Er is op de radio weer vijandig uitgehaald naar de vakbondsleiders die betrokken zijn dan wel zich gemengd hebben in de strijd van de onderwijzers voor hun lotsverbetering. De uitdrukking ‘lummels’ is gebruikt om kennelijk te verwijzen naar de BvL-voorzitter en de voorzitter van C-47. Lummel is geen uitdrukking voor personen voor wie men respect kan opbrengen. De democratie is nu eenmaal niet voor iedereen te vatten. Ook is in een zogenaamde woeste bui door ‘het ijzer’ geschreeuwd dat ‘mek ding mang gimi wang break’. De waarnemend president zou de BvL en de ALS hebben uitgenodigd om aantijgingen die deze bonden hebben gemaakt richting de regering (lees: Minowc) met betrekking tot schending van burgerrechten, te bespreken en hun eisen, te bespreken. Direct na de meeting werden de vakbondsleiders door leden van de media benaderd om informatie op te vragen van de meeting. De interviews die werden afgestaan door voornamelijk de BvL-voorzitter hadden een zeer positief en pacificerend karakter. Door de mediamensen werd dan ook gevraagd of een oplossing in de onderwijskwestie in zicht was en die vooruitzichten werden niet ontkend. Nu valt men over het woord ‘afspraak’ dat door de bonden zou zijn gebezigd in een mediaverklaring. Op zich is het moeilijk voor te stellen dat een meeting bij elkaar is geroepen zonder dat door de partijen afspraken zijn gemaakt. Nu geeft de regering aan dat tijdens de meeting geen afspraken zijn gemaakt, maar dat slechts wenselijkheden zijn uitgesproken. Een meeting waar slechts wenselijkheden worden uitgesproken is in het algemeen een waardeloze meeting. Daar praten partijen dan langs elkaar heen en verschijnen ze op de meeting zonder de bedoeling om een oplossing te bereiken. De vraag rijst waarom de vp de meeting bij elkaar heeft geroepen. Was het voor de vorm, om langs elkaar heen te praten. Er is in de media door de overheid bekend gemaakt een dag ervoor dat een meeting tussen de bonden en de regering zou plaatsvinden. Na de meeting is er geen gezamenlijke verklaring door beide partijen uitgevaardigd voor de media. Een gezamenlijke verklaring is van groot belang wanneer vijanden elkaar ontmoeten om hun vijandigheid op te heffen en vrede te sluiten. Bij de regering schijnt, gelet op de vijandige uitspraken gedaan op de staatsradio, er geen wil aanwezig te zijn om vrede te sluiten met de onderwijsbonden. Er is naar het schijnt een point of no return te zijn bereikt waar er nu sprake is van een prestigeslag. De regering wenst de onderwijsbonden klein te krijgen en is persoonlijk ten strijde getrokken tegen enkele vakbondsleiders. De vraag rijst of de regering in staat is om een vakbondsleider een kopje kleiner te maken zonder wet en recht te overtreden. Het lijkt alsof dat niet mogelijk is. De vraag rijst waarom niet de werkgever van de onderwijzers, de regering (Minowc) en de onderwijsstichtingen, zich toelegt op dialoog met de bonden. Het schijnt alsof vooral de regering bezig is een ruzie uit te vechten dan om een probleem op te lossen. Alles wordt door regeringswoordvoerders (lees: de regering) in verband gebracht met de politiek. Terwijl de ouders opgelucht ademhaalden, is op de staatsradio kenbaar gemaakt dat de burgerij zich geen illusies moet maken. De exercitie van de vp (waarnemend vp) was niet om vrede te stichten en om het probleem op te lossen. We schrijven al meer dan een jaar dat het de werkgevers in de onderwijssector niet lukt om een betekenisvolle dialoog op gang te brengen met de vakbonden. Daarmee kiest de regering ervoor om de onderwijssector te frustreren. De onderwijsbonden zijn niet te ondermijnen en omvangrijk. De onderwijswerkgevers kunnen niet om de onderwijsbonden heen. Het gaat bovendien om een relatief geschoolde groep werkers die op den duur aan partners in het buitenland hulp gaan vragen. Deze internationale partners zijn over de hele wereld betrokken bij de strijd van onderwijzers tegen onrecht of onrechtvaardigheid dat ze ervaren. Deze internationale partners hebben een internationaal netwerk en ze beheersen de structuren om heel snel internationale organisaties te betrekken die de Staat Suriname ter verantwoording kunnen roepen. In zulke processen zijn de internationale partners tientallen keren betrokken geweest op alle continenten in de wereld. Net toen het erop leek alsof de tijd van vrede zou aanbreken in de onderwijssector, hebben de persmensen van de regering duidelijk gemaakt dat dit echt niet de bedoeling is. De vraag rijst in deze of de waarnemend president wel politiek had afgestemd om de meeting te houden. Het lijkt alsof de regering terug krabbelt van het gesprek en eigenlijk zegt dat het een vergissing was.
