Het programma 7 even werd enkele decennia terug opgestart als een kritisch programma waar met een stijl dat tot nog toe ongekend was, vanuit een bepaalde bril werd gekeken naar de verwikkelingen van alledag. De uitdrukking 7 even verwees zowel naar het tijdstip waarop het verscheen op de radio (07.00 uur) als het fenomeen van 7 even onder de ambtenaren, een ontwikkeling die te maken had met de escalaties in de politiek en de regelarij. Voor velen is 7 even een moment om scherp te blijven tegenover de ontwikkelingen die onder andere gaande zijn in de politieke wereld. De nadruk op de politiek komt logischerwijs te liggen wanneer het gevoel bij de burgerij groeit, dat toenemende misère het gevolg is van mismanagement in de politiek en corruptie. In gezonde democratische samenlevingen gaan degenen die beroepsmatig gebruik maken van de persvrijheid, de grenzen van de vrijheid opzoeken. Naarmate dat meer gebeurt, dient de drempel om een scheve schaats te rijden bij de overheid en in het bedrijfsleven hoger komen te liggen. Alzo ontstaat een meer welvarende samenleving met eerlijke kansen. Dat gebeurt weliswaar niet in Suriname. Er worden aanvallen gepleegd op dat deel van de media dat door de jaren heen dwars door alle regeringen heen kritische kanttekeningen hebben geplaatst. Surinamers hebben nog een lange weg te gaan als het gaat om het uitoefenen van de vrijheid van de pers. De mainstream vrij media doen uit vrees voor rancune niet aan journalistiek graafwerk, ondanks het korps aan mediawerkers beter lijkt te zijn geschoold. In het medialandschap is er teveel van hetzelfde er zijn weinig zelf geproduceerde programma’s die variëteit brengen middels de verschillende genres. De verschillende vormen van het mediawerk worden niet uitgeoefend in Suriname, de Surinaamse democratie is niet volgroeid. Het gedemotiveerd raken van een mediawerker die durfde om vrij glashard de waarheid aan de kaak te stellen op een niet-alledaagse wijze, is een graadmeter hoe het gesteld is met de beleving van de democratie en de vrijheid van de pers bekeken vanuit een Surinaamse maatstaf. Het programma 7 Even is bedoeld als een satirisch programma, waarbij men toch wel nagelaten heeft om de grenzen van dit speciale genre op te zoeken zoals dat in Europa en Amerika en delen van Azië gebeurt. Dit programma behoort de Surinamer te veranderen, het is bedoeld om aan te leren kritiek uit te oefenen en te ondergaan, daarbij hard te zijn en tegelijkertijd gevoel voor humor niet te verliezen en zonder ruzie verder te gaan. De rijpwording van de democratie wordt gehinderd door elementen die de democratie aanmerken als een systeem dat vreemd is aan de Surinaamse samenleving, volgens hun ideaalbeeld van de samenleving. Er is al geruime tijd, sinds het aantreden van de nieuwe politieke constellatie, de oorlog verklaard tegen de vrije media. Door de directrice van de TAS is verklaard nu dat dit orgaan niet gaat over de inhoud van programma’s, maar slechts om de technische aspecten van de vergunning. Er zouden wel klachten bij de TAS zijn ingediend en die zijn doorgestuurd naar de minister van OWT&C. Over de inhoud van 7 Even is er nooit nog een discussie geweest tussen de eindverantwoordelijken en de minister. De minister is in militaire stijl en niet langs democratische normen omgegaan met de informatie die hij had. Dat betekent dat hij ervan uitging dat zijn waarheid, de waarheid is. Nu heeft de directrice van TAS ook medegedeeld dat tegen het programma Bakanatori ettelijke klachten zijn ingediend. Deze klachten zijn doorgestuurd naar OWT&C. Deze minister dient nu met gelijke maten te meten.
Volgens populaire bronnen is een satire een kunstvorm waarbij vaak op humoristische wijze maatschappijkritiek wordt gegeven. De kritiek kan geleverd worden o.a. via een parodie, een ironie of sarcasme. De doelwitten kunnen personen, politici, tradities, religie, kunstenaars, entertainers, media, normen, waarden en trends zijn. Niet alle satire is uitsluitend humoristisch bedoeld. Sommige satires zijn zo agressief en scherp dat ze vooral willen provoceren of tot actie aanzetten. Als regeringen zich niet kunnen inhouden en niet veel waarde hechten aan zelfbeheersing, zelfregulering en de democratie, zijn soms ertoe overgegaan om satirici te vervolgen. Het woord ‘satire’ is, is afgeleid van ‘lanx satura’, wat staat voor een schaal met gemengde vruchten. Dit verwijst naar de eeuwenoude associatie van satire met het consumeren van voedsel voor de geest en met het vermengen van verschillende genres en stijlen. Satire wordt ook weleens geassocieerd met de geneeskunde, waarbij de satiricus als een arts de maatschappij tracht te “genezen”, aldus een populaire digitale bron. Satire kan verdeeld worden in twee vormen. ‘Horatiaanse’ satire (vernoemd naar de Romeinse dichter Horatius), duidt op lichte satire die vooral bedoeld is om op geestige wijze spot te drijven met de dwaasheid van de maatschappij. De meer harde, scherpe, bijtende vorm van satire wordt ‘Juvenaliaans’ genoemd (naar de Romeinse dichter Juvenalis). Hierbij wordt op agressieve en cynische wijze kritiek geleverd met de bedoeling het publiek tot denken of actie aan te zetten. Het humoristische aspect is hierbij soms minder belangrijk. Een parodie is een spottende nabootsing van een gedicht, lied, film, toneelstuk, verhaal of andere kunstzinnige uiting. Ironie is een stijlfiguur waarbij dat wat klaarblijkelijk gezegd of getoond wordt, afwijkt van dat wat bedoeld wordt. Onder sarcasme wordt bijtende spot verstaan.
