats van de wereld als garnalen export land. India heeft eind 21e eeuw succesvolle globalisatie beleid uitgevoerd met een SAP van het IMF.
Het B.N.P. is volgens het Wereldbank rapport in 2005 gegroeid met gemiddeld 4% , in 2006-2007 was de groei 9,2% en in 2017 wordt een groei verwacht van 6,5 %. Het inkomen per hoofd bedraagt in 2015, US $1.500 per jaar. De Indiase industriële sector draagt bij aan bijna 27% van het BBP en gebruikt 21% van het personeelsbestand. Prominente sub-sectoren, zoals de textiel-, mijnbouw, ijzer en staal, IT, reis en toerisme, voedingsmiddelen en drankenindustrie vormen de industriële sector van India. Hiermee staat India op de tweede plaats in de wereld na China met een snel groeiende economie. De industriële output is in 2006 gegroeid met 14% sedert de liberalisatie in 1990. De Indiase staalonderneming “Tata Company” is de vijfde grootste staalproducent in de wereld. Volgens “Indian Bussines” van India creëerde de I.T.C. 380.000 nieuwe banen tussen april 2006 en maart 2007 en in 2008 met 600.000 banen. Door verdere buitenlandse investeringen zullen 180.000 nieuwe banen gecreëerd worden in de I.T.C.
Succesvolle globaliserende economie is ook in Argentinië gerealiseerd na economische recessie eind vorige eeuw en het uitvoeren van een structureel aanpassingsprogramma van het IMF. In 2017 heeft Argentinië ( graanschuur van de wereld) een record oogst aan graan ( tarwe, maïs , soja) binnen gehaald ter waarde van US$ 30 miljard. Hieruit verdiende de staat US$ 5 miljard aan deviezen.
In tegenstelling tot voormalige Derde Wereldlanden in de BRICS `s ( Brazilië , India , Zuid – Afrika) , transformeren 30 voormalige ontwikkelingsstaten door continue economische groei tot de nieuwe wereldorde (een multipolair wereld van economische macht) van opkomende economieën in de G 20 landen. De rol van deze staten in de wereldhandel en wereld economie betekent het einde van de identiteit , “Derde Wereld”. Volgens het verslag van de Wereld Bank en “Goldman Sachs” (2013) staan op de lijst naast de BRICS staten ook voormalige ontwikkelingslanden zoals Bangladesh (met micro- kredieten van het sociaal kapitalisme), Mexico (met maquiladora assemblage-industrie ) , Indonesië , Nigeria , Turkije , Pakistan ( industrie landen) en Vietnam ( 2e rijst exporterend land ) tot de opkomende economieën.
Uit de analyse blijkt dat dekolonisatiebeleid niet gericht is op duurzame ontwikkeling in tegenstelling tot globalisatie. De G20 en BRICS staten die een SAP hebben uitgevoerd van het IFM , hebben gebruik gemaakt van financiële middelen van West- Europese landen die belegd hebben in het fonds van het IMF. Hoe hypocriet is dan het verwijt aan de kolonisator van dekolonisatie? De gemechaniseerde rijstbouw in het district Nickerie is tot stand gekomen uit het Tienjaren Ontwikkelingsplan van Nederland in de koloniale periode. Het curriculum van het lager en hoger onderwijs is voor een groot deel afgestemd op het systeem van de voormalige kolonisator, Nederland. Suriname is lid van de Nederlandse Taalunie en heeft een culturele band met Nederland. Een groot deel van het Surinaams hoger kader is afgestudeerd op universiteiten van Nederland. Staan deze feiten ook onder druk van het dekolonisatiebeleid?
H.M. Johannes
