Het geheim in de boom

Oei oei, verzuchtten de blaadjes…. wat een stormen. We worden er moe van, het kost ons steeds meer moeite om vast te blijven aan onze grote en kleine takken. Ze keken naar elkaar en schrokken van het scherpe geluid dat het schuren van de takken tegen elkaar veroorzaakte. Sommige bleven stil en deden er alles aan om hun connectie aan de tak in stand te houden. Want ze wisten meer dan ooit dat rondkijken en afgeleid worden hun eigen ondergang kon betekenen. Wat was er overgebleven van het zachte geruis, dat als prachtige muziek kon klinken bij het spelen met de wind? Waar was de mooie samenhang gebleven tussen moeder aarde, het water en de andere elementen?
Een kleine jonge fris groen blaadje piepte vanuit haar ooghoekjes naar de rest van de boom. Wat zag ze allemaal niet!? Het was haar niet eerder opgevallen dat de boom zóóó bijzonder was, met zo een grote schakering van groen en takken, twijgen en knopjes. Sommige blaadjes waren klein, straalden van jeugdig enthusiasme en deden er alles aan om toch maar een glimp op te vangen van de zon. Andere waren alweer een dagje ouder, zagen er verkleurd uit maar spanden zich in om er jong uit te zien, omdat ze begrepen dat ze hun plekje moesten opgeven….Er waren ook zoveel variëteiten dat ze even niet wist waar ze naar moest kijken. Moest ze toch haar takje loslaten om het geheel te kunnen zien??
Ze keek naar de Zon en zag hem glimlachen. Alles was ineens zo helder en werd goed zichtbaar. Ze glimlachte terug en zag nu pas dat de boom vier grote dikke takken had, waar de rest van de kleinere takken en twijgjes van afkomstig was. Dichtbij de stam waren de takken het stevigst, maar naar gelang ze verder gegroeid waren verloren ze steeds meer van hun stevigheid en hun kracht. Er kwamen steeds meer blaadjes en vruchten, elk uniek in vorm, kleur en volheid. Geen twee dezelfde..!!
Het licht van de Zon zorgde er ook voor dat ze beter kon zien hoe elke tak er alles aan deed om overeind te blijven en niet te bezwijken onder het gewicht van de bladeren en de vruchten. Want de storm raasde voort en ook dat maakte het er niet gemakkelijker op…..
Het kleine blaadje werd steeds nieuwsgieriger… waar kwam de boom, die zo oud geworden was vandaan? Wat hield het nog staande en waar haalden alle takken, bladeren en vruchten nog hun laatste voeding vandaan? Wie zou het weten?
Ze merkte dat de glimlach van de Zon steeds stralender werd, terwijl de storm luwde. Plotseling begreep ze dat in die glimlach het geheim verborgen moest zijn… kon ze het vragen? De Zon zou toch niet boos worden?
Ze maakte zich klaar om te luisteren naar het diepste geheim van haar eigen bestaan. Moeder aarde en al de andere elementen zaten ook vol spanning te wachten op het antwoord, want daarin lag ook hun geheim verborgen. Terwijl de tijd verder tikte ….. hadden zij zorgzaam aan de afgevallen blaadjes, de gevallen vruchten en de afgerukte takken een nieuwe plek gegeven als compost..
De Zon die inmiddels haar grootste vriend geworden was, wachtte geduldig. Hij was blij met deze nieuwe vriendschap en het volle vertrouwen dat het jonge kleine blaadje in hem had. Haar puurheid en frisheid waren ontwapenend, net zoals haar zoektocht naar het geheim waar ze antwoorden op zocht.
Het was stil, net aan het begin van de nieuwe dag. Een beetje spannend, omdat ze wist dat ze vandaag haar antwoord op het geheim in de boom zou te weten komen. Maar ze was er helemaal klaar voor, open voor een nieuwe visie op haar eigen bestaan.
Daar was hij…., de Zon van Kennis! Het zachte gloren maakte hem nog mooier en ze kon zo subtiel zijn zuiverheid voelen. Ze raakte totaal ondergedompeld in zijn liefde… niets was mooier en waardevoller dan dit moment samen.
“Lief kind”… lief kind? Had ze het goed gehoord of was het maar verbeelding? Ze werd nog stiller en luisterde nog aandachtiger..
“Lief kind, net zoals ik de Zon van Kennis ben, net zo ben ik ook het Zaad van de wereldboom. Alle geheimen van het menselijke bestaan liggen bij Mij, besloten in het Zaad. Alles van de hele boom, de stam, de takken de blaadjes en vruchten hebben een connectie met Mij, weet je dat?
Eerst is er het Zaad, waar in essentie de kennis van de hele wereldboom vervat is. Net zoals alles in de natuur nieuw begint en dan oud wordt, zo is dat ook met deze boom. Hij wordt 5000 jaar oud en terwijl hij afsterft, schiet het zaad voor de volgende boom wortel. Dat gebeurt allemaal in de stilte… het diepe binnenwerk van verandering, om het menselijk bewustzijn weer terug te brengen naar essentie van expansie …. “
Het blaadje trilde van verwondering en was geraakt door de liefde die ze ervaarde terwijl ze aan het luisteren was. De warmte van liefde van de Zon was zo aangenaam… zo beschermend… haar eigen schittering ontwaakte. Had zij alleen dit gehoord…. het kon toch niet alleen voor haar bestemd zijn…?
“Zie je de stam, lief kind? Daarin zit eigenlijk de draagkracht van de boom.. een diepe pure direkte verbinding met de essentie, het Bewuste Wezen. De stam wordt gedragen door de wortels – die je niet ziet – en draagt ook zelf de kroon. Maar naar gelang er meer twijgjes, takken en bladeren ontspringen, zie je er niet zoveel meer van….. Zuiverheid is haar kracht en eenvoud haar schoonheid”
Ze keek opnieuw rond en ontdekte dat er aan alle takken van de boom nog meer verlichte blaadjes waren, gericht op de Zon…sprankelend, net als schitterende lichtjes. De kleuren waren verschillend.. sommige hadden een rode gloed van kracht, andere hadden een blauwe uitstraling door kennis. Er waren dolgelukkige paarse en rust uitstralende groene, …wat een kleurenpracht.. En dan die vrolijke blije gele, die van blijdschap allerlei dansjes leek uit te voeren met haar lichtstraaltjes….
“ Lief kind, zag je dat? De kleurenpracht? De lichtjes aan de boom? Eigenlijk heeft elk blaadje van oorsprong een zuivere connectie met het Zaad, maar soms….. omdat ze zover zijn weggekropen weten ze het niet meer. Een beetje verdwaald door al die takken, die allerlei richtingen uitgroeien, zijn ze niet alleen de verbinding kwijt, maar ook hun sprankel.”
Ze dacht diep na over wat ze allemaal hoorde en voelde… hoe graag zou ze niet van al die andere blaadjes ook hun kleur en schittering willen zien… Maar tegelijkertijd begreep ze heel goed dat de boom zo oud geworden was, dat het moést vergaan.. het is tijd voor verjonging.
Ze wist meer dan ooit dat het geheim in de boom, het geheim is van de boom.
En dat geheim kent het Zaad alleen.
Brahma Kumaris

error: Kopiëren mag niet!