De regering is als onderdeel van de inkomstenverhogende maatregelen ook van plan om de heffingen die de burgers voor grondhuur (ingevoerd in 1981 bij de L(andhervormings)-Decreten), erfpacht en huur betalen aan de Staat (de bezitter van domeingrond), te verhogen. Het staat buiten kijf dat de symbolische bedragen die nu worden betaald, moeten worden verhoogd. De Staat moet echter ervoor waken dat deze verhogingen niet dermate drastisch zijn dat burgers genoodzaakt worden om agrarische activiteiten of plannen op te schorten en hun gronden te verkopen of dat daarop door een schuldenlast die burgers niet kunnen betalen, beslag wordt gelegd en het aantal dakloze burgers drastisch toeneemt. We hebben eerder ook gesteld dat de bezitters van rechten op domeingrond, best wat meer kunnen afdragen aan de staat. Echter moet nagegaan worden wat het karakter is van de domeingrond en waarvoor het kan en dient te worden ingezet. In de voormalige agrarische gebieden en vestigingen die door de koloniale overheid aangelegd werd voor de immigranten die na hun 5 of 10-jarige periode als contractarbeider besloten om Suriname als hun vaderland te kiezen, werd niet aan commercieel landbouw gedaan maar primair aan landbouw om in het levensonderhoud te voorzien. Er werden groenten en rijst geplant in de eerste en tweede helft van de vorige eeuw. Een deel was voor eigen gebruik, een overschot werd aan de man gebracht. Op de gronden werd er ook gevist voor eigen gebruik; de consumptie van vis was frequenter dan de consumptie van vlees. Er werden runderen gehouden voor melk en melkproducten en het overschot werd aan de man gebracht. Een deel van de domeingronden die in de koloniale periode werden gepolderd en aangelegd en ook in de Revo-periode uitgegeven of heruitgegeven, is in handen van de nazaten van de immigranten die op de gronden van hun voorvaderen zijn blijven wonen en werken. Door de toegenomen participatie in hoger onderwijs en daarmee in niet-agrarische nam het niet-commerciële karakter van de kleinlandbouw toe. Het land werd gebruikt om meer groenten en fruit te kweken voor een deel eigen gebruik en een deel voor verkoop. Nu zijn bijvoorbeeld voor deze gronden een nieuw tarief in de omloop van SRD 0,20 per m². De meeste gronden die in de vestigingen aan de immigranten in ‘huur’ en later als ‘erfpacht’ werden uitgegeven variëren in de orde van 2-4 hectaren (20.000 – 40.000 m²). Een deel van de nazaten van de immigranten uit deze boiti’s is geëmigreerd naar Nederland vanaf de jaren ’60. De nazaten die bleven wonen op deze gronden en de landbouwtraditie voortzetten, hebben gedurende de jaren heen steeds minder en minder aandacht gehad van LVV. Nu zullen deze burgers die veelal runderen houden in combinatie met groenteteelt en fruitteelt (banaan en citrussoorten) weliswaar niet als hoofdzakelijke activiteit omdat de inkomsten daaruit te laag zijn, volgens de tarieven die de ronde doen, tussen de SRD 4.000 en SRD 8.000 per jaar betalen aan de staat. Deze burgers hebben veelal een hoofdbaan in de private sector of bij de overheid. Deze burgers zullen deze bedragen alleen kunnen betalen als ze leningen nemen of overgaan tot het planten van gewassen waaruit verboden drugs kunnen worden gewonnen. De burgers met dit soort type percelen kunnen, als ze aan veeteelt doen, misschien om het ene jaar een stier of een koe verkopen. Dit bedrag zal niet voldoende zijn om het tarief dat de ronde doet te betalen. Het resultaat zal zijn dat burgers genoodzaakt zullen zijn de rechten van een deel van terrein te verkopen (over te dragen aan derden bijvoorbeeld aan verkavelaars). Ook kan het zijn dat zij een bestemmingswijziging zullen vragen en het land voor bewoning verkavelen. Een andere mogelijkheid is dat de burgers deze bedragen niet kunnen betalen en dat de domeingronden op de veiling worden verkocht. Burgers die zekerheid hadden voor zichzelf en hun gezin zullen vervallen in een leven van onzekerheid en huurders worden van woningen. Op zich zal dat weer leiden tot een massaal vertrek naar andere landen. De hoge canonrechten zijn koren op de molen van corrupte verkavelaars die de connecties hebben om bestemmingswijzigingen te regelen. Zij zullen het land waarop canon-lasten rusten of dreigen te rusten goedkoop opkopen en deze verkavelen. De drastische verhoging van de canonrechten is een directe aanslag op de nazaten van de immigranten die de landbouwtradities van hun voorvaderen voortzetten. De regering moet ook voor ogen houden dat door toegestane scheidingen en delingen tussen kinderen veel landbouwgrond de facto gebruikt wordt voor bewoning. Dat is zeker het geval voor de aan de straat grenzende voorste gedeelten strekkende tot zeker 100 meter vanaf de straat. Daarna wordt de grond voor agrarische doeleinden ingezet en niet commercieel, omdat vanwege de omvang van de terreinen, de staat van de natte infrastructuur (lozingen, kanalen, waterpompen) en de ontbrekende overheidsondersteuning zulks niet mogelijk is. En drastische verhoging van canon die burgers met bezit zullen degraderen tot bedelaars (en hen diep in hun ego krenken) is ook koren op de molen van de oppositie. De ‘outrage’ die de drastische verhoging van canon zal veroorzaken voor de grote groep die allerminst als grootgrondbezitter kan worden aangemerkt, zal deze burgers dwingen om hun ontevredenheid politiek te vertalen. Ook voor bouwkavels die burgers met heel veel pijn en moeite hebben afgelost, moet de regering niet gek gaan doen. Voor een bouwkavels van 1000 m² zijn echtparen jaren aan het aflossen en dan weer jarenlang om een huis erop te zetten. Deze burgers zullen dan SRD 650 per jaar aan de regering moeten betalen als het gaat om grondhuur. Ook landbouwers en ondernemers die commercieel grondhuur aanwenden, zullen enorme bedragen moeten betalen, hetgeen zal uitwerken op de prijzen van landbouwproducten en op de werkgelegenheid. De huidige canonbedragen zijn absurd laag, maar de regering zal de sociale orde en rust in de samenleving drastisch verstoren als ze met radicale verhogingen komt.
